miércoles, 25 de noviembre de 2020

Adélaïde la Blanche d'Anjou, Reine consort d'Aquitaine ♔ Ref: FG-389 |•••► #FRANCIA 🇫🇷🏆 #Genealogía #Genealogy


____________________________________________________________________________

22° Bisabuela/ Great Grandmother de: Carlos Juan Felipe Antonio Vicente De La Cruz Urdaneta Alamo →Adélaïde la Blanche d'Anjou, Reine consort d'Aquitaine is your 22nd great grandmother.


____________________________________________________________________________



<---------------------------------------------------------------------------------------------->

 (Linea Materna)

<---------------------------------------------------------------------------------------------->

Adélaïde la Blanche d'Anjou, Reine consort d'Aquitaine is your 22nd great grandmother.of→ Carlos Juan Felipe Antonio Vicente De La Cruz Urdaneta Alamo→  Morella Álamo Borges

your mother → Belén Borges Ustáriz

her mother → Belén de Jesús Ustáriz Lecuna

her mother → Miguel María Ramón de Jesus Uztáriz y Monserrate

her father → María de Guía de Jesús de Monserrate é Ibarra

his mother → Teniente Coronel Manuel José de Monserrate y Urbina

her father → Antonieta Felicita Javiera Ignacia de Urbina y Hurtado de Mendoza

his mother → Isabel Manuela Josefa Hurtado de Mendoza y Rojas Manrique

her mother → Juana de Rojas Manrique de Mendoza

her mother → Constanza de Mendoza Mate de Luna

her mother → Mayor de Mendoza Manzanedo

her mother → Juan Fernández De Mendoza Y Manuel

her father → Sancha Manuel

his mother → Sancho Manuel de Villena Castañeda, señor del Infantado y Carrión de los Céspedes

her father → Manuel de Castilla, señor de Escalona

his father → Saint Ferdinand III, king of Castile and León

his father → Alfonso IX of Leon

his father → Fernando II, rey de León

his father → Berenguela de Barcelona, reina consorte de León y Castilla

his mother → Douce I de Gévaudan, comtesse de Provence

her mother → Gerberge, comtesse de Provence

her mother → Geoffroi I, comte de Provence

her father → Guillaume III le Pieux, comte de Provence

his father → Adélaïde la Blanche d'Anjou, Reine consort d'Aquitaine

his motherConsistency CheckShow short path | Share this path

You might be connected in other ways.


Show Me



Adélaïde d'Anjou, Reine de France MP 

Gender: Female

Birth: circa 946

Anjou, now, Pays de la Loire, France

Death: May 29, 1026 (75-84)

Arles, Bouches-du-Rhone, Provence-Alpes-Côte d'Azur, France

Place of Burial: Abbaye Saint-Pierre de Montmajour, Arles, Bouches-du-Rhone, Provence-Alpes-Côte d'Azur, France

Immediate Family:

Daughter of Fulk II, Count of Anjou and Gerberge du Gâtinais, comtesse d'Anjou

Wife of Étienne II de Brioude, comte de Gévaudan; Raymond III, Count of Toulouse and Prince of Gothia; Louis V 'le Fainâeant' de France, Roi de Francie Occidentale and Guillaume II le Liberateur, comte de Provence

Mother of Ermengarde de Toulouse; Pons, comte de Gévaudan; Ermengarde / Humberge de Limoges de Gévaudan, [daughter of Etienne II de Gévaudan and ADelais d'Anjou]; Almodis de Limoges de Gévaudan; Eimilde de Gévaudan and 5 others

Sister of Drogon d'Anjou, Bishop de le Puy; Bouchard IV, dit "le Vénérable", III. comte de Vendôme; Geoffrey I "Greymantle", Count of Anjou; Adela d'Anjou; seigneur Foulques Ier de Briollay and 5 others

Half sister of Agnes d'Anjou

Added by: Jean Paul Ancey on January 25, 2007

Managed by: Guillermo Eduardo Ferrero Montilla and 356 others

Curated by: Pam Wilson (may be slow to respond)

 0 Matches 

Research this Person

 Contact Profile Managers

 View Tree

 Edit Profile

Overview

Media (10)

Timeline

Discussions (5)

Sources (1)

Revisions

DNA

Aboutedit | history

<---------------------------------------------------------------------------------------------->

Acerca deeditar | historia

http://genealogics.org/getperson.php?personID=I00020247&tree=LEO


Adelaida 'Blanche' d'Anjou :


Padres: Foulques II d'Anjou y Gerberge


Esposos:


1. Etienne de Brioude


2. Raymond IV, Comte de Toulouse


3. Louis, Roi d'Aquitaine


4. Guillaume 'le Libérateur', Comte d'Arles


5. Othon Guillaume, Comte de Macon (también conocido como Gugliemo di Ivrea )


-----------------------------------

De la página de la Fundación para la Genealogía Medieval en Anjou y Maine :


ADELAIS [Blanche] d'Anjou ([940/50] - [29 de mayo de 1026, bur Montmajour, cerca de Arles]).


Su parentesco y primer matrimonio están confirmados por la Crónica de Saint-Pierre du Puy cuyos nombres "viene Gaufridus cognomento Grisogonella ... Pontius et Bertrandus eius nepotes ... matre eorum Adalaide sorore ipsius" [69], los hermanos Pons y Bertrand se confirman en otras fuentes como los hijos de Etienne de Brioude, por ejemplo, la carta fechada 1000 según la cual "duo germani fratres ... Pontius, alter Bertrandus" donó propiedades a Saint-Chaffre para las almas de "patris sui Stephani matrisque nomine Alaicis" [70].

El segundo y tercer matrimonio de Adelais son confirmados por Richer, quien registra el matrimonio de Luis y "Adelaidem, Ragemundi nuper defuncti ducis Gothorum uxorem" y su coronación como rey y reina de Aquitania [71].

El Chronicon Andegavensi nombra a "Blanchiam filiam Fulconis Boni comitis Andegavensis" como esposa del sucesor de "Lotharius rex Francorum", pero confunde las cosas al afirmar que la pareja eran padres de "filiam Constantiam" esposa de Roberto II, rey de Francia [72]. La Crónica de Saint-Maxence nombra a "Blanchiam" como la esposa de "Lotharius rex ... Ludovicum filium" pero no da su origen [73].

Fue coronada reina de Aquitania con su tercer marido el día de su matrimonio.

El Libro de Otiis Imperialibus nombra a "Blanchiam" como esposa de "Ludovicus puer [filius Lotharii]" [74]. Rodulfus Glaber se refiere a la esposa anónima de "Ludowicum" como "ab Aquitanis partibus uxorem", contando que ella lo engañó para que viajara a Aquitania donde "lo dejó y se unió a su propia familia" [75]. Richer registra su matrimonio con "Wilelmum Arelatensem" después de su divorcio de Louis [76].

Su cuarto matrimonio está confirmado por la Historia Francorum que nombra a "Blanca sorore Gaufridi comitis Andegavensis" como esposa de "Guillelmi comitis Arelatensis" [77]. La Crónica de Alberic de Trois-Fontaines nombra a "Blanche comitisse Arelatensis" como madre de "Constantia [uxor Robertus rex]", especificando que era "soror Gaufridi Grisagonelli" [78].

La Gesta Consulum Andegavorum nombra a "Blanca sorore eius" ("eius" refiriéndose incorrectamente a Foulques "Nerra" Comte d'Anjou) como esposa de "Guillelmi Arelatensis comitis" y como madre de Constanza, esposa de Roberto II, rey de Francia [79] .

"Adalaiz comitissa" donó propiedades a Saint-Victor de Marseille mediante carta de 1003 [80]. Esta carta está suscrita por "Emma comitissa ... Viene Wilelmus", el segundo de los cuales era presumiblemente el hijo de Adelais, pero el primero de los cuales no ha sido identificado. "Pontius… Massiliensis ecclesie pontifex" emitió una carta de fecha 1005 con el consentimiento de "domni Rodhbaldi comitis et domne Adalaizis comitisse, domnique Guillelmi comitis filii eius" [81]. "Adalax comitissa mater Villelmi quondam Provintie comitis et Geriberga eque comitissa ... eiusdem principis olim uxor" donó propiedades a Saint-Victor de Marseille para el alma de su difunto hijo y esposo, respectivamente, por carta de fecha 1018 (este documento no menciona su supuesto quinto marido) [82].

No se ha encontrado explicación para que haya sido nombrada Adelais en algunas fuentes y Blanche en otras, ya que es difícil interpretar estos documentos en el sentido de que se referían a dos personas distintas.

El supuesto quinto matrimonio de Adelais se deduce de lo siguiente: la esposa del conde Othon-Guillaume se llama Adelais en varias cartas [83], y el Papa Benedicto VIII se refiere a "domnæ Adeleidi comitissæ cognomento Blanchæ" con "nuruique eius domnæ Gerbergæ comitissæ" al dirigirse a su supuesta esposo en un documento fechado en septiembre de 1016 [84], siendo Gerberga presuntamente hija del Conde Othon-Guillaume por su primera esposa, quien era la viuda del hijo de Adelaide-Blanche d´Anjou por su cuarto esposo. Sin embargo, el documento en cuestión parece no especificar que "domnæ Adeleidi ..." era la esposa de Othon Guillaume y los extractos vistos (aún no se ha consultado el texto completo) no permiten sacar esta conclusión.

Si su quinto matrimonio es correcto, Adelais habría sido considerablemente mayor que su nuevo marido, y probablemente casi 60 años cuando se casó (la primera esposa de Othon-Guillaume murió en [1002/04]), lo que parece poco probable.

Otra dificultad la presentan tres entradas fechadas en 1018, 1024 y 1026 que parecen vincular a Adelais con la Provenza, mientras que, si el quinto matrimonio fuera correcto, habría estado con su marido (cuya muerte se registra en septiembre de 1026) en Mâcon.

Estas anotaciones son: en primer lugar, "Adalax comitissa mater Villelmi quondam Provintie comitis et Geriberga eque comitissa… eiusdem principis olim uxor" propiedad donada a Saint-Victor de Marseille para el alma de su difunto hijo y esposo, respectivamente, mediante carta de fecha 1018 [85]; en segundo lugar, "Vuilelmus filius Rodbaldi" donó la propiedad "en comitatu Aquense en el valle ... Cagnanam" a Marsella Saint-Victor mediante carta de 1024, firmada por "Adalaiz comitissa, Vuilelmus viene filius Rodbaldi" [86]; y en tercer lugar, un manuscrito escrito por Arnoux, monje de Saint-André-lès-Avignon, registra la muerte en 1026 de "Adalax comitissa" [87].

La necrología de Saint-Pierre de Mâcon registra la muerte "IV Kal Jun" de "Adalasia comitissa vocata regali progenie orta" [88]. Una investigación fechada el 2 de enero de 1215 registra que "comitissa Blanca" fue enterrada "apud Montem Majorem" [89].

En primer lugar ([950/60]) como su segunda esposa, ETIENNE de Brioude , hijo de BERTRAND --- y su esposa Emilgarde [Emilde] --- (-antes [970/75]).


m en segundo lugar ([970/75]) RAYMOND IV Comte de Toulouse , hijo de RAYMOND III Comte de Toulouse y su esposa Gundinildis --- ([945/55] -mataron a "Carazo" [972/79]).


m en tercer lugar (Vieux-Brioude, Haute-Loire 982, divorciado 984) LOUIS Rey asociado de los francos , hijo de LOTHAIRE Rey de los francos y Emma d'Arles [Italia] ([966/67] -Compiègne 21 de mayo de 987, bur Compiègne, église collégiale de Saint-Corneille). Fue coronado rey de Aquitania el día de su matrimonio en 982. Sucedió a su padre en 986 como LOUIS V Rey de los francos .


En cuarto lugar ([984/86]) como su segunda esposa, GUILLAUME [II] "le Libérateur" Comte d'Arles Marqués de Provence , hijo de BOSON [II] Comte d'Arles y su esposa Constantia [de Vienne] ([ 955] -Avignon 993 después del 29 de agosto, bur Sarrians, église de Sainte-Croix).


[m quinto (antes de 1016) como su segunda esposa, OTHON GUILLAUME Comte de Mâcon et de Nevers [Bourgogne-Comté] , hijo de ADALBERTO-Rey de Italia y su esposa Gerberge de Chalon ([960/62] -Dijon 21 de septiembre 1026).]


Referencias

[69] Saint-Chaffre, Chronicon Monasterii Sancti Petri Aniciensis, CCCCXII, p. 152. [70] Saint-Chaffre CXLIV, p. 70. [71] Guadet, J. (ed.) (1845) Richeri Historiarum (París) (“Richer”) III.XCII y XCIV, págs. 112 y 114. [72] Chronico Andegavensi 987, RHGF X, pág. 271. [73] Chronicon sancti Maxentii Pictavensis, Chroniques des Eglises d´Anjou, p. 382. [74] Libro Otiis Imperialibus, RHGF IX, p. 45. [75] Francia, J., Bulst, N. y Reynolds, P. (eds. Y traducción) (1989) Rodulfi Glabri Historiarum Libri Quinque, Rodulfus Glaber Opera (Oxford) Rodulfi Glabri, Historiarum I.7, p. . 17. [76] Richer III.XCV, pág. 116. [77] Hugonis Floriacensis, Liber qui Modernorum Regum Francorum continet Actus 9, MGH SS IX, p. 385, manuscrito adicional citado en la nota al pie ***. [78] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1013, MGH SS XXIII, pág. 780. [79] Chronica de Gesta Consulum Andegavorum, Chroniques d'Anjou, p. 110. [80] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 653, p. 645. [81] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 15, p. 18. [82] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 630, p. 626. [83] Ragut, MC (ed.) (1864) Cartulaire de Saint-Vincent de Mâcon (Mâcon) (“Mâcon”) 471, 490, págs. 271, 284-5, y Bernard, A. y Bruel, A. (eds.) (1876-1903) Recueil des chartes de l'abbaye de Cluny (París) (“Cluny”) Tomo IV, 2694, p. 721. [84] Benedicto VIII, Carta 16, Patrologia Latina CXXXIX1603, citada en Bouchard, CB (1987) Sword, Mitre, and Cloister: Nobility and the Church in Burgundy 980-1198 (Cornell University Press), p. 270, y citado en Manteyer, G. de (1908) La Provence du 1ère au 12ème siècles (París), p. 274. [85] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 630, p. 626. [86] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 225, p. 252. [87] Manteyer (1908), pág. 273, citando Bibl. nat. de Madrid, sra. Ee 40, fo 118 vo. [88] Obituaires de Lyon II, Prieuré Saint-Pierre de Mâcon, p. 482. [89] Manteyer (1908), pág. 274, citando a Biblioth. Méjanes ms. 812, recueil Bouquier, t. 1, págs. 145-6, Catal. des mss. Departamentos, t. XVI, Aix, 1894 ms. 915. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 225, p. 252. [87] Manteyer (1908), pág. 273, citando Bibl. nat. de Madrid, sra. Ee 40, fo 118 vo. [88] Obituaires de Lyon II, Prieuré Saint-Pierre de Mâcon, p. 482. [89] Manteyer (1908), pág. 274, citando a Biblioth. Méjanes ms. 812, recueil Bouquier, t. 1, págs. 145-6, Catal. des mss. Departamentos, t. XVI, Aix, 1894 ms. 915. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 225, p. 252. [87] Manteyer (1908), pág. 273, citando Bibl. nat. de Madrid, sra. Ee 40, fo 118 vo. [88] Obituaires de Lyon II, Prieuré Saint-Pierre de Mâcon, p. 482. [89] Manteyer (1908), pág. 274, citando a Biblioth. Méjanes ms. 812, recueil Bouquier, t. 1, págs. 145-6, Catal. des mss. Departamentos, t. XVI, Aix, 1894 ms. 915.


----------------------------------

First Husband, de la página FMG sobre Toulouse Nobility: http://fmg.ac/Projects/MedLands/TOULOUSE%20NOBILITY.htm#Etiennedied975


ETIENNE de Brioude, hijo de BERTRAND y su esposa Emilde --- (-antes [970/75]).


"Bertrandus et uxor mea Emildis et Stephanus filius noster" donó propiedad "en la villa… Antonio" a Saint-Julien de Brioude para las almas de "genitoris mei et genetricis meæ Godanæ" por carta fechada 937 [1171]. "Stephanus filius quondam Bertrandi et Emildis" restauró la propiedad "manso ... Lacus" de Saint-Julien de Brioude que había usurpado después de la muerte de su padre por carta sin fecha, firmada por "domina Adalaiz ... mariti sui Stephani atque filiorum suorum Poncii et Bertranni" [ 1172]. Según Settipani, Etienne no era "conde de Gévaudan", aunque sus descendientes de su segunda esposa poseyeron más tarde los condados de Gévaudan, Brioude y Forez [1173].


m en primer lugar ANNE, hija de ---.


m en segundo lugar ([950/60]) como su primer marido, ADELAIS d'Anjou


Etienne y su primera esposa tuvieron [un posible hijo]:


1. [EMILDE (-después de [993/1002]) m ROTBALD [II] Comte de Provence, hijo de BOSON [II] Comte d'Arles y su esposa Constantia --- (- [1008]).]


Etienne y su segunda esposa tuvieron [cuatro] hijos:


2. PONS (asesinado [26 de febrero de 1011/1016]). "Stephanus filius quondam Bertrandi et Emildis" restauró la propiedad "manso ... Lacus" de Saint-Julien de Brioude que había usurpado después de la muerte de su padre por estatuto sin fecha, firmado por "domina Adalaiz ... mariti sui Stephani atque filiorum suorum Poncii et Bertranni" [ 1199]. "Episcopus sedis Aniciensis Vuido" nombra "Pontii comitis nepotis sui fratrisque eius Bertrandi" en una carta de fecha 13 de abril de 997 [1200]. Comte de Gévaudan. "Poncius ... viene ... Gabalitanensis telluris necnon et Forensis patriæ" donó "ecclesiam Langat ... in comitatu Gabalitensi, aliam ecclesiam ... Favairolas ..." a Saint-Julien de Brioude, por las almas de " firmado por "Roberti vicecomitis, Willelmi fratris eius ..." [1207]. Su primer matrimonio está confirmado por el Liber miraculorum Sanctæ Fidæ que especifica que "Pontii" fue asesinado por "Artaldo ... privigno suo" [1208]. m en tercer lugar ---. Según Settipani, Pons repudió a su segunda esposa para casarse con una tercera esposa, pero no cita ninguna fuente que confirme este tercer matrimonio [1209]. Pons y su primera esposa tuvieron [tres] hijos.


3. BERTRAND . "Stephanus filius quondam Bertrandi et Emildis" restored property "manso…Lacus" to Saint-Julien de Brioude which he had usurped after his father died by undated charter, signed by "domina Adalaiz…mariti sui Stephani atque filiorum suorum Poncii et Bertranni"[1214]. "Episcopus sedis Aniciensis Vuido" names "Pontii comitis nepotis sui fratrisque eius Bertrandi" in a charter dated 13 Apr 997[1215]. "Stephanus vicecomes Gabalitanensium cum coniuge mea Aiamolde" founded the monastery of Langogne "in comitatu Gabalitano in vicaria Miliacense in villa…Lingonia secus ripam fluvii Elerii", with the consent of "…Rigaldi fratris mei et Urbani, filiique eius Simonis, Pontii quoque comitis ac Bertrandi fratrum", and donated property including "in comitatu Vivariensi" by charter dated 998[1216]. "Duo germani fratres…Pontius, alter Bertrandus" donated property to Saint-Chaffre for the souls of "patris sui Stephani matrisque nomine Alaicis" by charter dated 1000[1217]. "Poncius…comes…Gabalitanensis" donated property to Saint-Julien de Brioude for the souls of "genitorum meorum Stephani et Alaiz et uxoris meæ Theotberganæ et filiis meis Stephani et Poncii, vel fratribus meis Bertrando et Villelmo et nepotibus meis [Stephanum], Robertum atque Villelmum" by charter dated Feb 1011, subscribed by "Stephanus vicecomes…Rotberti vicecomitis, W. fratris sui…"[1218]. The Chronicle of Saint-Pierre du Puy names "comes Gaufridus cognomento Grisogonella…Pontius et Bertrandus eius nepotes…matre eorum Adalaide sorore ipsius"[1219].


4. [HUMBERGE [Ermengarde] ([970/75] -). "Umberga" donó propiedades a Sauxillanges para las almas de "senioris mei Vuillelmi et… filiorum meorum tam vivis quam etiam defunctis" por carta fechada en [1000/10] [1220]. "Domni Stephani episcopi, domni Rotberti, domni Vuillelmi, Umbergane comitisse matris eorum" firmó una carta fechada en [1013/21] en virtud de la cual se donaron propiedades a Sauxillanges [1221]. Hay dudas sobre la ascendencia de Humberge, pero la hipótesis que se muestra aquí parece proporcionar la mejor solución a varias dificultades cronológicas. La Flandria Generosa nombra a "Ermengardis comitissa Arvenensis" como hermana de "Constantia regina Francorum", al esbozar las bases de la consanguinidad entre sus tataranietos, Balduino VII Conde de Flandes y [Hawise] de Bretagne, que proporcionó las bases para la separación de la pareja [1222]. Se ha asumido en muchas fuentes secundarias [1223] que este pasaje significa que "Ermengarde" era la hermana completa de la reina Constanza (que fue la tercera esposa de Roberto II, rey de Francia) y, por lo tanto, que ella era la hija de Guillaume [II ] Comte de Provence por su segundo matrimonio con Adelais d'Anjou. Sin embargo, esto es cronológicamente imposible. El matrimonio de la hija de "Ermengarde", también llamada Ermengarde, con Eudes II Conde de Blois, está fechado en 1005 según la Crónica de Alberic de Trois Fontaines [1224]. Incluso si esta fecha es inexacta, la fecha de nacimiento estimada del hijo mayor de Ermengarde junior es [1010], y el matrimonio de su hija data de 1018 (aunque la cronología sugiere que esto pudo haber sido un compromiso infantil o un matrimonio). Suponiendo que exista cierto grado de exactitud en estas tres fechas, la hija de "Ermengarde" Ctss d'Auvergne no podría haber nacido después de [995] a más tardar. Esto sitúa el nacimiento de "Ermengarde" mayor a [980] como muy tarde, unos cinco años antes del matrimonio de Adelais con Guillaume Comte de Provence. Dado que el tercer matrimonio de Adelais con Luis V, rey de los francos occidentales, no tuvo hijos, y su segundo matrimonio con Raymond IV conde de Toulouse fue breve, lo más probable es que "Ermengarde" fuera la hija de Adelais por su primer matrimonio con Etienne de Brioude. Alguna corroboración de esta hipótesis se encuentra en la carta fechada 1011 según la cual "Poncius comes Gabalitanensis" (que era el hijo de Adelais d'Anjou por su matrimonio con Etienne de Brioude) donó propiedades a Saint-Julien de Brioude, por las almas de "genitorum suorum Stephani et Alais et uxoris eius Theotbergæ et filiorum eius Stephani et Poncii vel fratrum eius Bertrandi et Willelmus et nepotum eius Stephani, Rotberti et Willelmi", por carta de febrero de [1010], firmada por "Roberti vicecomitis, Willelmi fratris fratris "[1225]. En este escenario, Etienne, Robert y Guillaume serían los hijos de la hermana plena de Pons "Ermengarde" Ctss d'Auvergne. Sin embargo, esto plantea aún más dificultades. Las fuentes secundarias también asumen que el marido de "Ermengarde" era Robert [I] Comte d ' Auvernia. Sin embargo, el único hijo conocido del conde Robert [I] fue Guillaume [V] Comte d'Auvergne. Suponiendo que los "nepotes" de Comte Pons se nombran por orden de antigüedad en la carta 1011, "Vuillelmi" habría sido el hermano menor. No se ha encontrado ninguna otra referencia a sus supuestos hermanos mayores Etienne y Robert. En cualquier caso, es poco probable que Guillaume [V] Comte d'Auvergne hubiera nacido mucho antes [995/1000] por coherencia con las fechas de su matrimonio y su muerte. Si esto es correcto, suscitaría dudas sobre el uso del título "viceregresados" en la carta 1011, ya que su padre todavía habría estado en el apogeo de su poder. Todas estas dificultades se resolverían si los "nepotes" de Comte Pons fueran de hecho los tres hijos conocidos de Guillaume [IV] Comte d ' Auvernia, no de Robert [I] Comte d'Auvergne. Si esto es correcto, "Ermengarde" habría sido de hecho "Humberge", quien, como se muestra arriba, es nombrada en otras fuentes primarias como la esposa del conde Guillaume. m GUILLAUME [IV] Comte d'Auvergne, hijo de [GUY Comte d'Auvergne y su esposa Ausenda ---.]


Referencias:


[1171] Doniol, H. (ed.) (1863) Cartulaire de Saint-Julien de Brioude (Clermont Ferrand / París), 74, p. 94. [1172] Brioude 105, pág. 122. [1173] Settipani, C. y Kerrebrouck, P. van (1993) La préhistoire des Capétiens 481-987, 1ère partie, Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens (Villeneuve d'Ascq), p. 336 nota 996. [1174] Brioude 293, pág. 300. [1199] Brioude 105, pág. 122. [1200] Saint-Chaffre CXL, pág. 69. [1201] Brioude 331, pág. 335. [1202] Histoire Générale de Languedoc 3ª Ed. Tomo V, Preuves, Chartes et Diplômes, 156, col. 331. [1203] Saint-Chaffre CXLIV, pág. 70. [1204] Saint-Chaffre, Chronicon Monasterii Sancti Petri Aniciensis, CCCCXII, p. 152. [1205] Histoire Générale de Languedoc 3ª Ed. Tomo V, Preuves, Chartes et Diplômes, 169, col. 357. [1206] Robertini, L. (ed.) (1994) Liber miraculorum sanctæ Fidæ (Spoleto), pág. 56, citado en Settipani (2004), p. 313. [1207] Brioude 331, pág. 335. [1208] Robertini, L. (ed.) (1994) Liber miraculorum sanctæ Fidæ (Spoleto), pág. 56, citado en Settipani (2004), pág. 313. [1209] Settipani (2004), pág. 313. [1210] Brioude 331, pág. 335. [1211] Brioude 331, pág. 335. [1212] Bernard, A. ´Histoire territoriale du Lyonnais´, Recueil de mémoires et documents sur le Forez, tomo II (Saint-Etienne, 1875), p. 288, que no proporciona la fuente de referencia del original. [1213] Bernard (1875), pág. 288. [1214] Brioude 105, pág. 122. [1215] Saint-Chaffre CXL, pág. 69. [1216] Histoire Générale de Languedoc 3ª Ed. Tomo V, Preuves, Chartes et Diplômes, 156, col. 331. [1217] Saint-Chaffre CXLIV, pág. 70. [1218] Histoire Générale de Languedoc 3ª Ed. Tomo V, Preuves, Chartes et Diplômes, 169, col. 357. [1219] Saint-Chaffre, Chronicon Monasterii Sancti Petri Aniciensis, CCCCXII, pág. 152. [1220] Doniol, H. (ed.) (1864) Cartulaire de l'abbaye de Sauxillanges (Clermont), 267, citado en Settipani (2004), p. 317. [1221] Doniol, H. (ed.) (1864) Cartulaire de l'abbaye de Sauxillanges (Clermont), 402, citado en Settipani (2004), p. 317. [1222] Flandria Generosa 25, MGH SS IX, pág. 323. [1223] Véase, por ejemplo, ES III 732. [1224] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1005, MGH SS XXIII, p. 778. [1225] Brioude 331, pág. 335. --- Segundo marido, de la página de FMG en Toulouse: [1222] Flandria Generosa 25, MGH SS IX, pág. 323. [1223] Véase, por ejemplo, ES III 732. [1224] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1005, MGH SS XXIII, p. 778. [1225] Brioude 331, pág. 335. --- Segundo marido, de la página de FMG en Toulouse: [1222] Flandria Generosa 25, MGH SS IX, pág. 323. [1223] Véase, por ejemplo, ES III 732. [1224] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1005, MGH SS XXIII, p. 778. [1225] Brioude 331, pág. 335. --- Segundo marido, de la página de FMG en Toulouse:http://fmg.ac/Projects/MedLands/TOULOUSE.htm#Raymonddied978


RAYMOND de Toulouse, hijo de RAYMOND III Comte de Toulouse y su esposa Gundinildis --- ([945/55] -muerte "en Garazo" [972/79]).


El Codex de Roda nombra "Regemundo ... et domnus Ucus episcopus" como los hijos de "Regemundus" (hijo de "Pontio" y su esposa "filia Garsie Sanzionis") y su esposa anónima, especificando que el joven Raymond fue asesinado "en Garazo "[308].


Como señala Settipani [309], es razonable suponer que Raymond era la misma persona que "... Raymundo filio Gundinildis nepoti meo", que se menciona en el testamento codicil de "Gersindæ comitissæ", viuda del conde Raymond Pons, fechada en [972] [310].


Aparte de estas referencias, no parece haber ningún registro documental relacionado con este Comte Raymond. Sucedió a su padre [antes de 972] como RAYMOND IV Comte de Toulouse.


[m primero (repudiado) ---. La Vita Fulcranni registra que el "comitem Tholosanum" (sin nombre) repudió a su esposa para casarse con otra que había sido repudiada por su primer marido [311]. La Histoire Générale de Languedoc fecha este pasaje en [975], aunque, debido a la reconstrucción de la familia de los condes de Toulouse que ha adoptado, se supone que el conde en cuestión era el conde Guillaume III "Taillefer" [312]. Incluso si la cronología hubiera sido favorable a esta identificación, no está claro cómo el pasaje podría referirse a los dos matrimonios de Comte Guillaume, ya que no hay registro de que su segunda esposa, Emma de Provence, se haya casado antes. Por otra parte, no es imposible que el pasaje se refiera al conde de Toulouse, que fue marido de Adelais d´Anjou. No se ha encontrado ningún registro que feche la muerte del primer marido de Adelais, y no es imposible que su matrimonio haya terminado por repudio y no por su muerte. Si esto es correcto, el pasaje podría referirse a un primer matrimonio del Comte Raymond IV que de otro modo no se habría registrado.]


m [en segundo lugar] ([970/75]) como su segundo marido, ADELAIS d'Anjou, viuda de ETIENNE de Brioude.


Comte Raymond y su esposa (sin especificar cuál) tuvieron [dos] hijos:


1. GUILLAUME ([970/75] -Sep 1037, bur Toulouse, Saint-Sernin). Su madre nombra a su hijo Guillaume de Toulouse ya su esposa Emma en un acto de 1021 [334]. Sucedió a su padre en [979] como GUILLAUME III “Taillefer” Comte de Toulouse.


2. [LIEDGARDE. Registrada como "matertera" de Etienne Bishop de Clermont [335], que era hijo de su medio hermano uterino Pons Comte de Gévaudan. Se supone que ella era hija de Adelais por su segundo matrimonio, pero esto no está fuera de toda duda.]


Referencias:


[308] Lacarra, JM 'Textos navarros del Códice de Roda', Estudios de Edad Media de la Corona de Aragón vol. I (Zaragoza, 1945) 33, pág. 251. [309] Settipani, C. (2004) La Noblesse du Midi Carolingien. Etudes sur quelques grandes familles d'Aquitaine et du Languedoc du IXe au XIe siècles (Prosopographica et Genealogica, Oxford), p. 43. [310] Histoire Générale de Languedoc 3ª Ed. Tomo V, Preuves, Chartes et Diplômes, 126, col. 274. [311] Vita S. Fulcranni Episc. Lodevensis, II, 8, Acta Sanctorum, Ioannes Bollandus, Februarius, Tomus II, pág. 712. [312] Histoire Générale de Languedoc 3ª Ed. Tomo III, pág. 174. [334] Settipani (2004), pág. 30, que no cita la fuente primaria. [335] Settipani (2004), págs. 52-3 nota al pie 6. --- Tercer marido, de la página FMG sobre carolingios:http://fmg.ac/Projects/MedLands/CAROLINGIANS.htm#LouisVFrance


LOUIS ([966/67] -Compiègne 22 de mayo de 987, bur Compiègne, église collégiale de Saint-Corneille).


Rodulfus Glaber nombra a Luis hijo del rey Lotario y comenta que "no había heredado la energía de su padre" [394].


Su padre lo declaró rey asociado en 978, coronado el 8 de junio de 979. Fue coronado rey de Aquitania el día de su matrimonio en 982.


Rodulfus Glaber registra que su padre "acompañó a su hijo a casa" después de que su esposa lo dejara y que "vivieron juntos durante algunos años" [395]. La impresión que dejan estos textos es que Louis era de alguna manera subnormal.


Sucedió a su padre el 2 de marzo de 986 como LOUIS V Rey de los francos. Se peleó con su madre, desterró a Adalbero, obispo de Laon, y sitió Reims [396].


Richer registra que murió el 22 de mayo por las heridas que recibió al caerse de su caballo mientras cazaba [397]. La Historia Francorum Senonensis registra la muerte en 987 de "Hludovicus, filius eius [= Hlotharius rex] iuvenis" y su entierro "en la basílica beati Cornelii martiris Compendio" [398]. La necrología de la catedral de Auxerre registra la muerte el 22 de mayo de "Hludovicus iuvenis Rex" [399].


m (Vieux-Brioude, Haute-Loire 982, divorciada 984) como su tercer marido, ADELAIS [Blanche] d'Anjou, viuda en primer lugar de ETIENNE de Brioude y en segundo lugar de RAYMOND Comte de Toulouse.


Referencias:


[394] Rodulfi Glabri, Historiarum I.7, pág. 17 "... iuvenem patre minus fore industrium". [395] Rodulfi Glabri, Historiarum I.7, pág. 17 "... iuvenem patre minus fore industrium". [396] McKitterick, R. (1983) Frankish Kingdoms under the Carolingians 751-987 (Longman, Londres y Nueva York), p. 327. [397] Guadet, J. (ed.) (1845) Richeri Historiarum (París), IV.V, p. 147. [398] Hugonis Floriacensis, Historia Francorum Senonensis, MGH SS IX, pág. 367. [399] L'abbé Lebeuf (1855) Mémoires concernnant l'histoire civile et ecclésiastique d'Auxerre et de son ancient diocesis (Auxerre), Tomo IV, p. 14. --- Cuarto marido, de la página FMG en Provence: http://fmg.ac/Projects/MedLands/PROVENCE.htm#GuillaumeIIArlesProvencedied993


GUILLAUME [II] “le Libérateur”, hijo de ([955] -Avignon 993 después del 29 de agosto, bur Sarrians, église de Sainte-Croix).


"Boso viene et uxor sua Constantia ... illorum filii ... Willelmus viene, viene Rotbaldus, Pontius juvenis" firmó la carta de mayo [963] según la cual "Gencius et uxor mea Aiburga" donó bienes "en pago Aquense superiore ad castrum ... Monmajour [250].


El orden de nacimiento de los dos hijos de Boson no está claro. La carta de mayo [963] sugiere que Guillaume era su hijo mayor. Sin embargo, Guillaume se omite de la carta de marzo de 965 según la cual "eius filio Rothboldo et fratre eius Wilelmo comite" consintió en la carta de "Bosoni comitis, filii Rothboldi quondam" [251], lo que sugiere que Rotbald era mayor.


Comte de Provence, cartas que muestran que tanto él como su hermano mayor Rotbald fueron registrados como recuentos durante el mismo período, aunque no se sabe si se trataba de un condado conjunto o si hubo una división geográfica entre sus jurisdicciones.


Marqués de Provenza. "Vuilelmus marchius Arelatense Provintie" donó propiedad "en comitatu Avinionense, en agro Rupiano, in loco… la Lona" a Saint-Victor, Marsella por carta de fecha 17 de abril de 979, firmada por "Arsinda comitissa" [252]. "Viene Willelmus" propiedad donada a Cluny por carta fechada el 28 de agosto [990] firmada por "Viene Rodbaldus, Viene Adalaix comitissa, Viene Wilelmus et filius eius Wilelmus" [253]. "Dominus princeps et marchio istius provinciæ ... Willelmus cum coniuge sua ... Adelaix et filio suo ... Willelmo" restauró la propiedad de la abadía de Saint-Césaire d´Arles por carta de 992, suscrita por "Domnus Rotbaldus comes ... Willelmus comes filius Rotbaldi et uxor sua Lucia, Wilelmus viene Tolosanus et uxor sua Ema… "[254].


Se hizo monje.


m primero (antes de abril de 970) ARSINDE, hija de --- (-después del 17 de abril de 979). "Wilelmus comes Provincie et coniunx mea Arsinna" propiedad donada a Saint-Victor de Marseille por carta fechada en abril de 970 [255]. "Vuilelmus marchius Arelatense Provintie" donó propiedad "en comitatu Avinionense, en agro Rupiano, in loco… la Lona" a Saint-Victor, Marsella por carta de fecha 17 de abril de 979, firmada por "Arsinda comitissa" [256]. Szabolcs de Vajay sugiere que la primera esposa del marqués Guillaume era la hermana de Adelais, cuyo primer testamento fechado el 4 de octubre de 978 la nombra, basando la hipótesis en la onomástica y la cronología favorable [257]. Bajo este testamento de "Adelais", ella donó su fundación "Narbonam ... sanctique Salvatoris" a "sororibus meis et domnæ Arsindæ comitissæ", legado " el artículo de Szabolcs aún no ha sido consultado) que el testador era la posible hija de Arnaud [I] Comte de Comminges. Se la puede identificar como Adelais, viuda de Matfried Vicomte de Narbonne, ya que el documento nombra a los dos hijos de la pareja cuya afiliación es confirmada por otras fuentes primarias. Como se explica con más detalle en el documento TOULOUSE, KINGS, DUKES & COUNTS, otra documentación de fuente primaria sugiere que la esposa del vizconde Matfried pudo haber sido la hija de Raymond Pons, conde de Toulouse. Si esto es correcto, la cronología sugiere que su hermana habría sido demasiado mayor para haberse casado con Guillaume II Comte de Provence. Como se explica con más detalle en el documento TOULOUSE, KINGS, DUKES & COUNTS, otra documentación de fuente primaria sugiere que la esposa del vizconde Matfried pudo haber sido la hija de Raymond Pons, conde de Toulouse. Si esto es correcto, la cronología sugiere que su hermana habría sido demasiado mayor para haberse casado con Guillaume II Comte de Provence. Como se explica con más detalle en el documento TOULOUSE, KINGS, DUKES & COUNTS, otra documentación de fuente primaria sugiere que la esposa del vizconde Matfried pudo haber sido la hija de Raymond Pons, conde de Toulouse. Si esto es correcto, la cronología sugiere que su hermana habría sido demasiado mayor para haberse casado con Guillaume II Comte de Provence.


m en segundo lugar ([984/86]) como su cuarto marido, ADELAIS [Blanche] d'Anjou, viuda en primer lugar de ETIENNE de Brioude, en segundo lugar de RAYMOND IV Conde de Toulouse, esposa divorciada (en tercer lugar) de LOUIS V Rey de los francos occidentales .


Comte Guillaume [II] y su segunda esposa tuvieron dos hijos:


1. GUILLAUME [III] ([986/87] -1018 antes del 30 de mayo). "Viene Willelmus" propiedad donada a Cluny mediante carta de fecha 28 de agosto [990] firmada por "Viene Rodbaldus, Adalaix comitissa, Wilelmus comes et filius eius Wilelmus" [280]. "Pontius… Massiliensis ecclesie pontifex" emitió una carta de fecha 1005 con el consentimiento de "domni Rodhbaldi comitis et domne Adalaizis comitisse, domnique Guillelmi comitis filii eius" [281]. Según Europäische Stammtafeln [282], era hijo de Comte Guillaume por su primera esposa, pero no se ha identificado la fuente principal en la que se basa. Probablemente sea especulativo, basado en la fecha de su matrimonio, lo que sugiere que nació antes de la fecha del segundo matrimonio de su padre. En cualquier caso, la filiación de Guillaume parece estar probada por el estatuto de 1005.


2. CONSTANCIA ([987/89] -Château de Melun 22 o 25 de julio de 1032, bur église de l'Abbaye royale de Saint-Denis). La Historia Francorum nombra a "Constantiam, filiam Guillelmi comitis Arelatensis, natam de Blanca sorore Gaufridi comitis Andegavensis" como esposa del rey Roberto [283]. La Crónica de Alberic de Trois-Fontaines también nombra a "Constantia filia fuit Blanche comitisse Arelatensis" como esposa de "Robertus rex" [284]. El Chronicon Hugonis nombra a "Constantiam" como esposa de "Robertus", especificando que ella era "cognatam Hugonis Autisiodorensis episcopi comitis Cabilonensis" [285]. Esto se basa presumiblemente en Rodulfus Glaber que afirma incorrectamente que "Constantiam ... filiam ... prioris Willemi Aquitanie ducis" era la esposa del rey Robert II, especificando que ella era "cognatam" de Hugues Comte de Chalon, obispo de Auxerre [286]. La única relación identificada hasta ahora entre los dos es que el tío materno de Constance, Geoffroy I Comte d'Anjou, era el segundo marido de la madre de Comte Hugues. Rodulfus Glauber fecha su matrimonio "alrededor del año 1000" [287]. El rey intentó separarse de Constanza en 1008 para recuperar a su segunda esposa, según Rodulfus Glaber a través de la influencia de "Hugo dictus Beluacensis" [288], pero restauró las prerrogativas reales de Constanza a fines de 1009 [289]. Se opuso a la propuesta de su marido de coronar a su segundo hijo Enrique como rey asociado en 1026, apoyando la candidatura de su tercer hijo, Roberto [290]. Organizó dos revueltas contra el rey Roberto y otra contra su hijo el rey Enrique I después de su ascensión [291]. Rodolfus Glaber registra la muerte de la reina Constanza en la misma ciudad que su esposo [Melun] y en el mismo mes [julio] del año siguiente, y su lugar de entierro [292]. La necrología de la abadía de Saint-Germain-des-Prés registra la muerte "XI Kal Aug" de "regina Constancia" [293]. La necrología del Priorato de Argenteuil registra la muerte "VIII Kal Aug" de "Constancia regina" [294]. m ([Sep 1001/25 Aug 1003]) como su tercera esposa, ROBERT II Rey de Francia, hijo de HUGUES, Rey Capeto de Francia y su esposa Adelais d'Aquitaine (Orleans ([27 Mar] 972-Château de Melun 20 Jul 1031, bur église de l'Abbaye royale de Saint-Denis). La necrología de la abadía de Saint-Germain-des-Prés registra la muerte "XI Kal Aug" de "regina Constancia" [293]. La necrología del Priorato de Argenteuil registra la muerte "VIII Kal Aug" de "Constancia regina" [294]. m ([Sep 1001/25 Aug 1003]) como su tercera esposa, ROBERT II Rey de Francia, hijo de HUGUES, Rey Capeto de Francia y su esposa Adelais d'Aquitaine (Orleans ([27 Mar] 972-Château de Melun 20 Jul 1031, bur église de l'Abbaye royale de Saint-Denis). La necrología de la abadía de Saint-Germain-des-Prés registra la muerte "XI Kal Aug" de "regina Constancia" [293]. La necrología del Priorato de Argenteuil registra la muerte "VIII Kal Aug" de "Constancia regina" [294]. m ([Sep 1001/25 Aug 1003]) como su tercera esposa, ROBERT II Rey de Francia, hijo de HUGUES, Rey Capeto de Francia y su esposa Adelais d'Aquitaine (Orleans ([27 Mar] 972-Château de Melun 20 Jul 1031, bur église de l'Abbaye royale de Saint-Denis).


Referencias:


[250] Manteyer (1908), pág. 225, citando a Chantelou Histoire de Monmajour, Revue Historique de Provence, 1ère année, p. 37. [251] Gallia Christiana Novissima, Marsella, Col. 47-48, núm. 66, y Marsella Saint-Victor Tomo I, 29, p. 40. [252] Marsella Saint-Victor Tomo II, Apéndice, 1042, p. 509. [253] Cluny Tome III, 1837, pág. 80. [254] Histoire Générale de Languedoc 3ª Ed. Tomo V, Preuves, Chartes et Diplômes, 153, col. 325. [255] Marsella Saint-Victor Tomo I, 598, pág. 590. [256] Marsella Saint-Victor Tomo II, Apéndice, 1042, p. 509. [257] Vajay, S. de 'Comtesses d'origine occitane dans la Marche d'Espagne aux 10e et 11e siècles', Hidalguia 28 (1980), p. 756, citado en Settipani (2004), pág. 63 nota 1. [258] Histoire Générale de Languedoc 3ª ed. Tomo V, Preuves, Chartes et Diplômes, 130, col. 284. [280] Cluny Tome III, 1837, pág. 80. [281] Marsella Saint-Victor Tomo I, 15, p. 18. [282] ES II 187. [283] Hugonis Floriacensis, Liber qui Modernorum Regum Francorum continet Actus 9, MGH SS IX, p. 385, manuscrito adicional citado en la nota al pie ***. [284] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1013, MGH SS XXIII, pág. 780. [285] Chronicon Hugonis, monachi Virdunensis et divionensis abbatis Flaviniacensis I 996, MGH SS VIII, pág. 368. [286] Rodulfi Glabri, Historiarum III.7, pág. 107. [287] Rodulfi Glabri, Historiarum III.40, pág. 165. [288] Rodulfi Glabri, Historiarum III.7, pág. 107. [289] Kerrebrouck, P. Van (2000) Les Capétiens 987-1328 (Villeneuve d'Asq), pág. 57. [290] Rodulfi Glabri, Historiarum III.34, pág. 157. [291] Kerrebrouck (2000), págs. 56 y 57. [292] Rodulfi Glabri, Historiarum III.36, pág. 159. [293] Obituaires de Sens Tome I.1, Abbaye de Saint-Germain-des-Prés, pág. 267. [294] Obituaires de Sens Tome I.1, Prieuré d'Argenteuil, pág. 348. --- Quinto marido, de la página de FMG sobre la nobleza del ducado de Borgoña:http://fmg.ac/Projects/MedLands/BURGUNDIAN%20NOBILITY.htm#OthonIMacondied1026


(Nombre de nacimiento :) GUGLIELMO di Ivrea, hijo de ADALBERTO II asociado-Rey de Italia y su esposa Gerberge [de Chalon] ([960/62] -Dijon 21 de septiembre de 1026, bur Dijon, Abbaye de Saint-Bénigne).


Rodulfus Glaber nombra "Willemus, Henrici ducis priuignus, Adalberti Longobardorum ducis filius" y registra que, cuando era niño, fue robado en secreto de la tierra de los lombardos y devuelto a su madre "sin poca astucia por cierto monje" [1218 ]. "Einricus ... imperator" confirmó la propiedad de la abadía de Fruttuaria, refiriéndose a la propiedad donada por "Otto qui et Vuillielmus comes filius Adalberti nepos Berengarii regis", por carta de 1014 [1219]. Por lo tanto, se supone que Guillaume fue encarcelado cuando era niño por el emperador Otón I en Italia después de que su padre y su abuelo paterno fueran depuestos como reyes de Italia.


La Crónica de Saint-Bénigne, interpolada en la Crónica de Alberic de Trois-Fontaines, nombra "Guilelmum Ottonem et eius matrem Gerbergam" al registrar que fue adoptado por el segundo marido de su madre "dux Burgundie Henricus" [1220].


Adoptó el nombre de OTHON-GUILLAUME. Sucedió en [981] como conde de Mâcon, por derecho de su primera esposa.


Fue declarado heredero del ducado de Borgoña y fue instalado como conde de Nevers por su padrastro en 986. Fue reconocido como duque de Borgoña a la muerte de su padrastro en 1002, pero Robert II, rey de Francia, lo privó de su herencia en primavera. 1003 cuando este último invadió Borgoña con tropas prestadas por Ricardo II, duque de Normandía.


Rodulfus Glaber registra que "Willemus, Henrici ducis priuignus, Adalberti Longobardorum ducis filius" se rebeló contra el rey [Roberto II] en una ocasión, apoyado por su yerno Landry Conde de Nevers [1221].


"Comes Otto" donó propiedad a Saint-Bénigne-de-Dijon para las almas de "Heinrici ducis qui eum loco filii adoptavit et genetricis sue Gerberge uxoris predicti ducis ac filii sui Widonis et Hermintrudis coniugis" por carta de 1004 [1222].


El conde Othon continuó reclamando el ducado de Borgoña, pero se reconcilió con el rey de Francia en 1005, renunciando finalmente a sus pretensiones en 1015. Fue designado como Burgundiæ [1223], presumiblemente un título descriptivo sin significado territorial preciso en ese momento, aunque Othon poseía extensos territorios en Borgoña.


La Crónica de San Benigne de Dijon registra la muerte en 1027 de "Otto qui et Willelmus dictus est comes" y su entierro en St Bénigne [1224]. El memorial sobre la tumba de "Nobiliter natus Guillelmus et Otho vocatus" registra su muerte "1027 XI Kal Oct" [1225]. La necrología de Autun Saint-Martin registra la muerte “XVI Id Dec” de “Guillelmus dux Burgundie, anno 1025” [1226].


Primero (antes de [981/82]) como su segundo marido, ERMENTRUDE, viuda de AUBRY [II] Conde de Mâcon, hija de RAGENOLD Conde de Roucy y su esposa Alberade de Lotaringia ([950/55] [1227] - [ 5 de octubre de 1002/1004]). "Ermentrudis" se nombra como hija de "Alberada filia ... Gerbergæ" en el Continuador de Flodoard, que no menciona ni a su padre ni a su marido, pero especifica que Ermentrudis era la madre de Agnes [1228], esta última nombra a sus padres en charters (ver más abajo). "Ermentrudis" se nombra como hija de "Alberada filia… Gerbergæ" en el Continuador de Flodoard, que no nombra ni a su padre ni a su marido, pero especifica que Ermentrudis era la madre de Agnes (Ctss de Poitou) [1229]. Bouchard destaca la ausencia de pruebas de que el marido de Alberade de Lotaringia fuera Ragenold Comte de Roucy [1230]. "Ermentrudis conjuge sua" consintió en la donación de tierras "en la villa de Aponiaco" por "Albericus viene Matisconensis" a Cluny por carta de 14 de enero de 971 [1231]. La genealogía de los condes de Mâcon, incluida en el cartulario de Saint-Vincent de Mâcon, registra el matrimonio de "dominus Guillelmus comes" con la esposa de "Albericus filius Letaudi comitis" [1232]. Rodulfus Glaber afirma que "Willemus, Henrici ducis priuignus, Adalberti Longobardorum ducis filius" se casó con la hermana de "Brunone Lingonensi episcopo" que lo apoyó en su rebelión contra el rey [Roberto II] [1233]. "Viene Otto, Irvis comitissa" suscribió una carta fechada en [994] en virtud de la cual "Milo ... uxoris mee Ermengarde" donó propiedades a Cluny [1234]. Se supone que "Irvis" es un error de copista de "Ermentrudis" ya que no se ha encontrado ninguna otra referencia a una condesa de este nombre. Su fecha de muerte está indicada por la Crónica de St Bénigne de Dijon, que registra una donación de "Otto comes cognomento Willelmus" con "filii eius Rainaldi" de 1004 "pro anima Hinrici Ducis, qui eum loco filii adoptavit et genitricis sue Gerberge uxoris predicti Ducis, ac filii sui Widonis et Hermintrudis coniugis "[1235]. Esta es probablemente la donación registrada en la carta de fecha 1004 según la cual "Comes Otto" donó propiedades a Saint-Bénigne-de-Dijon para las almas de "


m en segundo lugar (antes de 1016) ADELAIS [Blanche], hija de --- (-29 de mayo de 1026, bur Montmajour, cerca de Arles).


"Otto comes et uxor mea Adila" donó propiedades a Saint-Vincent de Mâcon mediante dos cartas fechadas en 1015 o antes (durante el reinado de Roberto I, rey de Francia), ambas suscritas por "Rainaldi filii sui" [1237]. "Otto comes et uxor mea Adeleidis et filius meus Rainaldus atque Otto nepos meus" donó la propiedad a Cluny por carta fechada en [1015] [1238]. "Otto comes qui nominatur Willelmus" emitió una carta de fecha 2 de noviembre de 1023 suscrita por "Raynardi comitis, Adheleydis uxoris eius" [1239].


El origen de la segunda esposa de Otto-Guillaume no se conoce con certeza. La mayoría de las genealogías de fuentes secundarias asumen que ella era Adelais [Blanche] d'Anjou, viuda en primer lugar de Etienne de Brioude, viuda en segundo lugar de Raymond Comte de Toulouse, esposa divorciada en tercer lugar de Luis V Rey de los francos, viuda en cuarto lugar de Guillaume [II] Comte de Provence, hija de Foulques II "le Bon" Comte d'Anjou y su primera esposa Gerberge ---.


El supuesto quinto matrimonio de Adelais se deduce de lo siguiente: la esposa del conde Othon-Guillaume se llama Adelais en varias cartas [1240], y el Papa Benedicto VIII se refiere a "domnæ Adeleidi comitissæ cognomento Blanchæ" con "nuruique eius domnæ Gerbergæ comitissæ" al dirigirse a su supuesta marido [1241], siendo Gerberga presuntamente hija del conde Othon-Guillaume de su primera esposa, que era la viuda del hijo de Adelaide-Blanche d'Anjou por su cuarto marido. Sin embargo, el documento en cuestión parece no especificar que "domnæ Adeleidi ..." era la esposa de Othon Guillaume y los extractos vistos (aún no se ha consultado el texto completo) no permiten sacar esta conclusión.


Es perfectamente posible que Adelais-Blanche fuera nombrada en la carta solo en referencia a su relación con la hija de Othon Guillaume.


Si su quinto matrimonio es correcto, Adelais habría sido considerablemente mayor que su nuevo marido, y probablemente casi 60 años cuando se casó (la primera esposa de Othon-Guillaume murió en [1002/04]), lo que parece poco probable.


Otra dificultad la presentan tres entradas fechadas en 1018, 1024 y 1026 que parecen vincular a Adelais con la Provenza, mientras que, si el quinto matrimonio fuera correcto, habría estado con su marido (cuya muerte se registra en septiembre de 1026) en Mâcon. Estas anotaciones son: en primer lugar, "Adalax comitissa mater Villelmi quondam Provintie comitis et Geriberga eque comitissa… eiusdem principis olim uxor" propiedad donada a Saint-Victor de Marseille para el alma de su difunto hijo y esposo, respectivamente, mediante carta de 1018 [1242]; en segundo lugar, "Vuilelmus filius Rodbaldi" donó la propiedad "en comitatu Aquense en el valle… Cagnanam" a Marsella Saint-Victor mediante carta de 1024, firmada por "Adalaiz comitissa, Vuilelmus viene filius Rodbaldi" [1243]; y en tercer lugar, un manuscrito escrito por Arnoux, monje de Saint-André-lès-Avignon,


La necrología de Saint-Pierre de Mâcon registra la muerte "IV Kal Jun" de "Adalasia comitissa vocata regali progenie orta" [1245].


Comte Othon [I] y su primera esposa (no Adelaide) tuvieron cinco hijos (guardados como referencia):


1. GUY de Mâcon ([982] -1004 o antes, bur Dijon Saint-Bénigne) m (antes de 999) ---. El origen de la esposa de Comte Guy no se conoce con certeza. Una posibilidad es que ella fuera --- de Chalon, hija de Lambert Comte de Chalon y su segunda esposa Adelais ---.


2. MATHILDE de Mâcon (-13 de noviembre o 13 de diciembre de 1005, bur Auxerre Saint-Etienne) m ([989] [1257]) LANDRY [IV] de Monceau, hijo de BODO Seigneur de Monceaux-le-Comte y su esposa - - (-11 de mayo de 1028). Su suegro lo invirtió en 990 como conde de Nevers como recompensa por sus servicios. Senescal de Francia. Comte d'Auxerre 1015.


3. GERBERGE de Mâcon ([985] - [1020/23]) m ([1002]) GUILLAUME III Comte de Provence, hijo de GUILLAUME II Comte de Provence et d'Arles y su esposa Adélaïde [Blanche] d'Anjou ( -1018 antes del 30 de mayo).


4. RENAUD de Mâcon ([990] -3/4 de septiembre de 1057, bur Besançon). Sucedió a su padre en 1026 como Comte Palatin de Bourgogne.


5. AGNES de Mâcon ([990/95] -Saintes 10 de noviembre de 1068, bur Poitiers, Priorato de Saint-Nicolas) m primero (1019) como su tercera esposa, GUILLAUME III "le Grand" Comte de Poitou, GUILLAUME V Duque de Aquitania, hijo de GUILLAUME IV "Fier-à-Bras" Duque de Aquitania [GUILLAUME II Comte de Poitou] y su esposa Emma de Blois ([969] -Abbaye de Maillezais 31 de enero de 1030). m en segundo lugar (1 de enero de 1032, divorciado [1049/52]) como su primera esposa, GEOFFROY d'Anjou, hijo de FOULQUES III "Nerra" Comte d'Anjou y su segunda esposa Hildegarde [de Metz] (14 de octubre de 1006-14 Noviembre de 1060). Sucedió a su padre en 1040 como GEOFFROY II "Martel" Comte d'Anjou. El Chronico Sancti Michaelis registra que "Gaufredus Martellus Andegavensis viene" casado "con Agnetem comitissam Pictavensem" incestuosamente en 1032 [1267]. La Chronicæ Sancti Albini registra el matrimonio "1032 Kal Jan" de "Gaufridus comes, Agnetem comitissam incesto", indicando indirectamente su origen en un pasaje posterior que registra el matrimonio "1043 XII Nov" de "Hainricus imperator [et] filiam Agnetis comitissæ" [1268]. Regente de Aquitania por su hijo 1039-1044. Ella arregló el matrimonio de su hija con el emperador Enrique III en 1043 y vivió en la corte imperial después de este tiempo. Tras su separación de su segundo marido, en 1047 fundó la abadía de Notre-Dame de Saintes, donde se convirtió en monja en 1068 [1274]. "Agnes" fundó la abadía de Saint-Nicolas en Poitou con el consentimiento de "ambobus filiis Guillelmi et Gauffrido" por carta fechada [1050] [1275]. en 1047 fundó la abadía de Notre-Dame de Saintes, donde se convirtió en monja en 1068 [1274]. "Agnes" fundó la abadía de Saint-Nicolas en Poitou con el consentimiento de "ambobus filiis Guillelmi et Gauffrido" por carta fechada [1050] [1275]. en 1047 fundó la abadía de Notre-Dame de Saintes, donde se convirtió en monja en 1068 [1274]. "Agnes" fundó la abadía de Saint-Nicolas en Poitou con el consentimiento de "ambobus filiis Guillelmi et Gauffrido" por carta fechada [1050] [1275].


Referencias:


[1218] Rodulfi Glabri, Historiarum III.6, págs. 105-7. [1219] DH II 305, pág. 379. [1220] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1002, MGH SS XXIII, p. 778. [1221] Rodulfi Glabri, Historiarum III.6, pág. 105. [1222] Chevrier, G. y Chaume, M. (eds.) (1986) Chartes et documents de Saint-Bénigne de Dijon des origines à 1300 (Dijon) II, 228, p. 24. [1223] Bouchard (1987), pág. 265, aunque la autora no cita su fuente principal para esta declaración. [1224] Crónica St-Bénigne de Dijon, p. 181. [1225] Crónica St-Bénigne de Dijon, p. 181 nota al pie de página 2 que cita el monumento pero comenta que desde entonces ha desaparecido de la iglesia. [1226] Autun Saint-Martin, Extrait du nécrologe de Saint-Martin d´Autun, p. 383. [1227] Su hijo de su primer matrimonio se nombra en 971. [1228] Flodoard Addit codex 1 (insertado después de 966), MGH SS III, p. 407. [1229] Flodoard Addit codex 1 (insertado después de 966), MGH SS III, p. 407. [1230] Bouchard, CB (1987) Espada, Mitra y Claustro: Nobleza y la Iglesia en Borgoña 980-1198 (Cornell University Press), p. 169. [1231] Cluny, Tome II, 1291, pág. 368. [1232] Mâcon Saint-Vincent 7, pág. 6. [1233] Rodulfi Glabri, Historiarum III.6, p. 105. [1234] Cluny, tomo III, 2267, pág. 398. [1235] Crónica St-Bénigne de Dijon, p. 163. [1236] Dijon Saint-Bénigne II, 228, p. 24. [1237] Mâcon Saint-Vincent 471 y 490, págs. 271 y 284. [1238] Cluny, Tome III, 2694, pág. 721. [1239] Cluny, Tome III, 2782, pág. 807. [1240] Mâcon 471, 490, págs. 271 y 284-5, y Cluny Tome IV, 2694, pág. 721-22. [1241] Benedicto VIII, Carta 16, Patrologia Latina CXXXIX1603, citado en Bouchard (1987), p. 270, y citado en Manteyer, G. de (1908) La Provence du 1ère au 12ème siècles (París), p. 274. [1242] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (París) Tomo I, 630, p. 626. [1243] Marsella Saint-Victor I, 225, p. 252. [1244] Manteyer, G. de (1908) La Provence du 1ère au 12ème siècles (París), p. 273, citando Bibl. nat. de Madrid, sra. Ee 40, fo 118 vo. [1245] Obituaires de Lyon II, Prieuré Saint-Pierre de Mâcon, p. 482. [1267] Chronico Sancti Michaelis in periculo maris, RHGF X, p. 176. [1268] Marchegay, P. y Mabille, E. (eds.) (1869) Chroniques des Eglises d'Anjou (París) Chronicæ sancti Albini Andegavensis, págs. 23 y 24. [1274] Szabolcs de Vajay 'Contribución à l'histoire de l'attitude des royaumes pirénéens dans la querelle des investitures: de l'origine de Berthe, reine d'Aragon et de Navarre ', Estudios Genealógicos, Heráldicos y Nobiliarios, en honor de Vicente de Cadenas y Vicent (Hidalguía, Madrid, 1978), Vol. 2, págs. 375-402, 398. [1275] Poitiers Saint-Nicolas 1, pág. 5. -------------------------- De la página de Wikipedia en inglés sobre Adelais of Anjou:http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou


Adelaide [1] (c. 947-1026), [2] llamada la Blanca, [3] era la hija de Fulk II de Anjou y Gerberga de Maine. Por tanto, era hermana de Geoffrey Greymantle. Se casó cinco veces con algunos de los nobles más importantes de Francia.


1. Su primer matrimonio, probablemente antes de 960, fue con Esteban, vizconde de Gévaudan.


2. Su segundo matrimonio fue con Raymond III, Conde de Toulouse y Príncipe de Gothia, en 975. Murió en 978.


3. En 982, se casó con Luis, el joven hijo de Lotario de Francia, y los dos fueron coronados conjuntamente Monarcas de Aquitania el mismo día en Brioude. La gran diferencia de edad entre los cónyuges fue motivo de un divorcio rápido en 984.


4. Huyó entonces a Arles, donde contrajo matrimonio con Guillermo I de Provenza en 984, contra el consejo papal. Le dio una hija, Constanza de Arles, que más tarde se casó con Roberto II de Francia.


5. Su último matrimonio fue con Otto-William, duque de Borgoña.


Raymond III y Adelaide tuvieron los siguientes hijos:


1. Raymond (IV o V) 2. Hugues (Hugh) 3. Letgarda, que se casó con Borrel II de Barcelona.


Notas


1. ^ Diverso como Alice, Adelais, Adalais o Azalais. 2. ^ Adélaïde Blanche d'Anjou 3. ^ "la Blanche".


(Es posible que la pareja haya tenido una segunda hija, Ermengarde d'Arles, que más tarde se casó con Robert I d'Auvergne.) --- Adelaida de Anjou Casa de Anjou Nacimiento: hacia 947 Murió: 29 de mayo de 1026


Vizcondesa consorte de Gévaudan, bef. 960–975 Precedido por Anne Sucedido por Theutberg


Condesa consorte de Toulouse, 975–978 Precedida por Gundinildis Sucedida por Arsende


Reina consorte de Aquitania, reina menor de Occidente Franks 982–984 Sirvió junto a: Emma de Italia Precedida por Emma de Italia Sucedida por Emma de Italia


Condesa y consorte margravina de Provenza 984–993 Sirvió junto a: Emilde de Gévaudan Precedida por Arsenda Sucedida por Gerberga de Mâcon


Condesa consorte de Borgoña 1016–1026 Precedida por Ermentrude de Roucy Sucedida por Adelaida de Normandía --------------------------- De la página de Wikipedia en francés en Adelaide d'Anjou: http://fr.wikipedia.org/wiki/Ad%C3%A9la%C3%AFde_d%27Anjou


Adélaïde d'Anjou appelée aussi Blanche d'Anjou, ou encore Adélaïde du Gévaudan [1], est née vers 947 et est décédée en 1026 [2]


Sœur de Geoffroy Grisegonelle, elle est la fille de Foulques II, conde de Anjou y de Gerberge.


Biografia


Ses premières sindicatos


Lorsqu'elle épouse en 982 le jeune Louis V (pas encore roi de France) à Brioude, elle est déjà deux fois veuve du comte Étienne de Gévaudan (mort en 970) dont elle a eu des enfants, et du comte Raymond de Toulouse ( mort en 978). La trop grande différence d'âge et les débauches du jeune époux vont être la cause de son divorce en 984.


Son mariage avec le comte de Provence


Elle se réfugie à Arles et se remarie contre l'avis du pape avec le comte de Provence, Guillaume en 984. Leur fille, Constance d'Arles (986-1032) sera reine de France par son mariage avec Robert II en 1003. Le pareja aurait eu une seconde fille, Ermengarde d'Arles [3] qui épouse par la suite Robert Ier d'Auvergne. À la mort de Guillaume en 993, elle assure une longue régence qui fournit à la nouvelle noblesse l'occasion de se soulever à plusieurs reprises contre la dynastie comtale [4]. Elle doit également intervenir après la mort du nouveau comte Guillaume II tué au siège du château de Fos en 1018 [5].


Un cinquième mariage?


L'hypothèse d'une cinquième union d'Adélaïde d'Anjou, veuve du comte de Provence, avec Othon Guillaume, comte de Bourgogne et de Mâcon, a été proposée en 1907 par René Poupardin [6] et repris par d'autres historiens à sa suite. Cette hypothèse repose uniquement sur trois chartes [7] attestant simplement l'existence d'une seconde épouse d'Othon Guillaume du nom d'Adélaïde et une bulle du pape Benoît VIII adressée, entre autres, aux dirigeants séculiers de Bourgogne et de Provence, parmi lesquels Othon Guillaume et Adélaïde, sin mención justa d'une union entre eux. Cette hypothèse, qui ne reposo sur aucune preuve décisive, est donc à considérer avec prudence [8].


Elle meurt en 1026 et est inhumée à Montmajour, une abbaye proche d'Arles considérée à l'époque comme la nécropole de la famille comtale de Provence.


Notas


1. ↑ De par son mariage avec Étienne, comte de Gévaudan, Revue du Gévaudan, des causses et des Cévennes, tomo n ° 9, 1963, pp 105 à 111.


2. ↑ Richer - Historiarum libri quatuor - Académie impériale de Reims - Reims, 1855 p.339 (Liv.III) ici [archivo]: ... Ils ne connurent presque pas non plus l'amour conyugal; coche, Louis entrant à peine dans la puberté, tandis qu'Adelaïde était déjà vieille, il y avait entre eux incompatibilité d'humeur et désaccord. Point de chambre commune, ils n'en pouvaient souffrir; s'arrêtaient-ils quelque part, ils prenaient chacun une hôtellerie séparée; devaient-ils avoir un entretien, c'était en plain air; pas de longues conversations d'ailleurs, quelques mots suffisaient. Ils vécurent ainsi pendant deux ans, tellement opposés de caractère, qu'il s'ensuivit un divorce. (XCV) Louis, qui n'avait point de gouverneur, se livrait en jeune homme à toutes sortes de frivolités.


3. ↑ Chronique de Raoul Glaber - Collection des mémoires de France par M. Guizot - París, 1824 - L.Ier, ch.III, §180,181 ici [archivo] Quand ce jeune prince fut parvenu à l'adolescence, Lothaire l ' établit roi et le désigna pour son successeur; il lui choisit aussi pour épouse une princesse d'Aquitaine, qui s'aperçut bientôt que le jeune homme n'hériterait pas des talens de son père. Dès lors elle résolut de se séparer de son époux; et comme elle était douée d'une grande finesse, elle lui encaja entendre adroitement qu'ils feraient bien de revenir ensemble dans la province qu'elle avait quittée, supposant que ses droits héréditaires lui en assuraient la posesion. Louis, sans soupçonner l'artifice, céda aux conseils de sa femme, et partit avec elle. Quand ils furent en Aquitania,


4. ↑ Ermengarde est parfois considérée comme la fille d'Adélaïde et d 'Étienne de Gévaudan.


5. ↑ Martin Aurell, Jean-Paul Boyer et Noël Coulet - La Provence au Moyen Âge, página 22.


6. ↑ ​​Martin Aurell, Jean-Paul Boyer et Noël Coulet - La Provence au Moyen Âge, página 23.


7. ↑ René Poupardin, Le Royaume de Bourgogne, 888-1038: étude sur les origines du royaume d'Arles. París: Bibliothèque de l'École des hautes études, sección IVe, Sciences historiques et philologiques; fasc. 163, pág. 418, nota 6


8. ↑ Auguste Bernard y Alexandre Bruel, éditeurs. Recueil des chartes de l'abbaye de Cluny, París: Imprimerie nationale, t. 3, carta nº 2694; C. Ragut, éditeur. Cartulaire de Saint-Vincent de Mâcon connu sous le nom de livre enchaîné. Mâcon, 1864, cartas no 471 et 490.


9. ↑ Stasser 1997, p. 25.


10. ↑ a et b Stasser 1997, p. 24 --- Traducción al inglés de la sección de Wikipedia en francés de Regent of Provence:


Después de la muerte de William en 993, fue durante mucho tiempo la regente de la provincia. Durante su gobierno se produjeron varios levantamientos. El primer levantamiento fue en 1008 bajo el hijo de Nivelon de Signes, Viscomte de Guillaume, seguido en 1009 por Audibert y Rainaud de Chateaurenard. La nueva generación de la nobleza negó violentamente las donaciones religiosas realizadas por el marqués y miembros de su séquito. Después de la muerte del nuevo conde Guillaume de Provence en el asedio del castillo de Fos en 1018, la situación se volvió aún más crítica cuando la familia Fos se rebeló, aumentando el número de muertos y obligando a Adelaide a buscar ayuda externa, incluido su hijo de un matrimonio anterior (con Guillermo II de Arles), Guillermo III Taillefer, conde de Toulouse.


De Wikipedia en inglés: Su último matrimonio fue con Otto-William, duque de Borgoña.


La Wikipedia francesa amplía esto: La hipótesis de un quinto matrimonio de Adelaide d'Anjou, viuda del conde de Provence William, con Otto, conde de Borgoña y Macon, fue propuesta en 1907 por Rene Poupardin y repetida por otros historiadores después de él. . La suposición se basa solo en tres cartas que simplemente establecen la existencia de una segunda esposa de Otto-William llamada Adelaide y una bula papal de Benedicto VIII que se dirige, entre otras cosas, a los líderes seculares de Borgoña y la provincia, incluidos Otto-William y Adelaide. , sin mención de una unión entre ellos. Por lo tanto, esta suposición no se basa en pruebas concluyentes y debe considerarse con cautela.


Murió en 1026, quizás en Aviñón, ya que el año de su muerte está marcado por un monje de la abadía de St-Andre cerca de Aviñón. Está enterrada en Montmajour, una abadía cercana a Arles considerada en ese momento como la necrópolis de la familia del conde de Provenza. --- Wikipedia en francés Sources et bibliographie


Thierry Stasser, «Adelaida de Anjou, sa famille, ses uniones, sa descendiente. État de la question », dans Le Moyen Âge, vol. 103, no 1, 1997, pág. 9-52 (ISSN 0027-2841)


Christian Lauranson-Rosaz, L'Auvergne et ses Marges (Velay, Gévaudan) du VIIIe au XIe siècle. La fin du monde antique ?, Les Cahiers de la Haute-Loire, Le Puy-en-Velay, 1987 (réimpr.2008) (1re éd.1987), 494 p. [lire en ligne]


Martin Aurell, Jean-Paul Boyer y Noël Coulet - La Provence au Moyen Âge - (ISBN 2-85399-617-4).


Eliana Magnani Soares-Christen, «Les femmes et l'exercice du pouvoir comtal dans le Midi. Autour d'Adélaïde Blanche d'Anjou, condesa de Provence († 1026) », en Armel Nayt-Dubois et Emmanuelle Santinelli-Foltz, éd. Femmes de pouvoir, pouvoir des femmes dans l'Occident médiéval et moderne, Presses Universitaires de Valenciennes, Valenciennes, 2009, p. 273-289 (ISBN 978-2-905725-99-8) - Résumé en ligne Richer - Historiarum libri quatuor - Académie impériale de Reims - Reims, 1855


Chronique de Raoul Glaber - Collection des mémoires de France par M. Guizot - París, 1824 -


De la página de Nobleza de Darryl Lundy (Forrás / Fuente): http://www.thepeerage.com/p5.htm#i47

Adelaide d'Anjou F, # 47, d. antes de 990 Última edición = 16 de junio de 2008


Adelaide d'Anjou era hija de Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou y Gerberge de Tours. Se casó con Guillaume III Taillefer, conde de Provence, hijo de Raimond III Pons, conde de Toulouse y Gersende (?). (Ben M. Angel señala: Esto es un error. Se casó en cambio con Guillaume II Le Liberateur, Comte d'Arles, entre otros).


Murió antes de 990.


Adelaide d'Anjou también se conocía como Arsinde d'Anjou.


Hijo de Adelaide d'Anjou y Guillaume III Taillefer, Comte de Provence (más bien: Guillaume II Le Liberateur, Comte d'Arles):


-1. Constance d'Arles + b. c 973, d. 25 julio 1032


(No se proporcionan fuentes).


Matrimonio (s) y relaciones: Casado con: Conde d'Arles + Provence Guillaume II BET. 984 - 986

Niño: Constance de Provence

-------------------------------------------------- ------------------------------ Notas: Fuente: Leo van de Pas


Regala två gånger.

Niños 1. Nonia De GRANOL, b. 960


2. Toda De PROVENCE, b. Abt 970


3. Lucie De PROVENCE, b. Abt 983, Arles, Provenza, Francia, d. Si, fecha desconocida


4. Conde Guillaume II De PROVENCE, b. Abt 985


5. Constance De Taillefer de TOULOSE, de Francia, b. Abt 986, Toulouse, Francia, d. 25 de julio de 1032, Melun, Francia


6. Odile De PROVENCE, b. Abt 990, d. A popa 1012


Casado 5 veces.

De la base de datos de Genealogy of the French in North America: http://www.francogene.com/quebec--genealogy/128/128949.php

La familia de Guillaume II de PROVENCE y Adèle dite Blanche d'ANJOU


[128949] PROVENCE (de), Guillaume II (Boso & Constance de PROVENCE [128948]), conde de Provence et d'Arles, nacido alrededor del 950


casado alrededor de 980, de Francia? (Francia)

ANJOU (d '), Adèle dite Blanche (Geoffroy Ier y Adélaïs de VERMANDOIS [129058])


1) Constanza, nacida en 986, muerta en 1032-07, enterrada en Saint-Denis (Seine-Saint-Denis: 930066), Francia, casada .. (Francia) 1003 o 1005 Robert II le Pieux de FRANCE


Bibliografía: Essai sur l'histoire des comtes souverains de Provence; Histoire de la maison royale de France (Père Anselme); Mémoires (Société généalogique canadienne-française)


Fuente (s) o referencia (s): Essai sur l'histoire des comtes souverains de Provence; Histoire de la maison royale de France (Père Anselme); Mémoires (Société généalogique canadienne-française)


http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou

http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou Adelaide [1] (c. 947-1026), [2] llamado el Blanco, [3] era la hija de Fulk II de Anjou y Gerberga. Por tanto, era hermana de Geoffrey Greymantle. Se casó cinco veces con algunos de los nobles más importantes de Francia.

Su primer matrimonio, probablemente antes de 960, fue con Esteban, vizconde de Gévaudan. Su segundo matrimonio fue con Raymond III, Conde de Toulouse y Príncipe de Gothia, en 975. Murió en 978.


En 982, se casó con Luis, el joven hijo de Lotario de Francia, y los dos fueron coronados rey y reina de Aquitania el mismo día en Brioude. La gran diferencia de edad entre los cónyuges fue motivo de un divorcio rápido en 984.


Luego huyó a Arles, donde contrajo, en contra del consejo papal, un matrimonio con Guillermo I de Provenza en 984. Le dio una hija, Constanza de Arles, que más tarde se casó con Roberto II de Francia.


Su último matrimonio fue con Otto-William, conde de Borgoña.


http://www.thepeerage.com/p5.htm#i47 Adelaide d'Anjou F, # 47, d. antes de 990 Adelaide d'Anjou | d. b 990 | p5.htm # i47 | Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou | d. 958 | p5.htm # i48 | Gerberge de Tours || p5.htm # i49 | Fulk I. d'Anjou, Comte d'Anjou | d. c 942 | p510.htm # i5093 | Roselle de Loch || p510.htm # i5094 | Theobald de Tours || p819.htm # i8181 ||||


Última edición = 16 de junio de 2008


Adelaide d'Anjou era hija de Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou y Gerberge de Tours. Se casó con Guillaume III Taillefer, conde de Provence, hijo de Raimond III Pons, conde de Toulouse y Gersende (?). Murió antes de 990. Adelaide d'Anjou también se conocía como Arsinde d'Anjou.

Hijo de Adelaide d'Anjou y Guillaume III Taillefer, Comte de Provence


* Constanza de Arles + b. c 973, d. 25 julio 1032

Fulco II de Anjou, conde de Anjou M, nº 48, d. 958 Fulk II de Anjou, conde de Anjou | d. 958 | p5.htm # i48 | Fulk I d'Anjou, Comte d'Anjou | d. c 942 | p510.htm # i5093 | Roselle de Loch || p510.htm # i5094 | Engelger d'Anjou | d. c 888 | p510.htm # i5096 | Aelinde de Gatinai || p510.htm # i5097 | Gardier de Loch, Seigneur de Loch || p510.htm # i5095 ||||


Última edición = 25 de enero de 2010


Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou era hijo de Fulk I d'Anjou, Comte d'Anjou y Roselle de Loch. Se casó con Gerberga de Gatinois.1 Murió en 958 en Tours, Francia.1 Fulk II d'Anjou, conde de Anjou también se conocía con el sobrenombre de Fulk 'el Bueno'. Obtuvo el título de Comte d'Anjou.

Hijos de Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou y Gerberge de Tours


* Geoffrey I d'Anjou, cuarto conde de Anjou + d. 21 julio 987 * Bouchard de Vendôme, conde de Vendôme + d. 26 febrero 1007 * Guy d'Anjou d. b 995 * Drogo d'Anjou d. c 998 * Blanca de Anjou d. c 1026 * Humbert d'Anjou d. un 957 * Adelaida de Anjou + d. b 990 * Adelheid d'Anjou

Citas


1. [S1916] Tim Boyle, "re: Boyle Family", mensaje de correo electrónico a Darryl Roger Lundy, 16 de septiembre de 2006. En adelante citado como "re: Boyle Family".

Nombre alias: Arsinde & Adelaide Blanche.


Fuente: El libro, 'Reyes y reinas de Europa'


Adelaide (c. 947-1026), llamada la Blanca, era la hija de Fulk II de Anjou y Gerberga de Maine. Por tanto, era hermana de Geoffrey Greymantle. Se casó cinco veces con algunos de los nobles más importantes de Francia.

Su primer matrimonio, probablemente antes de 960, fue con Esteban, vizconde de Gévaudan. Su segundo matrimonio fue con Raymond III, Conde de Toulouse y Príncipe de Gothia, en 975. Murió en 978.


En 982, se casó con Luis, el joven hijo de Lotario de Francia, y los dos fueron coronados conjuntamente Reyes de Aquitania el mismo día en Brioude. La gran diferencia de edad entre los cónyuges fue motivo de un divorcio rápido en 984.


Luego huyó a Arles, donde contrajo, en contra del consejo papal, un matrimonio con Guillermo I de Provenza en 984. Le dio una hija, Constanza de Arles, que más tarde se casó con Roberto II de Francia.


Su último matrimonio fue con Otto-William, duque de Borgoña.


Gersende (?)

F, # 3977


Última edición = 20 de enero de 2003


Era sobrina de Hugo, rey de Italia.

Hijo de Gersende (?) Y Raimond III Pons, Comte de Toulouse


-1. Guillaume III Taillefer, Comte de Provence + b. c 947, d. Septiembre 1037


Forrás / Fuente:


http://www.thepeerage.com/p398.htm#i3977


http://www.thepeerage.com/p398.htm#i3976


Gersende (?)


F, # 3977


Última edición = 20 de enero de 2003


Era sobrina de Hugo, rey de Italia.

Hijo de Gersende (?) Y Raimond III Pons, Comte de Toulouse


Guillaume III Taillefer, Comte de Provence + b. c 947, d. Septiembre 1037


http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou

Adelaide [1] (c. 947-1026), [2] llamada la Blanca, [3] era la hija de Fulk II de Anjou y Gerberga. Por tanto, era hermana de Geoffrey Greymantle. Se casó cinco veces con algunos de los nobles más importantes de Francia.


Su primer matrimonio, probablemente antes de 960, fue con Esteban, vizconde de Gévaudan. Su segundo matrimonio fue con Raymond III, Conde de Toulouse y Príncipe de Gothia, en 975. Murió en 978.


En 982, se casó con Luis V de Francia, el joven hijo de Lotario de Francia, y los dos fueron coronados rey y reina de Aquitania el mismo día en Brioude. La gran diferencia de edad entre los cónyuges fue motivo de un divorcio rápido en 984.


Luego huyó a Arles, donde contrajo, en contra del consejo papal, un matrimonio con Guillermo I de Provenza en 984. Le dio una hija, Constanza de Arles, que más tarde se casó con Roberto II de Francia.


Su último matrimonio fue con Otto-William, conde de Borgoña.


Adelaide-Blanche de Anjou (c. 940-1026) fue la condesa por matrimonio de Gévaudan y Forez, de Toulouse, de Provenza y de Borgoña; y reina consorte de Aquitania. Fue regente de Gevaudan durante la minoría de sus hijos en la década de 960, y regente de Provenza durante la minoría de su hijastro desde 994 hasta 999. Era hija de Fulk II, Conde de Anjou y Gerberga y hermana de Geoffrey Greymantle. . Ella aumentó con éxito la fortuna de Angevin al casarse un total de cinco veces. Su familia se había vuelto ascendente hasta el punto de que, como miembro de la tercera generación de Ingelger, Adelaied-Blanche se había casado con los rangos más altos de la nobleza más antigua del oeste de Francia. Su primer matrimonio fue con Esteban, el poderoso conde de Gévaudan [3] y Forez en el este de Aquitania. Ella no tenía más de quince años en ese momento [5] y él era mucho mayor. Aún así, tuvieron tres hijos que sobrevivieron hasta la edad adulta. Stephen murió a principios de la década de 960 y después de su muerte gobernó las tierras como condesa regente de sus hijos William, Pons y Bertrand. Ella continuó gobernando Gevaudan y Forez mientras sus dos hijos restantes aprendieron a gobernar los condados de su padre. Además, después de la muerte de su hijo mayor William en 975, ella crió a su hijo pequeño, Stephen. Su hermano Guy (alias Guido II) fue nombrado Conde-Obispo de le Puy en 975 en medio de la oposición local y, a petición suya, Adelaide, en representación de sus hijos Guy y Bertrand, dirigió un ejército para ayudarlo a establecer la "Paz de Dios" en le Puy. En 982, como viuda de su segundo marido, Raymond III, conde de Toulouse, se casó con Luis V de Francia, hijo de Lotario de Francia. Los dos fueron coronados rey y reina de Aquitania en Brioude por su hermano, el obispo Guy de le Puy. Pero el matrimonio duró poco más de un año debido a que la pareja no pudo vivir juntos en paz. También había una diferencia de edad significativa: él solo tenía quince años y Adelaide-Blanche tenía más de cuarenta. Adelaide se encontró en una situación precaria con el rey Lotario, pero fue rescatada por el conde Guillermo I de Provenza, con quien posteriormente se casó en c. 984. El conde Guillermo de Provenza murió en 994 poco después de convertirse en monje en Aviñón. En 1010, el rey Roberto II de Francia junto con Odo II, Conde de Blois fue a Roma para obtener la anulación de la segunda esposa de Robert, Constanza de Arles, hija de Adelaide-Blanche por Guillermo I.El papa Sergio IV, amigo de los condes angevinos confirmó el matrimonio y, además, mantuvo Adelaide ' s lucha por mantener el control de las tierras de la abadía de Montmajour. Estas tierras, en Perth, habían sido donadas por el Conde Guillermo I de Provenza con su esposa Adelaide-Blanche, así como por una donación previa del padre de Guillermo, Boson. Una disputa sobre estas tierras surgió entre cuatro hermanos, hijos de Nevolongus, a quienes el Papa Sergio amenazó con la excomunión si no retiraban su reclamo. La reclamación fue retirada y las tierras quedaron bajo el control de Adelaide-Blanche actuando como regente de su hijo Guillermo II de Provenza. Su quinto matrimonio fue con Otto-William, conde de Borgoña, [c] que posteriormente murió el 21 de septiembre de 1026. La propia Adelaide-Blanche murió en 1026, a la edad de aproximadamente ochenta y seis años. El lugar de su muerte fue probablemente en Aviñón, ya que Arnoux, un monje de la abadía de Saint-André, cerca de Aviñón, registra el año de su muerte. Fue enterrada en la abadía de Montmajour, cerca de Arles, considerada en ese momento como el lugar de enterramiento de la familia de los condes de Provenza. Matrimonios e hijos

Ella se casó primero, c. 955, Stephen, conde de Gévaudan. [14] Los hijos de este matrimonio fueron: William, (c. 955-975). Pons, conde de Gévaudan y Forez. Murió en popa. 26 de febrero de 1011. Bertrand, conde de Gévaudan. Almodis de Gévaudan, se casó con Adalbert I de Charroux, Conde de la Haute

Su segundo matrimonio fue con Raymond III, Conde de Toulouse y Príncipe de Gothia, en 975. Murió en 978.


Se casó como su tercer marido con Luis V de Francia y los dos fueron coronados Rey y Reina de Aquitania, pero el matrimonio terminó en anulación. Como su cuarto marido se casó, c. 994-996, Guillermo I de Provenza

Juntos tuvieron: Constanza de Arles, que más tarde se casó con Roberto II de Francia.


Ermengarde, se casó con Robert I, conde de Auvernia. Tota-Adelaide, se casó con Bernard I, Conde de Besalú.

Su último matrimonio fue con Otto-William, conde de Borgoña. Adelaide y él no tuvieron hijos. [


De Wikipedia, la enciclopedia libre


Guillermo I (c. 950 - después del 29 de agosto de 993), llamado el Libertador, fue conde de Provenza desde 968 hasta su abdicación. En 975 o 979, tomó el título de marchio o margrave. A menudo se le considera el fundador del condado de Provenza.


Él y su hermano mayor Rotbold II eran hijos de Boso II de Arles y Constance de Viennois, hija de Charles-Constantine ...


Se casó en segundo lugar (en contra del consejo papal) en 984, Adelaide-Blanche de Anjou, hija de Fulk II de Anjou y Gerberga, y su hija era: • Constanza de Arles (986-1034), se casó con Roberto II de Francia. [1]


Guillermo I Taillefer


Nacimiento: desconocido

• Provenza-Alpes-Costa Azul, Francia • Muerte: agosto de 993, Francia


Guillermo I de Provenza, Marqués y fundador de Provenza, Conde de Arles. Apodado el Libertador.


William era hijo de Boso II, Conde de Aviñón y Arles, y Constanza de Viennois, nieto de Rotbald I, Charles Constantine, Conde de Vienne y Teutberg de Troye. Hermano de Rotbold II. Nació alrededor del año 950 en Provenza y murió en 993 en Aviñón.


Guillermo se casó con Arsenda, hija de Arnoldo de Comminges, y tuvo un hijo, • Guillermo II, conde de Provenza, marido de Gerberge de Macon.


En segundo lugar, se casó con Blanche de Alix de Anjou, la hija de Foulques II d 'Anjou m Gerberge du Maine. Tuvieron tres hijos: • Constanza de Provenza, esposa de Roberto II, rey de Francia • Ermengarde, esposa de Roberto I, Conde de Auvernia • Toda, esposa de Bernardo I, Conde de Besalu ....


Ver más en


===============

5. Adelaide 'Blanche' D 'ANJOU 1444 1870 1871 1872 (Foulques II' le Bon 'D' 3, Foulques I 'the Red' D 'Comte d'Anjou 2, Ingelger ID' Comte d'Anjoi, Viscomte d'Orleans 1) nació Cir 0945 en Anjou, Pays-de-la-Loire, Francia 1873 y murió en 1026 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provenza, Francia.1874 Adelaide se casó con Etienne DE BRIOUDE Cir 0963.1871 Etienne nació Cir 0940 en Brioude, Haute-Loire, Auvergne, Francia y murió Bef 0972 en Gevaidam. Alpes-de-Haute-Provence, Francia.


El Hijo de este matrimonio fue: 8. i. Pons DE GEVAUDAN nació Cir 0970 en Gevaudan, Alpes-de-Haute-Provence, Francia.


Adelaide se casó a continuación con Raymond V 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse (ver enlace para ascendencia), hijo de Raymond IV DE TOULOUSE Comte de Toulouse y Guidinilde DE (TOULOUSE) UNKNOWN, Cir 0972.1871 Raymond nació Cir 0950 en Toulouse, Haute-Garonne , Midi-Pyrénées, Francia y fallecido Cir 0990 de Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia.


El Hijo de este matrimonio fue: 9. i. William III 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse, Albi & Quercy nació Cir 0975 en Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia y murió en septiembre de 1037 en Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia. Otro nombre para William fue William DE TAILLIFER. William se casó con Emma Venaissin DE PROVENCE Heredera de Tierras en Provenza (ver enlace para ascendencia), 68 hija de Rotbaud III Venaissin DE PROVENCE Comte de Provence y Ermengarde DE (PROVENCE) DESCONOCIDO, hacia 1000.68 Emma nació Abt 0987 en Forcalquier, Alpes-de -Haute-Provence, Francia 68 y murió después de 1063 en Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia.68


Adelaide se casó a continuación con Luis V 'Do Nothing' 'de Carolus' DE FRANCE King of France [979-987] (Last Carolingian King), 26 hijo de Lothair 'de Carolus' DE FRANCE King of France [954-986] y Emma Of ITALIA, Abt 0982 en pero divorciado por 984.1875 Louis nació Abt 0967 en Laon, Aisne, Picardía, Francia 26 y murió Abt 22 de mayo de 0987 en Murió en un accidente de caza.26


Adelaide luego se casó con William II DE PROVENCE Comte de Provence et Arles (Ver enlace para ascendencia), 1444 1879 hijo de Boso II D 'AVIGNON Comte de Avignon y Arles y Constance DE PROVENCE, después de 0984.1871 1874 William nació Abt 0950 en Arles, Bouches -du-Rhone, Provenza, Francia, 1874 Murió Cir 0994 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provenza, Francia, 1880 y fue enterrado en Murió como monje en Aviñón, Francia.


Los hijos de este matrimonio fueron:


10. i. William III DE PROVENCE Comte des Provence et Arles 1554 nació Cir 0985 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provenza, Francia y murió en 1018. William se casó con Gerberge DE BURGUNDY Contesse de Bourgogne (Ver enlace de ascendencia), 68 hija de Eudes 'Otto' Guillaume de BURGUNDY Comte de Bourgogne y Ermentrude DE ROUCY, alrededor de 1002.68 Gerberge nació Abt 0986 en Bourgogne, Francia.68

11. ii. Constance DE PROVENCE 1633 1881 1882 nació Cir 0986 en Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia, 1882 murió el 25 de julio de 1032 en Meulan, Yvelines, Ile-de-France, Francia, 1883 y fue enterrado en la Basílica de St. Denis , París, Ile-de-France, Francia.


12. iii. Odile de PROVENCE nació Abt 0987 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provenza, Francia y murió después de 1012.


http://washington.ancestryregister.com/ANJOU00006.htm#i4393


5. Adelaide 'Blanche' D 'ANJOU nació Cir 0945 en Anjou, Pays-de-la-Loire, Francia y murió en 1026 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provenza, Francia. Adelaide se casó con Etienne DE BRIOUDE Cir 0963.1871 Etienne nació Cir 0940 en Brioude, Haute-Loire, Auvergne, Francia y murió Bef 0972 en Gevaidam. Alpes-de-Haute-Provence, Francia.


El Hijo de este matrimonio fue: 8. i. Pons DE GEVAUDAN nació Cir 0970 en Gevaudan, Alpes-de-Haute-Provence, Francia.


Adelaide se casó a continuación con Raymond V 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse (ver enlace para ascendencia), hijo de Raymond IV DE TOULOUSE Comte de Toulouse y Guidinilde DE (TOULOUSE) UNKNOWN, Cir 0972.1871 Raymond nació Cir 0950 en Toulouse, Haute-Garonne , Midi-Pyrénées, Francia y fallecido Cir 0990 de Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia.


El Niño de este matrimonio fue:


9. i. William III 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse, Albi & Quercy nació Cir 0975 en Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia y murió en septiembre de 1037 en Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia.


Adelaida luego se casó con Luis V 'No hacer nada' 'de Carolus' DE FRANCE Rey de Francia [979-987] Último rey carolingio hijo de Lothair 'de Carolus' DE FRANCE Rey de Francia [954-986] y Emma de ITALIA, Abt 0982 en pero divorciado en 984. Louis nació Abt 0967 en Laon, Aisne, Picardía, Francia y murió Abt 22 de mayo de 0987 en Murió en un accidente de caza.


Adelaide luego se casó con Guillermo II DE PROVENCE Comte de Provence et Arles hijo de Boso II D 'AVIGNON Comte de Avignon y Arles y Constance DE PROVENCE, Después de 0984. William nació Abt 0950 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, Francia murió Cir 0994 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provenza, Francia, 1880 y fue enterrado en Murió como monje en Aviñón, Francia.


Los hijos de este matrimonio fueron: 10. i. William III DE PROVENCE Comte des Provence et Arles nació Cir 0985 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, Francia y murió en 1018. William se casó con Gerberge DE BURGUNDY Contesse de Bourgogne hija de Eudes 'Otto' Guillaume Of BURGUNDY Conde de Bourgogne y Ermentrude DE ROUCY, alrededor de 1002.68 Gerberge nació Abt 0986 en Bourgogne, Francia


11. ii. Constance DE PROVENCE nació Cir 0986 en Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrénées, Francia, 1882 murió el 25 de julio de 1032 en Meulan, Yvelines, Ile-de-France, Francia, 1883 y fue enterrada en la Basílica de St. Denis, París, Ile-de-France, Francia. Otros nombres de Constanza fueron Constanza de TOULOUSE y Constanza de ARLES.1308 Constanza se casó con Roberto I 'el Piadoso' DE CAPET Rey de Francia [996-1031] hijo de Hugo I 'Capet' DE FRANCIA Rey de Francia [987-996] 1 de los Reyes de los Capetos y Adelaide DE POITOU, antes de 1002. Robert nació el 27 de marzo de 0972 en Orleans, Loiret, Orleanais Centre, Francia, murió el 20 de julio de 1031 en Meulan, Yvelines, Ile-de-France, Francia y fue enterrado en St. Basílica Denis, París, Ile-de-France, Francia. 4 Otro nombre de Roberto fue Roberto II "el Piadoso" DE FRANCIA Rey de Francia [996-1031].


12. iii. Odile de PROVENCE nació Abt 0987 en Arles, Bouches-du-Rhone, Provenza, Francia y murió después de 1012.


http://en.wikipedia.org/wiki/Adelaide-Blanche_of_Anjou



<---------------------------------------------------------------------------------------------->


Agregado por: Ing. Carlos Juan Felipe Urdaneta Alamo, MD.Ig


<---------------------------------------------------------------------------------------------->



http://genealogics.org/getperson.php?personID=I00020247&tree=LEO


Adélaïde 'Blanche' d'Anjou:


Parents: Foulques II d'Anjou and Gerberge


Spouses:


1. Etienne de Brioude


2. Raymond IV, Comte de Toulouse


3. Louis, Roi d'Aquitaine


4. Guillaume 'le Libérateur', Comte d'Arles


5. Othon Guillaume, Comte de Macon (also known as Gugliemo di Ivrea)


-----------------------------------

From the Foundation for Medieval Genealogy page on Anjou and Maine:


ADELAIS [Blanche] d'Anjou ([940/50]-[29 May 1026, bur Montmajour, near Arles]).


Her parentage and first marriage are confirmed by the Chronicle of Saint-Pierre du Puy which names "comes Gaufridus cognomento Grisogonella…Pontius et Bertrandus eius nepotes…matre eorum Adalaide sorore ipsius"[69], the brothers Pons and Bertrand being confirmed in other sources as the sons of Etienne de Brioude, for example, the charter dated 1000 under which "duo germani fratres…Pontius, alter Bertrandus" donated property to Saint-Chaffre for the souls of "patris sui Stephani matrisque nomine Alaicis"[70].

Adelais's second and third marriages are confirmed by Richer who records the marriage of Louis and "Adelaidem, Ragemundi nuper defuncti ducis Gothorum uxorem" and their coronation as king and queen of Aquitaine[71].

The Chronicon Andegavensi names "Blanchiam filiam Fulconis Boni comitis Andegavensis" as wife of the successor of "Lotharius rex Francorum", but confuses matters by stating that the couple were parents of "filiam Constantiam" wife of Robert II King of France[72]. The Chronicle of Saint-Maxence names "Blanchiam" as the wife of "Lotharius rex…Ludovicum filium" but does not give her origin[73].

She was crowned Queen of Aquitaine with her third husband on the day of their marriage.

The Libro de Otiis Imperialibus names "Blanchiam" as wife of "Ludovicus puer [filius Lotharii]"[74]. Rodulfus Glaber refers to the unnamed wife of "Ludowicum" as "ab Aquitanis partibus uxorem", recounting that she tricked him into travelling to Aquitaine where "she left him and attached herself to her own family"[75]. Richer records her marriage with "Wilelmum Arelatensem" after her divorce from Louis[76].

Her fourth marriage is confirmed by the Historia Francorum which names "Blanca sorore Gaufridi comitis Andegavensis" as wife of "Guillelmi comitis Arelatensis"[77]. The Chronicle of Alberic de Trois-Fontaines names "Blanche comitisse Arelatensis" as mother of "Constantia [uxor Robertus rex]", specifying that she was "soror Gaufridi Grisagonelli"[78].

The Gesta Consulum Andegavorum names "Blanca sorore eius" ( "eius" referring incorrectly to Foulques "Nerra" Comte d'Anjou) as wife of "Guillelmi Arelatensis comitis" and as mother of Constance, wife of Robert II King of France[79].

"Adalaiz comitissa" donated property to Saint-Victor de Marseille by charter dated 1003[80]. This charter is subscribed by "Emma comitissa…Wilelmus comes", the second of whom was presumably the son of Adelais but the first of whom has not been identified. "Pontius…Massiliensis ecclesie pontifex" issued a charter dated 1005 with the consent of "domni Rodhbaldi comitis et domne Adalaizis comitisse, domnique Guillelmi comitis filii eius"[81]. "Adalax comitissa mater Villelmi quondam Provintie comitis et Geriberga eque comitissa…eiusdem principis olim uxor" donated property to Saint-Victor de Marseille for the soul of their late son and husband respectively by charter dated 1018 (this document making no mention of her supposed fifth husband)[82].

No explanation has been found for her having been named Adelais in some sources and Blanche in others, as it is difficult to interpret these documents to mean that they referred to two separate individuals.

Adelais's supposed fifth marriage is deduced from the following: Count Othon-Guillaume's wife is named Adelais in several charters[83], and Pope Benedict VIII refers to "domnæ Adeleidi comitissæ cognomento Blanchæ" with "nuruique eius domnæ Gerbergæ comitissæ" when addressing her supposed husband in a document dated Sep 1016[84], Gerberga presumably being Count Othon-Guillaume's daughter by his first wife who was the widow of Adelaide-Blanche d´Anjou's son by her fourth husband. However, the document in question appears not to specify that "domnæ Adeleidi…" was the wife of Othon Guillaume and the extracts seen (the full text has not yet been consulted) do not permit this conclusion to be drawn. It is perfectly possible that the Pope named Adelais-Blanche in the letter only in reference to her relationship to Othon Guillaume´s daughter.

If her fifth marriage is correct, Adelais would have been considerably older than her new husband, and probably nearly 60 years old when she married (Othon-Guillaume's first wife died in [1002/04]), which seems unlikely.

Another difficulty is presented by three entries dated 1018, 1024 and 1026 which appear to link Adelais to Provence while, if the fifth marriage was correct, she would have been with her husband (whose death is recorded in Sep 1026) in Mâcon.

These entries are: firstly, "Adalax comitissa mater Villelmi quondam Provintie comitis et Geriberga eque comitissa…eiusdem principis olim uxor" donated property to Saint-Victor de Marseille for the soul of their late son and husband respectively by charter dated 1018[85]; secondly, "Vuilelmus filius Rodbaldi" donated property "in comitatu Aquense in valle…Cagnanam" to Marseille Saint-Victor by charter dated 1024, signed by "Adalaiz comitissa, Vuilelmus comes filius Rodbaldi"[86]; and thirdly, a manuscript written by Arnoux, monk at Saint-André-lès-Avignon, records the death in 1026 of "Adalax comitissa"[87].

The necrology of Saint-Pierre de Mâcon records the death "IV Kal Jun" of "Adalasia comitissa vocata regali progenie orta"[88]. An enquiry dated 2 Jan 1215 records that "comitissa Blanca" was buried "apud Montem Majorem"[89].

m firstly ([950/60]) as his second wife, ETIENNE de Brioude, son of BERTRAND --- & his wife Emilgarde [Emilde] --- (-before [970/75]).


m secondly ([970/75]) RAYMOND IV Comte de Toulouse, son of RAYMOND III Comte de Toulouse & his wife Gundinildis --- ([945/55]-killed "Carazo" [972/79]).


m thirdly (Vieux-Brioude, Haute-Loire 982, divorced 984) LOUIS associate King of the Franks, son of LOTHAIRE King of the Franks & Emma d'Arles [Italy] ([966/67]-Compiègne 21 May 987, bur Compiègne, église collégiale de Saint-Corneille). Crowned King of Aquitaine the day of his marriage in 982. He succeeded his father in 986 as LOUIS V King of the Franks.


m fourthly ([984/86]) as his second wife, GUILLAUME [II] "le Libérateur" Comte d'Arles Marquis de Provence, son of BOSON [II] Comte d'Arles & his wife Constantia [de Vienne] ([955]-Avignon 993 after 29 Aug, bur Sarrians, église de Sainte-Croix).


[m fifthly (before 1016) as his second wife, OTHON GUILLAUME Comte de Mâcon et de Nevers [Bourgogne-Comté], son of ADALBERTO associate-King of Italy & his wife Gerberge de Chalon ([960/62]-Dijon 21 Sep 1026).]


References

[69] Saint-Chaffre, Chronicon Monasterii Sancti Petri Aniciensis, CCCCXII, p. 152. [70] Saint-Chaffre CXLIV, p. 70. [71] Guadet, J. (ed.) (1845) Richeri Historiarum (Paris) (“Richer”) III.XCII and XCIV, pp. 112 and 114. [72] Chronico Andegavensi 987, RHGF X, p. 271. [73] Chronicon sancti Maxentii Pictavensis, Chroniques des Eglises d´Anjou, p. 382. [74] Libro Otiis Imperialibus, RHGF IX, p. 45. [75] France, J., Bulst, N. and Reynolds, P. (eds. and trans.) (1989) Rodulfi Glabri Historiarum Libri Quinque, Rodulfus Glaber Opera (Oxford) Rodulfi Glabri, Historiarum I.7, p. 17. [76] Richer III.XCV, p. 116. [77] Hugonis Floriacensis, Liber qui Modernorum Regum Francorum continet Actus 9, MGH SS IX, p. 385, additional manuscript quoted in footnote ***. [78] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1013, MGH SS XXIII, p. 780. [79] Chronica de Gesta Consulum Andegavorum, Chroniques d'Anjou, p. 110. [80] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (Paris) Tome I, 653, p. 645. [81] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (Paris) Tome I, 15, p. 18. [82] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (Paris) Tome I, 630, p. 626. [83] Ragut, M. C. (ed.) (1864) Cartulaire de Saint-Vincent de Mâcon (Mâcon) (“Mâcon”) 471, 490, pp. 271, 284-5, and Bernard, A. and Bruel, A. (eds.) (1876-1903) Recueil des chartes de l'abbaye de Cluny (Paris) (“Cluny”) Tome IV, 2694, p. 721. [84] Benedict VIII, Letter 16, Patrologia Latina CXXXIX1603, cited in Bouchard, C. B. (1987) Sword, Miter, and Cloister: Nobility and the Church in Burgundy 980-1198 (Cornell University Press), p. 270, and quoted in Manteyer, G. de (1908) La Provence du 1ère au 12ème siècles (Paris), p. 274. [85] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (Paris) Tome I, 630, p. 626. [86] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (Paris) Tome I, 225, p. 252. [87] Manteyer (1908), p. 273, quoting Bibl. nat. de Madrid, ms. Ee 40, fo 118 vo. [88] Obituaires de Lyon II, Prieuré Saint-Pierre de Mâcon, p. 482. [89] Manteyer (1908), p. 274, quoting Biblioth. Méjanes ms. 812, recueil Bouquier, t. 1, pp. 145-6, Catal. des mss. Départements, t. XVI, Aix, 1894 ms. 915.


----------------------------------

First Husband, from the FMG page on Toulouse Nobility: http://fmg.ac/Projects/MedLands/TOULOUSE%20NOBILITY.htm#Etiennedied975


ETIENNE de Brioude, son of BERTRAND & his wife Emilde --- (-before [970/75]).


"Bertrandus et uxor mea Emildis et Stephanus filius noster" donated property "in villa…Antonio" to Saint-Julien de Brioude for the souls of "genitoris mei et genetricis meæ Godanæ" by charter dated 937[1171]. "Stephanus filius quondam Bertrandi et Emildis" restored property "manso…Lacus" to Saint-Julien de Brioude which he had usurped after his father died by undated charter, signed by "domina Adalaiz…mariti sui Stephani atque filiorum suorum Poncii et Bertranni"[1172]. According to Settipani, Etienne was not "Comte de Gévaudan", although his descendants by his second wife later possessed the counties of Gévaudan, Brioude and Forez[1173].


m firstly ANNE, daughter of ---.


m secondly ([950/60]) as her first husband, ADELAIS d'Anjou


Etienne & his first wife had [one possible child]:


1. [EMILDE (-after [993/1002]) m ROTBALD [II] Comte de Provence, son of BOSON [II] Comte d'Arles & his wife Constantia --- (-[1008]).]


Etienne & his second wife had [four] children:


2. PONS (-murdered [26 Feb 1011/1016]). "Stephanus filius quondam Bertrandi et Emildis" restored property "manso…Lacus" to Saint-Julien de Brioude which he had usurped after his father died by undated charter, signed by "domina Adalaiz…mariti sui Stephani atque filiorum suorum Poncii et Bertranni"[1199]. "Episcopus sedis Aniciensis Vuido" names "Pontii comitis nepotis sui fratrisque eius Bertrandi" in a charter dated 13 Apr 997[1200]. Comte de Gévaudan. "Poncius…comes…Gabalitanensis telluris necnon et Forensis patriæ" donated "ecclesiam Langat…in comitatu Gabalitensi, aliam ecclesiam…Favairolas…" to Saint-Julien de Brioude, for the souls of "genitorum suorum Stephani et Alais et uxoris eius Theotbergæ et filiorum eius Stephani et Poncii vel fratrum eius Bertrandi et Willelmus et nepotum eius Stephani, Rotberti et Willelmi", by charter dated Feb [1010], signed by "Roberti vicecomitis, Willelmi fratris eius…"[1201]. "Stephanus vicecomes Gabalitanensium cum coniuge mea Aiamolde" founded the monastery of Langogne "in comitatu Gabalitano in vicaria Miliacense in villa…Lingonia secus ripam fluvii Elerii", with the consent of "…Rigaldi fratris mei et Urbani, filiique eius Simonis, Pontii quoque comitis ac Bertrandi fratrum", and donated property including "in comitatu Vivariensi" by charter dated 998[1202]. "Duo germani fratres…Pontius, alter Bertrandus" donated property to Saint-Chaffre for the souls of "patris sui Stephani matrisque nomine Alaicis" by charter dated 1000[1203]. The Chronicle of Saint-Pierre du Puy names "comes Gaufridus cognomento Grisogonella…Pontius et Bertrandus eius nepotes…matre eorum Adalaide sorore ipsius"[1204]. "Poncius…comes…Gabalitanensis" donated property to Saint-Julien de Brioude for the souls of "genitorum meorum Stephani et Alaiz et uxoris meæ Theotberganæ et filiis meis Stephani et Poncii, vel fratribus meis Bertrando et Villelmo et nepotibus meis [Stephanum], Robertum atque Villelmum" by charter dated Feb 1011, subscribed by "Stephanus vicecomes…Rotberti vicecomitis, W. fratris sui…"[1205]. The Liber miraculorum Sanctæ Fidæ name "Arsendis, uxor Vuillelmi Tholosani comitis, fratris…Pontii" and specify that the latter was murdered by "Artaldo…privigno suo", in revenge for the repudiation of his mother, Pons's second wife[1206]. m firstly ---. This first marriage is demonstrated by the chronology of Pons´s children which shows that they could not have been born from his marriage to Theutberga. m secondly ([1001/08], repudiated) as her second husband, THEUTBERGA, widow of ARTAUD Comte [de Lyon et de Forez], daughter of ---]. "Poncius…comes…Gabalitanensis telluris necnon et Forensis patriæ" donated "ecclesiam Langat…in comitatu Gabalitensi, aliam ecclesiam…Favairolas…" to Saint-Julien de Brioude, for the souls of "genitorum suorum Stephani et Alais et uxoris eius Theotbergæ et filiorum eius Stephani et Poncii vel fratrum eius Bertrandi et Willelmus et nepotum eius Stephani, Rotberti et Willelmi", by charter dated Feb [1010], signed by "Roberti vicecomitis, Willelmi fratris eius…"[1207]. Her first marriage is confirmed by the Liber miraculorum Sanctæ Fidæ which specifies that "Pontii" was murdered by "Artaldo…privigno suo"[1208]. m thirdly ---. According to Settipani, Pons repudiated his second wife in order to marry a third wife but he cites no source which confirms this third marriage[1209]. Pons & his first wife had [three] children.


3. BERTRAND . "Stephanus filius quondam Bertrandi et Emildis" restored property "manso…Lacus" to Saint-Julien de Brioude which he had usurped after his father died by undated charter, signed by "domina Adalaiz…mariti sui Stephani atque filiorum suorum Poncii et Bertranni"[1214]. "Episcopus sedis Aniciensis Vuido" names "Pontii comitis nepotis sui fratrisque eius Bertrandi" in a charter dated 13 Apr 997[1215]. "Stephanus vicecomes Gabalitanensium cum coniuge mea Aiamolde" founded the monastery of Langogne "in comitatu Gabalitano in vicaria Miliacense in villa…Lingonia secus ripam fluvii Elerii", with the consent of "…Rigaldi fratris mei et Urbani, filiique eius Simonis, Pontii quoque comitis ac Bertrandi fratrum", and donated property including "in comitatu Vivariensi" by charter dated 998[1216]. "Duo germani fratres…Pontius, alter Bertrandus" donated property to Saint-Chaffre for the souls of "patris sui Stephani matrisque nomine Alaicis" by charter dated 1000[1217]. "Poncius…comes…Gabalitanensis" donated property to Saint-Julien de Brioude for the souls of "genitorum meorum Stephani et Alaiz et uxoris meæ Theotberganæ et filiis meis Stephani et Poncii, vel fratribus meis Bertrando et Villelmo et nepotibus meis [Stephanum], Robertum atque Villelmum" by charter dated Feb 1011, subscribed by "Stephanus vicecomes…Rotberti vicecomitis, W. fratris sui…"[1218]. The Chronicle of Saint-Pierre du Puy names "comes Gaufridus cognomento Grisogonella…Pontius et Bertrandus eius nepotes…matre eorum Adalaide sorore ipsius"[1219].


4. [HUMBERGE [Ermengarde] ([970/75]-). "Umberga" donated property to Sauxillanges for the souls of "senioris mei Vuillelmi et…filiorum meorum tam vivis quam etiam defunctis" by charter dated to [1000/10][1220]. "Domni Stephani episcopi, domni Rotberti, domni Vuillelmi, Umbergane comitisse matris eorum" signed a charter dated to [1013/21] under which property was donated to Sauxillanges[1221]. There is doubt about Humberge's parentage but the hypothesis shown here appears to provide the best solution to various chronological difficulties. The Flandria Generosa names "Ermengardis comitissa Arvenensis" as sister of "Constantia regina Francorum", when outlining the basis for the consanguinity between their great-great-grandchildren, Baudouin VII Count of Flanders and [Hawise] de Bretagne, which provided the grounds for the couple's separation[1222]. It has been assumed in many secondary sources[1223] that this passage means that "Ermengarde" was the full sister of Queen Constance (who was the third wife of Robert II King of France) and therefore that she was the daughter of Guillaume [II] Comte de Provence by his second marriage to Adelais d'Anjou. However, this is chronologically impossible. The marriage of "Ermengarde's" daughter, also named Ermengarde, to Eudes II Comte de Blois, is dated to 1005 according to the Chronicle of Alberic de Trois Fontaines[1224]. Even if this date is inaccurate, the estimated birth date of Ermengarde junior's eldest son is [1010], and the marriage of her daughter is dated to 1018 (although the chronology suggests that this may have been an infant betrothal or marriage). Assuming that there is a degree of accuracy in these three dates, the daughter of "Ermengarde" Ctss d'Auvergne could not have been born later than [995] at the latest. This places the birth of "Ermengarde" senior to [980] at the very latest, about five years before Adelais's marriage to Guillaume Comte de Provence. Given that Adelais's third marriage to Louis V King of the West Franks was childless, and her second marriage to Raymond IV Comte de Toulouse was brief, it is therefore most likely that "Ermengarde" was Adelais's daughter by her first marriage to Etienne de Brioude. Some corroboration for this hypothesis is found in the charter dated 1011 under which "Poncius comes Gabalitanensis" (who was the son of Adelais d'Anjou by her marriage to Etienne de Brioude) donated property to Saint-Julien de Brioude, for the souls of "genitorum suorum Stephani et Alais et uxoris eius Theotbergæ et filiorum eius Stephani et Poncii vel fratrum eius Bertrandi et Willelmus et nepotum eius Stephani, Rotberti et Willelmi", by charter dated Feb [1010], signed by "Roberti vicecomitis, Willelmi fratris eius…"[1225]. In this scenario, Etienne, Robert and Guillaume would be the sons of Pons's full sister "Ermengarde" Ctss d'Auvergne. However, this raises yet more difficulties. The secondary sources also assume that "Ermengarde's" husband was Robert [I] Comte d'Auvergne. However, the only known son of Comte Robert [I] was Guillaume [V] Comte d'Auvergne. Assuming that the "nepotes" of Comte Pons are named in order of seniority in the 1011 charter, "Vuillelmi" would have been the youngest brother. No other reference has been to found to his assumed older brothers Etienne and Robert. In any case, it is unlikely that Guillaume [V] Comte d'Auvergne would have been born much before [995/1000] for consistency with the dates of his marriage and his death. If this is correct, it would raise doubts about the use of the title "vicecomes" in the 1011 charter, as their father would still have been at the height of his power. All these difficulties would be solved if the "nepotes" of Comte Pons were in fact the three known sons of Guillaume [IV] Comte d'Auvergne, not of Robert [I] Comte d'Auvergne. If this is correct, "Ermengarde" would in fact have been "Humberge", who, as shown above, is named in other primary sources as the wife of Comte Guillaume. m GUILLAUME [IV] Comte d'Auvergne, son of [GUY Comte d'Auvergne & his wife Ausenda ---.]


References:


[1171]Doniol, H. (ed.) (1863) Cartulaire de Saint-Julien de Brioude (Clermont Ferrand/Paris), 74, p. 94. [1172] Brioude 105, p. 122. [1173] Settipani, C. and Kerrebrouck, P. van (1993) La préhistoire des Capétiens 481-987, 1ère partie, Mérovingiens, Carolingiens et Robertiens (Villeneuve d'Ascq), p. 336 footnote 996. [1174] Brioude 293, p. 300. [1199] Brioude 105, p. 122. [1200] Saint-Chaffre CXL, p. 69. [1201] Brioude 331, p. 335. [1202] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome V, Preuves, Chartes et Diplômes, 156, col. 331. [1203] Saint-Chaffre CXLIV, p. 70. [1204] Saint-Chaffre, Chronicon Monasterii Sancti Petri Aniciensis, CCCCXII, p. 152. [1205] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome V, Preuves, Chartes et Diplômes, 169, col. 357. [1206] Robertini, L. (ed.) (1994) Liber miraculorum sanctæ Fidæ (Spoleto), p. 56, quoted in Settipani (2004), p. 313. [1207] Brioude 331, p. 335. [1208] Robertini, L. (ed.) (1994) Liber miraculorum sanctæ Fidæ (Spoleto), p. 56, quoted in Settipani (2004), p. 313. [1209] Settipani (2004), p. 313. [1210] Brioude 331, p. 335. [1211] Brioude 331, p. 335. [1212] Bernard, A. ´Histoire territoriale du Lyonnais´, Recueil de mémoires et documents sur le Forez, Tome II (Saint-Etienne, 1875), p. 288, which does not provide the source reference for the original. [1213] Bernard (1875), p. 288. [1214] Brioude 105, p. 122. [1215] Saint-Chaffre CXL, p. 69. [1216] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome V, Preuves, Chartes et Diplômes, 156, col. 331. [1217] Saint-Chaffre CXLIV, p. 70. [1218] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome V, Preuves, Chartes et Diplômes, 169, col. 357. [1219] Saint-Chaffre, Chronicon Monasterii Sancti Petri Aniciensis, CCCCXII, p. 152. [1220] Doniol, H. (ed.) (1864) Cartulaire de l'abbaye de Sauxillanges (Clermont), 267, quoted in Settipani (2004), p. 317. [1221] Doniol, H. (ed.) (1864) Cartulaire de l'abbaye de Sauxillanges (Clermont), 402, quoted in Settipani (2004), p. 317. [1222] Flandria Generosa 25, MGH SS IX, p. 323. [1223] See for example ES III 732. [1224] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1005, MGH SS XXIII, p. 778. [1225] Brioude 331, p. 335. --- Second Husband, from the FMG page on Toulouse: http://fmg.ac/Projects/MedLands/TOULOUSE.htm#Raymonddied978


RAYMOND de Toulouse, son of RAYMOND III Comte de Toulouse & his wife Gundinildis --- ([945/55]-killed "in Garazo" [972/79]).


The Codex de Roda names "Regemundo…et domnus Ucus episcopus" as the children of "Regemundus" (son of "Pontio" and his wife "filia Garsie Sanzionis") and his unnamed wife, specifying that the younger Raymond was killed "in Garazo"[308].


As pointed out by Settipani[309], it is reasonable to suppose that Raymond was the same person as "…Raymundo filio Gundinildis nepoti meo" who is named in the codicil testament of "Gersindæ comitissæ", widow of Comte Raymond Pons, dated to [972][310].


Apart from these references, there appears to be no documentary record relating to this Comte Raymond. He succeeded his father [before 972] as RAYMOND IV Comte de Toulouse.


[m firstly (repudiated) ---. The Vita Fulcranni records that "comitem Tholosanum" (unnamed) repudiated his wife to marry another who had been repudiated by her first husband[311]. The Histoire Générale de Languedoc dates this passage to [975], although, because of the reconstruction of the family of the comtes de Toulouse which it has adopted, it assumes that the count in question was Comte Guillaume III "Taillefer"[312]. Even if the chronology had been favourable to this identification, it is unclear how the passage could refer to Comte Guillaume´s two marriages as there is no record of his second wife, Emma de Provence, having been married before. On the other hand, it is not impossible that the passage could refer to the comte de Toulouse who was the husband of Adelais d´Anjou. No record has been found which dates the death of Adelais´s first husband, and it is not impossible that their marriage was terminated by repudiation rather than his death. If this is correct, the passage could refer to an otherwise unrecorded first marriage of Comte Raymond IV.]


m [secondly] ([970/75]) as her second husband, ADELAIS d'Anjou, widow of ETIENNE de Brioude.


Comte Raymond & his wife (unspecified as to which one) had [two] children:


1. GUILLAUME ([970/75]-Sep 1037, bur Toulouse, Saint-Sernin). His mother names her son Guillaume de Toulouse and his wife Emma in an act dated 1021[334]. He succeeded his father in [979] as GUILLAUME III “Taillefer” Comte de Toulouse.


2. [LIEDGARDE . Recorded as "matertera" of Etienne Bishop of Clermont[335], who was the son of her uterine half-brother Pons Comte de Gévaudan. It is assumed that she was the daughter of Adelais by her second marriage, but this is not beyond all doubt.]


References:


[308] Lacarra, J. M. 'Textos navarros del Códice de Roda', Estudios de Edad Media de la Corona de Aragón Vol. I (Zaragoza, 1945) 33, p. 251. [309] Settipani, C. (2004) La Noblesse du Midi Carolingien. Etudes sur quelques grandes familles d'Aquitaine et du Languedoc du IXe au XIe siècles (Prosopographica et Genealogica, Oxford), p. 43. [310] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome V, Preuves, Chartes et Diplômes, 126, col. 274. [311] Vita S. Fulcranni Episc. Lodevensis, II, 8, Acta Sanctorum, Ioannes Bollandus, Februarius, Tomus II, p. 712. [312] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome III, p. 174. [334] Settipani (2004), p. 30, which does not cite the primary source. [335] Settipani (2004), pp. 52-3 footnote 6. --- Third Husband, from the FMG Page on Carolingians: http://fmg.ac/Projects/MedLands/CAROLINGIANS.htm#LouisVFrance


LOUIS ([966/67]-Compiègne 22 May 987, bur Compiègne, église collégiale de Saint-Corneille).


Rodulfus Glaber names Louis as son of King Lothaire, commenting that he "had not inherited the energy of his father"[394].


His father declared him associate king in 978, crowned 8 Jun 979. He was crowned king of Aquitaine the day of his marriage in 982.


Rodulfus Glaber records that his father "escorted his son home" after he was left by his wife and that "they lived together for some years"[395]. The impression left by these texts is that Louis was in some way subnormal.


He succeeded his father 2 Mar 986 as LOUIS V King of the Franks. He quarrelled with his mother, banished Adalbero Bishop of Laon, and besieged Reims[396].


Richer records that he died 22 May from injuries received when falling from his horse while hunting[397]. The Historia Francorum Senonensis records the death in 987 of "Hludovicus, filius eius [=Hlotharius rex] iuvenis" and his burial "in basilica beati Cornelii martiris Compendio"[398]. The necrology of Auxerre cathedral records the death 22 May of "Hludovicus iuvenis Rex"[399].


m (Vieux-Brioude, Haute-Loire 982, divorced 984) as her third husband, ADELAIS [Blanche] d'Anjou, widow firstly of ETIENNE de Brioude and secondly of RAYMOND Comte de Toulouse.


References:


[394] Rodulfi Glabri, Historiarum I.7, p. 17 "…iuvenem patre minus fore industrium". [395] Rodulfi Glabri, Historiarum I.7, p. 17 "…iuvenem patre minus fore industrium". [396] McKitterick, R. (1983) Frankish Kingdoms under the Carolingians 751-987 (Longman, London and New York), p. 327. [397] Guadet, J. (ed.) (1845) Richeri Historiarum (Paris), IV.V, p. 147. [398] Hugonis Floriacensis, Historia Francorum Senonensis, MGH SS IX, p. 367. [399] L'abbé Lebeuf (1855) Mémoires concernant l'histoire civile et ecclésiastique d'Auxerre et de son ancient diocese (Auxerre), Tome IV, p. 14. --- Fourth Husband, from the FMG Page on Provence: http://fmg.ac/Projects/MedLands/PROVENCE.htm#GuillaumeIIArlesProvencedied993


GUILLAUME [II] “le Libérateur”, son of ([955]-Avignon 993 after 29 Aug, bur Sarrians, église de Sainte-Croix).


"Boso comes et uxor sua Constantia…illorum filii…Willelmus comes, Rotbaldus comes, Pontius juvenis" signed the charter dated May [963] under which "Gencius et uxor mea Aiburga" donated property "in pago Aquense superiore ad castrum…Ansoyse" to Monmajour[250].


The order of birth of the two sons of Boson is unclear. The May [963] charter suggests that Guillaume was his older son. However, Guillaume is omitted from the charter dated Mar 965 under which "eius filio Rothboldo et fratre eius Wilelmo comite" consented to the charter of "Bosoni comitis, filii Rothboldi quondam"[251], which suggests that Rotbald was older.


Comte de Provence, charters showing that both he and his older brother Rotbald were recorded as counts during the same period, although it is not known whether this was a joint countship or whether there was a geographical split between their jurisdictions.


Marquis de Provence. "Vuilelmus marchius Arelatense Provintie" donated property "in comitatu Avinionense, in agro Rupiano, in loco…la Lona" to Saint-Victor, Marseille by charter dated 17 Apr 979, signed by "Arsinda comitissa"[252]. "Willelmus comes" donated property to Cluny by charter dated 28 Aug [990] signed by "Rodbaldus comes, Adalaix comitissa, Wilelmus comes et filius eius Wilelmus"[253]. "Dominus princeps et marchio istius provinciæ…Willelmus cum coniuge sua…Adelaix et filio suo…Willelmo" restored property to the abbey of Saint-Césaire d´Arles by charter dated 992, subscribed by "Domnus Rotbaldus comes…Willelmus comes filius Rotbaldi et uxor sua Lucia, Wilelmus comes Tolosanus et uxor sua Ema…"[254].


He became a monk.


m firstly (before Apr 970) ARSINDE, daughter of --- (-after 17 Apr 979). "Wilelmus comes Provincie et coniunx mea Arsinna" donated property to Saint-Victor de Marseille by charter dated Apr 970[255]. "Vuilelmus marchius Arelatense Provintie" donated property "in comitatu Avinionense, in agro Rupiano, in loco…la Lona" to Saint-Victor, Marseille by charter dated 17 Apr 979, signed by "Arsinda comitissa"[256]. Szabolcs de Vajay suggests that the first wife of Marquis Guillaume was the sister of Adelais, whose first testament dated 4 Oct 978 names her, basing the hypothesis on onomastics and favorable chronology[257]. Under this testament of "Adelais", she donated her foundation "Narbonam…sanctique Salvatoris" to "sororibus meis et domnæ Arsindæ comitissæ", bequeathed "mea hereditas de Vidiliano" to "Arsindi sorori meæ", "alodes de Tolomiano" to "Ermesindi", and "mea hereditas de Artimiciano" to "Garsindi"[258]. The wording suggests that "Arsindi…Ermesindi…Garsindi" were all sisters of the testator, although the relationship is not specified in the case of Arsinde. It is probable that "domnæ Arsindæ comitissæ" in this document was the wife of Guillaume II Comte de Provence as no other Ctss Arsende has been identified at the time. However, the wording of the passage in which she is named suggests that she was a different person from "Arsindi sorori meæ". Szabolcs de Vajay suggests (as reported by Settipani: the Szabolcs article has not yet been consulted) that the testator was the possible daughter of Arnaud [I] Comte de Comminges. She can be identified as Adelais, widow of Matfried Vicomte de Narbonne, as the document names the couple´s two sons whose affiliation is confirmed by other primary sources. As explained more fully in the document TOULOUSE, KINGS, DUKES & COUNTS, other primary source documentation suggests that the wife of Vicomte Matfried may have been the daughter of Raymond Pons Comte de Toulouse. If this is correct, the chronology suggests that her sister would have been too old to have married Guillaume II Comte de Provence.


m secondly ([984/86]) as her fourth husband, ADELAIS [Blanche] d'Anjou, widow firstly of ETIENNE de Brioude, secondly of RAYMOND IV Comte de Toulouse, divorced wife (thirdly) of LOUIS V King of the West Franks.


Comte Guillaume [II] & his second wife had two children:


1. GUILLAUME [III] ([986/87]-1018 before 30 May). "Willelmus comes" donated property to Cluny by charter dated 28 Aug [990] signed by "Rodbaldus comes, Adalaix comitissa, Wilelmus comes et filius eius Wilelmus"[280]. "Pontius…Massiliensis ecclesie pontifex" issued a charter dated 1005 with the consent of "domni Rodhbaldi comitis et domne Adalaizis comitisse, domnique Guillelmi comitis filii eius"[281]. According to Europäische Stammtafeln[282], he was the son of Comte Guillaume by his first wife but the primary source on which this is based has not been identified. It is probably speculative, based on his marriage date, which suggests that he was born earlier than the date of his father's second marriage. In any case, Guillaume's parentage appears to be proved by the charter dated 1005. Comte de Provence 992, minor until 994.


2. CONSTANCE ([987/89]-Château de Melun 22 or 25 Jul 1032, bur église de l'Abbaye royale de Saint-Denis). The Historia Francorum names "Constantiam, filiam Guillelmi comitis Arelatensis, natam de Blanca sorore Gaufridi comitis Andegavensis" as wife of King Robert[283]. The Chronicle of Alberic de Trois-Fontaines also names "Constantia filia fuit Blanche comitisse Arelatensis" as wife of "Robertus rex"[284]. The Chronicon Hugonis names "Constantiam" as wife of "Robertus", specifying that she was "cognatam Hugonis Autisiodorensis episcopi comitis Cabilonensis"[285]. This is presumably based on Rodulfus Glaber who states incorrectly that "Constantiam…filiam…prioris Willemi Aquitanie ducis" was wife of King Robert II, specifying that she was "cognatam" of Hugues Comte de Chalon Bishop of Auxerre[286]. The only relationship so far identified between the two is that Constance's maternal uncle, Geoffroy I Comte d'Anjou, was the second husband of the mother of Comte Hugues. Rodulfus Glauber dates her marriage to "about the year 1000"[287]. The king attempted to separate from Constance in 1008 in order to take back his second wife, according to Rodulfus Glaber through the influence of "Hugo dictus Beluacensis"[288], but he restored Constance's royal prerogatives end 1009[289]. She opposed her husband's proposal to crown their second son Henri as associate king in 1026, supporting the candidature of her third son Robert[290]. She organised two revolts against King Robert and another against her son King Henri I after his accession[291]. Rodolfus Glaber records the death of Queen Constance in the same city as her husband [Melun] and in the same month [Jul] in the following year, and her place of burial[292]. The necrology of the abbey of Saint-Germain-des-Prés records the death "XI Kal Aug" of "regina Constancia"[293]. The necrology of Argenteuil Priory records the death "VIII Kal Aug" of "Constancia regina"[294]. m ([Sep 1001/25 Aug 1003]) as his third wife, ROBERT II King of France, son of HUGUES Capet King of France & his wife Adelais d’Aquitaine (Orléans ([27 Mar] 972-Château de Melun 20 Jul 1031, bur église de l'Abbaye royale de Saint-Denis).


References:


[250] Manteyer (1908), p. 225, quoting Chantelou Histoire de Monmajour, Revue Historique de Provence, 1ère année, p. 37. [251] Gallia Christiana Novissima, Marseille, Col. 47-48, no. 66, and Marseille Saint-Victor Tome I, 29, p. 40. [252] Marseille Saint-Victor Tome II, Appendix, 1042, p. 509. [253] Cluny Tome III, 1837, p. 80. [254] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome V, Preuves, Chartes et Diplômes, 153, col. 325. [255] Marseille Saint-Victor Tome I, 598, p. 590. [256] Marseille Saint-Victor Tome II, Appendix, 1042, p. 509. [257] Vajay, S. de 'Comtesses d'origine occitane dans la Marche d'Espagne aux 10e et 11e siècles', Hidalguia 28 (1980), p. 756, cited in Settipani (2004), p. 63 footnote 1. [258] Histoire Générale de Languedoc 3rd Edn. Tome V, Preuves, Chartes et Diplômes, 130, col. 284. [280] Cluny Tome III, 1837, p. 80. [281] Marseille Saint-Victor Tome I, 15, p. 18. [282] ES II 187. [283] Hugonis Floriacensis, Liber qui Modernorum Regum Francorum continet Actus 9, MGH SS IX, p. 385, additional manuscript quoted in footnote ***. [284] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1013, MGH SS XXIII, p. 780. [285] Chronicon Hugonis, monachi Virdunensis et divionensis abbatis Flaviniacensis I 996, MGH SS VIII, p. 368. [286] Rodulfi Glabri, Historiarum III.7, p. 107. [287] Rodulfi Glabri, Historiarum III.40, p. 165. [288] Rodulfi Glabri, Historiarum III.7, p. 107. [289] Kerrebrouck, P. Van (2000) Les Capétiens 987-1328 (Villeneuve d'Asq), p. 57. [290] Rodulfi Glabri, Historiarum III.34, p. 157. [291] Kerrebrouck (2000), pp. 56 and 57. [292] Rodulfi Glabri, Historiarum III.36, p. 159. [293] Obituaires de Sens Tome I.1, Abbaye de Saint-Germain-des-Prés, p. 267. [294] Obituaires de Sens Tome I.1, Prieuré d'Argenteuil, p. 348. --- Fifth Husband, from the FMG page on Burgundy Duchy Nobility: http://fmg.ac/Projects/MedLands/BURGUNDIAN%20NOBILITY.htm#OthonIMacondied1026


(Birth name:) GUGLIELMO di Ivrea, son of ADALBERTO II associate-King of Italy & his wife Gerberge [de Chalon] ([960/62]-Dijon 21 Sep 1026, bur Dijon, Abbaye de Saint-Bénigne).


Rodulfus Glaber names "Willemus, Henrici ducis priuignus, Adalberti Longobardorum ducis filius" and records that, as a boy, he was secretly stolen from the land of the Lombards and restored to his mother "with no small cunning by a certain monk"[1218]. "Einricus…imperator" confirmed the property of the abbey of Fruttuaria, referring to property donated by "Otto qui et Vuillielmus comes filius Adalberti nepos Berengarii regis", by charter dated 1014[1219]. It is assumed therefore that Guillaume was imprisoned as a child by Emperor Otto I in Italy after his father and paternal grandfather were deposed as kings of Italy.


The Chronicle of Saint-Bénigne, interpolated into the Chronicle of Alberic de Trois-Fontaines, names "Guilelmum Ottonem et eius matrem Gerbergam" when recording that he was adopted by his mother's second husband "dux Burgundie Henricus"[1220].


He adopted the name OTHON-GUILLAUME. He succeeded in [981] as Comte de Mâcon, by right of his first wife.


He was declared heir to the duchy of Burgundy and installed as Comte de Nevers by his stepfather in 986. He was recognised as duke of Burgundy on the death of his stepfather in 1002, but deprived of his inheritance by Robert II King of France in Spring 1003 when the latter invaded Burgundy with troops lent by Richard II Duke of Normandy.


Rodulfus Glaber records that "Willemus, Henrici ducis priuignus, Adalberti Longobardorum ducis filius" rebelled against the king [Robert II] on one occasion, supported by his son-in-law Landry Comte de Nevers[1221].


"Comes Otto" donated property to Saint-Bénigne-de-Dijon for the souls of "Heinrici ducis qui eum loco filii adoptavit et genetricis sue Gerberge uxoris predicti ducis ac filii sui Widonis et Hermintrudis coniugis" by charter dated 1004[1222].


Comte Othon continued to claim the duchy of Burgundy, but reconciled himself with the king of France in 1005, finally renouncing his claims in 1015. He was designated comes Burgundiæ[1223], presumably a descriptive title with no precise territorial significance at that time although Othon did own extensive territories in Burgundy.


The Chronicle of St Bénigne de Dijon records the death in 1027 of "Otto qui et Willelmus dictus est comes" and his burial at St Bénigne[1224]. The memorial on the tomb of "Nobiliter natus Guillelmus et Otho vocatus" records his death "1027 XI Kal Oct"[1225]. The necrology of Autun Saint-Martin records the death “XVI Id Dec” of “Guillelmus dux Burgundie, anno 1025”[1226].


m firstly (before [981/82]) as her second husband, ERMENTRUDE, widow of AUBRY [II] Comte de Mâcon, daughter of RAGENOLD Comte de Roucy & his wife Alberade of Lotharingia ([950/55][1227]-[5 Oct 1002/1004]). "Ermentrudis" is named as daughter of "Alberada filia …Gerbergæ" in the Continuator of Flodoard, which does not name either her father or her husband but specifies that Ermentrudis was the mother of Agnes[1228], the latter naming both her parents in charters (see below). "Ermentrudis" is named as daughter of "Alberada filia …Gerbergæ" in the Continuator of Flodoard, which does not name either her father or her husband but specifies that Ermentrudis was the mother of Agnes (Ctss de Poitou)[1229]. Bouchard highlights the absence of proof that the husband of Alberade of Lotharingia was Ragenold Comte de Roucy[1230]. "Ermentrudis conjuge sua" consented to the donation of land "in Aponiaco villa" by "Albericus comes Matisconensis" to Cluny by charter dated 14 Jan 971[1231]. The genealogy of the Comtes de Mâcon, included in the cartulary of Saint-Vincent de Mâcon, records the marriage of "dominus Guillelmus comes" with the wife of "Albericus filius Letaudi comitis"[1232]. Rodulfus Glaber states that "Willemus, Henrici ducis priuignus, Adalberti Longobardorum ducis filius" married the sister of "Brunone Lingonensi episcopo" who supported him in his rebellion against the king [Robert II][1233]. "Otto comes, Irvis comitissa" subscribed a charter dated to [994] under which "Milo…uxoris mee Ermengarde" donated property to Cluny[1234]. It is assumed that "Irvis" is a copyist error for "Ermentrudis" as no other reference to a countess of this name has been found. Her date of death is indicated by the Chronicle of St Bénigne de Dijon which records a donation by "Otto comes cognomento Willelmus" with "filii eius Rainaldi" dated 1004 "pro anima Hinrici Ducis, qui eum loco filii adoptavit et genitricis sue Gerberge uxoris predicti Ducis, ac filii sui Widonis et Hermintrudis coniugis"[1235]. This is presumably the donation recorded in the charter dated 1004 under which "Comes Otto" donated property to Saint-Bénigne-de-Dijon for the souls of "Heinrici ducis qui eum loco filii adoptavit et genetricis sue Gerberge uxoris predicti ducis ac filii sui Widonis et Hermintrudis coniugis"[1236].


m secondly (before 1016) ADELAIS [Blanche], daughter of --- (-29 May 1026, bur Montmajour, near Arles).


"Otto comes et uxor mea Adila" donated property to Saint-Vincent de Mâcon by two charters dated to 1015 or before (during the reign of Robert I King of France) both subscribed by "Rainaldi filii sui"[1237]. "Otto comes et uxor mea Adeleidis et filius meus Rainaldus atque Otto nepos meus" donated property to Cluny by charter dated to [1015][1238]. "Otto comes qui nominatur Willelmus" issued a charter dated 2 Nov 1023 subscribed by "Raynardi comitis, Adheleydis uxoris eius"[1239].


The origin of Otto-Guillaume's second wife is not known with certainty. Most secondary source genealogies assume that she was Adelais [Blanche] d'Anjou, widow firstly of Etienne de Brioude, widow secondly of Raymond Comte de Toulouse, divorced wife thirdly of Louis V King of the Franks, widow fourthly of Guillaume [II] Comte de Provence, daughter of Foulques II "le Bon" Comte d’Anjou & his first wife Gerberge ---.


Adelais's supposed fifth marriage is deduced from the following: Count Othon-Guillaume's wife is named Adelais in several charters[1240], and Pope Benedict VIII refers to "domnæ Adeleidi comitissæ cognomento Blanchæ" with "nuruique eius domnæ Gerbergæ comitissæ" when addressing her supposed husband[1241], Gerberga presumably being Count Othon-Guillaume's daughter by his first wife who was the widow of Adelaide-Blanche d'Anjou's son by her fourth husband. However, the document in question appears not to specify that "domnæ Adeleidi…" was the wife of Othon Guillaume and the extracts seen (the full text has not yet been consulted) do not permit this conclusion to be drawn.


It is perfectly possible that Adelais-Blanche was named in the letter only in reference to her relationship to Othon Guillaume´s daughter.


If her fifth marriage is correct, Adelais would have been considerably older than her new husband, and probably nearly 60 years old when she married (Othon-Guillaume's first wife died in [1002/04]), which seems unlikely.


Another difficulty is presented by three entries dated 1018, 1024 and 1026 which appear to link Adelais to Provence while, if the fifth marriage was correct, she would have been with her husband (whose death is recorded in Sep 1026) in Mâcon. These entries are: firstly, "Adalax comitissa mater Villelmi quondam Provintie comitis et Geriberga eque comitissa…eiusdem principis olim uxor" donated property to Saint-Victor de Marseille for the soul of their late son and husband respectively by charter dated 1018[1242]; secondly, "Vuilelmus filius Rodbaldi" donated property "in comitatu Aquense in valle…Cagnanam" to Marseille Saint-Victor by charter dated 1024, signed by "Adalaiz comitissa, Vuilelmus comes filius Rodbaldi"[1243]; and thirdly, a manuscript written by Arnoux, monk at Saint-André-lès-Avignon, records the death in 1026 of "Adalax comitissa"[1244].


The necrology of Saint-Pierre de Mâcon records the death "IV Kal Jun" of "Adalasia comitissa vocata regali progenie orta"[1245].


Comte Othon [I] & his first wife (not Adelaide) had five children (kept for reference):


1. GUY de Mâcon ([982]-1004 or before, bur Dijon Saint-Bénigne) m (before 999) --- . The origin of the wife of Comte Guy is not known with certainty. One possibility is that she was --- de Chalon, daughter of Lambert Comte de Chalon & his second wife Adelais ---.


2. MATHILDE de Mâcon (-13 Nov or 13 Dec 1005, bur Auxerre Saint-Etienne) m ([989][1257]) LANDRY [IV] de Monceau, son of BODO Seigneur de Monceaux-le-Comte & his wife --- (-11 May 1028). He was invested in 990 as Comte de Nevers by his father-in-law as a reward for services. Seneschal of France. Comte d'Auxerre 1015.


3. GERBERGE de Mâcon ([985]-[1020/23]) m ([1002]) GUILLAUME III Comte de Provence, son of GUILLAUME II Comte de Provence et d'Arles & his wife Adélaïde [Blanche] d'Anjou (-1018 before 30 May).


4. RENAUD de Mâcon ([990]-3/4 Sep 1057, bur Besançon). He succeeded his father in 1026 as Comte Palatin de Bourgogne.


5. AGNES de Mâcon ([990/95]-Saintes 10 Nov 1068, bur Poitiers, Priory of Saint-Nicolas) m firstly (1019) as his third wife, GUILLAUME III "le Grand" Comte de Poitou, GUILLAUME V Duke of Aquitaine, son of GUILLAUME IV "Fier-à-Bras" Duke of Aquitaine [GUILLAUME II Comte de Poitou] & his wife Emma de Blois ([969]-Abbaye de Maillezais 31 Jan 1030). m secondly (1 Jan 1032, divorced [1049/52]) as his first wife, GEOFFROY d'Anjou, son of FOULQUES III "Nerra" Comte d'Anjou & his second wife Hildegarde [de Metz] (14 Oct 1006-14 Nov 1060). He succeeded his father in 1040 as GEOFFROY II "Martel" Comte d'Anjou. The Chronico Sancti Michaelis records that "Gaufredus Martellus Andegavensis comes" married "Agnetem comitissam Pictavensem" incestuously in 1032[1267]. The Chronicæ Sancti Albini records the marriage "1032 Kal Jan" of "Gaufridus comes, Agnetem comitissam incesto", indirectly indicating her origin in a later passage which records the marriage "1043 XII Nov" of "Hainricus imperator [et] filiam Agnetis comitissæ"[1268]. Regent of Aquitaine for her son 1039-1044. She arranged her daughter's marriage with Emperor Heinrich III in 1043 and lived at the imperial court after this time. After her separation from her second husband, in 1047 she founded the abbey of Notre-Dame de Saintes, where she became a nun in 1068[1274]. "Agnes" founded the abbey of Saint-Nicolas at Poitou with the consent of "ambobus filiis Guillelmi et Gauffrido" by charter dated [1050][1275].


References:


[1218] Rodulfi Glabri, Historiarum III.6, pp. 105-7. [1219] D H II 305, p. 379. [1220] Chronica Albrici Monachi Trium Fontium 1002, MGH SS XXIII, p. 778. [1221] Rodulfi Glabri, Historiarum III.6, p. 105. [1222] Chevrier, G. and Chaume, M. (eds.) (1986) Chartes et documents de Saint-Bénigne de Dijon des origines à 1300 (Dijon) II, 228, p. 24. [1223] Bouchard (1987), p. 265, although the author does not cite her primary source for this statement. [1224] Chronicle St-Bénigne de Dijon, p. 181. [1225] Chronicle St-Bénigne de Dijon, p. 181 footnote 2 which quotes the memorial but comments that it has since disappeared from the church. [1226] Autun Saint-Martin, Extrait du nécrologe de Saint-Martin d´Autun, p. 383. [1227] Her son by her first marriage is named in 971. [1228] Flodoard Addit codex 1 (inserted after 966), MGH SS III, p. 407. [1229] Flodoard Addit codex 1 (inserted after 966), MGH SS III, p. 407. [1230] Bouchard, C. B. (1987) Sword, Miter, and Cloister: Nobility and the Church in Burgundy 980-1198 (Cornell University Press), p. 169. [1231] Cluny, Tome II, 1291, p. 368. [1232] Mâcon Saint-Vincent 7, p. 6. [1233] Rodulfi Glabri, Historiarum III.6, p. 105. [1234] Cluny, Tome III, 2267, p. 398. [1235] Chronicle St-Bénigne de Dijon, p. 163. [1236] Dijon Saint-Bénigne II, 228, p. 24. [1237] Mâcon Saint-Vincent 471 and 490, pp. 271 and 284. [1238] Cluny, Tome III, 2694, p. 721. [1239] Cluny, Tome III, 2782, p. 807. [1240] Mâcon 471, 490, pp. 271, and 284-5, and Cluny Tome IV, 2694, p. 721-22. [1241] Benedict VIII, Letter 16, Patrologia Latina CXXXIX1603, cited in Bouchard (1987), p. 270, and quoted in Manteyer, G. de (1908) La Provence du 1ère au 12ème siècles (Paris), p. 274. [1242] Guérard, M. (1857) Cartulaire de l'abbaye de Saint-Victor de Marseille (Paris) Tome I, 630, p. 626. [1243] Marseille Saint-Victor I, 225, p. 252. [1244] Manteyer, G. de (1908) La Provence du 1ère au 12ème siècles (Paris), p. 273, quoting Bibl. nat. de Madrid, ms. Ee 40, fo 118 vo. [1245] Obituaires de Lyon II, Prieuré Saint-Pierre de Mâcon, p. 482. [1267] Chronico Sancti Michaelis in periculo maris, RHGF X, p. 176. [1268] Marchegay, P. and Mabille, E. (eds.) (1869) Chroniques des Eglises d'Anjou (Paris) Chronicæ sancti Albini Andegavensis, pp. 23 and 24. [1274] Szabolcs de Vajay 'Contribution à l'histoire de l'attitude des royaumes pirénéens dans la querelle des investitures: de l'origine de Berthe, reine d'Aragon et de Navarre', Estudios Genealógicos, Heráldicos y Nobiliarios, en honor de Vicente de Cadenas y Vicent (Hidalguía, Madrid, 1978), Vol. 2, pp. 375-402, 398. [1275] Poitiers Saint-Nicolas 1, p. 5. -------------------------- From the English Wikipedia page on Adelais of Anjou: http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou


Adelaide[1] (c. 947–1026),[2] called the White,[3] was the daughter of Fulk II of Anjou and Gerberga of Maine. She was therefore the sister of Geoffrey Greymantle. She was married five times to some of France's most important noblemen.


1. Her first marriage, probably before 960, was to Stephen, Viscount of Gévaudan.


2. Her second marriage was to Raymond III, Count of Toulouse and Prince of Gothia, in 975. He died in 978.


3. In 982, she married Louis, the young son of Lothair of France, and the two were jointly crowned Monarchs of Aquitaine on the same day at Brioude. The large difference in age between the spouses was cause for a quick divorce in 984.


4. She fled then to Arles, where she contracted, against papal advice, a marriage with William I of Provence in 984. She gave him a daughter, Constance of Arles, who later married Robert II of France.


5. Her final marriage was to Otto-William, Duke of Burgundy.


Raymond III and Adelaide had the following children:


1. Raymond (IV or V) 2. Hugues (Hugh) 3. Letgarda, who married Borrel II of Barcelona.


Notes


1. ^ Variously given as Alice, Adelais, Adalais, or Azalais. 2. ^ Adélaïde Blanche d'Anjou 3. ^ "la Blanche."


(The couple may have had a second daughter, Ermengarde d'Arles, who later married Robert I d'Auvergne.) --- Adelaide of Anjou House of Anjou Born: circa 947 Died: 29 May 1026


Viscountess consort of Gévaudan, bef. 960–975 Preceded by Anne Succeeded by Theutberg


Countess consort of Toulouse, 975–978 Preceded by Gundinildis Succeeded by Arsende


Queen consort of Aquitaine, junior Queen of the West Franks 982–984 Served alongside: Emma of Italy Preceded by Emma of Italy Succeeded by Emma of Italy


Countess and Margravine consort of Provence 984–993 Served alongside: Emilde of Gévaudan Preceded by Arsenda Succeeded by Gerberga of Mâcon


Countess consort of Burgundy 1016–1026 Preceded by Ermentrude de Roucy Succeeded by Adelaide of Normandy --------------------------- From the French Wikipedia page on Adelaide d'Anjou: http://fr.wikipedia.org/wiki/Ad%C3%A9la%C3%AFde_d%27Anjou


Adélaïde d'Anjou appelée aussi Blanche d'Anjou, ou encore Adélaïde du Gévaudan[1], est née vers 947 et est décédée en 1026[2]


Sœur de Geoffroy Grisegonelle, elle est la fille de Foulques II, comte d'Anjou, et de Gerberge.


Biographie


Ses premières unions


Lorsqu'elle épouse en 982 le jeune Louis V (pas encore roi de France) à Brioude, elle est déjà deux fois veuve du comte Étienne de Gévaudan (mort en 970) dont elle a eu des enfants, et du comte Raymond de Toulouse (mort en 978). La trop grande différence d’âge et les débauches du jeune époux vont être la cause de son divorce en 984.


Son mariage avec le comte de Provence


Elle se réfugie à Arles et se remarie contre l'avis du pape avec le comte de Provence, Guillaume en 984. Leur fille, Constance d’Arles (986-1032) sera reine de France par son mariage avec Robert II en 1003. Le couple aurait eu une seconde fille, Ermengarde d'Arles[3] qui épouse par la suite Robert Ier d'Auvergne. À la mort de Guillaume en 993, elle assure une longue régence qui fournit à la nouvelle noblesse l'occasion de se soulever à plusieurs reprises contre la dynastie comtale[4]. Elle doit également intervenir après la mort du nouveau comte Guillaume II tué au siège du château de Fos en 1018[5].


Un cinquième mariage ?


L'hypothèse d'une cinquième union d'Adélaïde d'Anjou, veuve du comte de Provence, avec Othon Guillaume, comte de Bourgogne et de Mâcon, a été proposée en 1907 par René Poupardin[6] et repris par d'autres historiens à sa suite. Cette hypothèse repose uniquement sur trois chartes[7] attestant simplement l'existence d'une seconde épouse d'Othon Guillaume du nom d'Adélaïde et une bulle du pape Benoît VIII adressée, entre autres, aux dirigeants séculiers de Bourgogne et de Provence, parmi lesquels Othon Guillaume et Adélaïde, sans faire mention d'une union entre eux. Cette hypothèse, qui ne repose sur aucune preuve décisive, est donc à considérer avec prudence[8].


Elle meurt en 1026 et est inhumée à Montmajour, une abbaye proche d'Arles considérée à l'époque comme la nécropole de la famille comtale de Provence.


Notes


1. ↑ De par son mariage avec Étienne, comte de Gévaudan, Revue du Gévaudan, des causses et des Cévennes, tome n°9, 1963, pp 105 à 111.


2. ↑ Richer – Historiarum libri quatuor – Académie impériale de Reims – Reims,1855 p.339 (Liv.III) ici [archive] : ... Ils ne connurent presque pas non plus l’amour conjugal ; car, Louis entrant à peine dans la puberté, tandis qu’Adelaïde était déjà vieille, il y avait entre eux incompatibilité d’humeur et désaccord. Point de chambre commune, ils n’en pouvaient souffrir ; s’arrêtaient-ils quelque part, ils prenaient chacun une hôtellerie séparée ; devaient-ils avoir un entretien, c’était en plain air ; pas de longues conversations d’ailleurs, quelques mots suffisaient. Ils vécurent ainsi pendant deux ans, tellement opposés de caractère, qu’il s’ensuivit un divorce. (XCV) Louis, qui n’avait point de gouverneur, se livrait en jeune homme à toutes sortes de frivolités.


3. ↑ Chronique de Raoul Glaber – Collection des mémoires de France par M. Guizot – Paris, 1824 - L.Ier, ch.III, §180,181 ici [archive] Quand ce jeune prince fut parvenu à l'adolescence, Lothaire l'établit roi et le désigna pour son successeur; il lui choisit aussi pour épouse une princesse d'Aquitaine, qui s'aperçut bientôt que le jeune homme n'hériterait pas des talens de son père. Dès lors elle résolut de se séparer de son époux; et comme elle était douée d'une grande finesse, elle lui fit entendre adroitement qu'ils feraient bien de revenir ensemble dans la province qu'elle avait quittée, supposant que ses droits héréditaires lui en assuraient la possession. Louis, sans soupçonner l'artifice, céda aux conseils de sa femme, et partit avec elle. Quand ils furent en Aquitaine, elle laissa son époux pour rejoindre les siens.


4. ↑ Ermengarde est parfois considérée comme la fille d'Adélaïde et d' Étienne de Gévaudan.


5. ↑ Martin Aurell, Jean-Paul Boyer et Noël Coulet - La Provence au Moyen Âge, page 22.


6. ↑ Martin Aurell, Jean-Paul Boyer et Noël Coulet - La Provence au Moyen Âge, page 23.


7. ↑ René Poupardin, Le Royaume de Bourgogne, 888-1038 : étude sur les origines du royaume d'Arles. Paris: Bibliothèque de l'École des hautes études, IVe section, Sciences historiques et philologiques ; fasc. 163, p. 418, note 6


8. ↑ Auguste Bernard et Alexandre Bruel, éditeurs. Recueil des chartes de l'abbaye de Cluny, Paris : Imprimerie nationale , t. 3, charte no 2694; C. Ragut, éditeur. Cartulaire de Saint-Vincent de Mâcon connu sous le nom de livre enchaîné. Mâcon, 1864, chartes no 471 et 490.


9. ↑ Stasser 1997, p. 25.


10. ↑ a et b Stasser 1997, p. 24 --- English translation of French Wikipedia section of Regent of Provence:


After William's death in 993, she was for a long time the Regent of Province, Several uprisings took place during her rule. The first uprising was in 1008 under the son of Nivelon de Signes, Viscomte de Guillaume, followed in 1009 by Audibert and Rainaud de Chateaurenard. The new generation of nobility violently denied the religious donations made by the Marquis and members of his entourage. After the death of the new Comte Guillaume de Provence at the siege of Castle Fos in 1018, the situation became even more critical when the Fos family rose in rebellion, increasing the death toll and forcing Adelaide to seek outside help, including her son from a previous marriage (with William II d'Arles), William III Taillefer, Comte de Toulouse.


From English Wikipedia: Her final marriage was to Otto-William, Duke of Burgundy.


French Wikipedia expands on this: The hypothesis of a fifth marriage of Adelaide d'Anjou, widow of the Comte de Provence William, with Otto, Comte de Bourgogne et Macon, was proposed in 1907 by Rene Poupardin, and repeated by other historians after him. The assumption is based only on three charters that simply state the existence of a second wife of Otto-William called Adelaide and a Papal Bull by Benedict VIII addressing, among other things, the secular leaders of Burgundy and Province, including Otto-William and Adelaide, with no mention of a union between them. This assumption therefore is not based on conclusive evidenced and should be viewed with caution.


She died in 1026, perhaps in Avignon since the year of her death is marked by a monk of the Abbey of St-Andre near Avignon. She is buried in Montmajour, an abbey near Arles considered at the time as the necropolis of the family of the Comte de Provence. --- French Wikipedia Sources et bibliographie


Thierry Stasser, « Adélaïde d'Anjou, sa famille, ses unions, sa descendance. État de la question », dans Le Moyen Âge, vol. 103, no 1, 1997, p. 9-52 (ISSN 0027-2841)


Christian Lauranson-Rosaz, L'Auvergne et ses Marges (Velay, Gévaudan) du VIIIe au XIe siècle. La fin du monde antique ?, Les Cahiers de la Haute-Loire, Le Puy-en-Velay, 1987 (réimpr. 2008) (1re éd. 1987), 494 p. [lire en ligne]


Martin Aurell, Jean-Paul Boyer et Noël Coulet - La Provence au Moyen Âge - (ISBN 2-85399-617-4).


Eliana Magnani Soares-Christen, « Les femmes et l’exercice du pouvoir comtal dans le Midi. Autour d’Adélaïde Blanche d’Anjou, comtesse de Provence († 1026) », dans Armel Nayt-Dubois et Emmanuelle Santinelli-Foltz, éd. Femmes de pouvoir, pouvoir des femmes dans l’Occident médiéval et moderne, Presses Universitaires de Valenciennes, Valenciennes, 2009, p. 273-289 (ISBN 978-2-905725-99-8) — Résumé en ligne Richer – Historiarum libri quatuor – Académie impériale de Reims – Reims,1855


Chronique de Raoul Glaber – Collection des mémoires de France par M. Guizot – Paris, 1824 -


From Darryl Lundy's Peerage page (Forrás / Source): http://www.thepeerage.com/p5.htm#i47

Adelaide d'Anjou F, #47, d. before 990 Last Edited=16 Jun 2008


Adelaide d'Anjou was the daughter of Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou and Gerberge de Tours. She married Guillaume III Taillefer, Comte de Provence, son of Raimond III Pons, Comte de Toulouse and Gersende (?). (Ben M. Angel notes: This is in error. She married instead Guillaume II Le Liberateur, Comte d'Arles, among others.)


She died before 990.


Adelaide d'Anjou was also known as Arsinde d'Anjou .


Child of Adelaide d'Anjou and Guillaume III Taillefer, Comte de Provence (rather: Guillaume II Le Liberateur, Comte d'Arles):


-1. Constance d'Arles+ b. c 973, d. 25 Jul 1032


(No sources given.)


Marriage(s) and Relationships: Married to: Count d'Arles+Provence Guillaume II BET. 984 - 986

Child: Constance de Provence

-------------------------------------------------------------------------------- Notes: Source: Leo van de Pas


Gift två gånger.

Children 1. Nonia De GRANOL, b. 960


2. Toda De PROVENCE, b. Abt 970


3. Lucie De PROVENCE, b. Abt 983, Arles, Provence, France , d. Yes, date unknown


4. Count Guillaume II De PROVENCE, b. Abt 985


5. Constance De Taillefer of TOULOSE, of France, b. Abt 986, Toulouse, , France , d. 25 Jul 1032, Melun, France


6. Odile De PROVENCE, b. Abt 990, d. Aft 1012


Married 5 times.

From the Genealogy of the French in North America database: http://www.francogene.com/quebec--genealogy/128/128949.php

The family of Guillaume II de PROVENCE and Adèle dite Blanche d'ANJOU


[128949] PROVENCE (de), Guillaume II (Boso & Constance de PROVENCE [128948]), comte de Provence et d'Arles, born about 950


married about 980, from France ? (France)

ANJOU (d'), Adèle dite Blanche (Geoffroy Ier & Adélaïs de VERMANDOIS [129058])


1) Constance, born 986, died 1032-07, buried Saint-Denis (Seine-Saint-Denis : 930066), France, married .. (France) 1003 or 1005 Robert II le Pieux de FRANCE


Bibliographie : Essai sur l'histoire des comtes souverains de Provence; Histoire de la maison royale de France (Père Anselme); Mémoires (Société généalogique canadienne-française)


Source(s) or reference(s) : Essai sur l'histoire des comtes souverains de Provence; Histoire de la maison royale de France (Père Anselme); Mémoires (Société généalogique canadienne-française)


http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou

http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou Adelaide[1] (c. 947–1026),[2] called the White,[3] was the daughter of Fulk II of Anjou and Gerberga. She was therefore the sister of Geoffrey Greymantle. She was married five times to some of France's most important noblemen.

Her first marriage, probably before 960, was to Stephen, Viscount of Gévaudan. Her second marriage was to Raymond III, Count of Toulouse and Prince of Gothia, in 975. He died in 978.


In 982, she married Louis, the young son of Lothair of France, and the two were crowned King and Queen of Aquitaine on the same day at Brioude. The large difference in age between the spouses was cause for a quick divorce in 984.


She fled then to Arles, where she contracted, against papal advice, a marriage with William I of Provence in 984. She gave him a daughter, Constance of Arles, who later married Robert II of France.


Her final marriage was to Otto-William, Count of Burgundy.


http://www.thepeerage.com/p5.htm#i47 Adelaide d'Anjou F, #47, d. before 990 Adelaide d'Anjou|d. b 990|p5.htm#i47|Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou|d. 958|p5.htm#i48|Gerberge de Tours||p5.htm#i49|Fulk I. d'Anjou, Comte d'Anjou|d. c 942|p510.htm#i5093|Roselle de Loch||p510.htm#i5094|Theobald de Tours||p819.htm#i8181||||


Last Edited=16 Jun 2008


Adelaide d'Anjou was the daughter of Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou and Gerberge de Tours. She married Guillaume III Taillefer, Comte de Provence, son of Raimond III Pons, Comte de Toulouse and Gersende (?). She died before 990. Adelaide d'Anjou was also known as Arsinde d'Anjou.

Child of Adelaide d'Anjou and Guillaume III Taillefer, Comte de Provence


* Constance d'Arles+ b. c 973, d. 25 Jul 1032

Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou M, #48, d. 958 Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou|d. 958|p5.htm#i48|Fulk I d'Anjou, Comte d'Anjou|d. c 942|p510.htm#i5093|Roselle de Loch||p510.htm#i5094|Engelger d'Anjou|d. c 888|p510.htm#i5096|Aelinde de Gatinai||p510.htm#i5097|Gardier de Loch, Seigneur de Loch||p510.htm#i5095||||


Last Edited=25 Jan 2010


Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou was the son of Fulk I d'Anjou, Comte d'Anjou and Roselle de Loch. He married Gerberga de Gatinois.1 He died in 958 at Tours, France.1 Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou also went by the nick-name of Fulk 'the Good'. He gained the title of Comte d'Anjou.

Children of Fulk II d'Anjou, Comte d'Anjou and Gerberge de Tours


* Geoffrey I d'Anjou, 4th Comte d'Anjou+ d. 21 Jul 987 * Bouchard de Vendôme, Comte de Vendôme+ d. 26 Feb 1007 * Guy d'Anjou d. b 995 * Drogo d'Anjou d. c 998 * Blanche d'Anjou d. c 1026 * Humbert d'Anjou d. a 957 * Adelaide d'Anjou+ d. b 990 * Adelheid d'Anjou

Citations


1. [S1916] Tim Boyle, "re: Boyle Family," e-mail message to Darryl Roger Lundy, 16 September 2006. Hereinafter cited as "re: Boyle Family."

First name aka: Arsinde & Adelaide Blanche.


Source: The book, 'Kings & Queens of Europe'


Adelaide (c. 947–1026), called the White, was the daughter of Fulk II of Anjou and Gerberga of Maine. She was therefore the sister of Geoffrey Greymantle. She was married five times to some of France's most important noblemen.

Her first marriage, probably before 960, was to Stephen, Viscount of Gévaudan. Her second marriage was to Raymond III, Count of Toulouse and Prince of Gothia, in 975. He died in 978.


In 982, she married Louis, the young son of Lothair of France, and the two were jointly crowned Monarchs of Aquitaine on the same day at Brioude. The large difference in age between the spouses was cause for a quick divorce in 984.


She fled then to Arles, where she contracted, against papal advice, a marriage with William I of Provence in 984. She gave him a daughter, Constance of Arles, who later married Robert II of France.


Her final marriage was to Otto-William, Duke of Burgundy.


Gersende (?)

F, #3977


Last Edited=20 Jan 2003


She was a niece of Hugh, King of Italy.

Child of Gersende (?) and Raimond III Pons, Comte de Toulouse


-1. Guillaume III Taillefer, Comte de Provence+ b. c 947, d. Sep 1037


Forrás / Source:


http://www.thepeerage.com/p398.htm#i3977


http://www.thepeerage.com/p398.htm#i3976


Gersende (?)


F, #3977


Last Edited=20 Jan 2003


She was a niece of Hugh, King of Italy.

Child of Gersende (?) and Raimond III Pons, Comte de Toulouse


Guillaume III Taillefer, Comte de Provence+ b. c 947, d. Sep 1037


http://en.wikipedia.org/wiki/Adelais_of_Anjou

Adelaide[1] (c. 947–1026),[2] called the White,[3] was the daughter of Fulk II of Anjou and Gerberga. She was therefore the sister of Geoffrey Greymantle. She was married five times to some of France's most important noblemen.


Her first marriage, probably before 960, was to Stephen, Viscount of Gévaudan. Her second marriage was to Raymond III, Count of Toulouse and Prince of Gothia, in 975. He died in 978.


In 982, she married Louis V of France, the young son of Lothair of France, and the two were crowned King and Queen of Aquitaine on the same day at Brioude. The large difference in age between the spouses was cause for a quick divorce in 984.


She fled then to Arles, where she contracted, against papal advice, a marriage with William I of Provence in 984. She gave him a daughter, Constance of Arles, who later married Robert II of France.


Her final marriage was to Otto-William, Count of Burgundy.


Adelaide-Blanche of Anjou (c. 940 –1026) was the countess by marriage of Gévaudan and Forez, of Toulouse, of Provence, and of Burgundy; and queen consort of Aquitaine. She was the regent of Gevaudan during the minority of her sons in the 960s, and the regent of Provence during the minority of her stepson from 994 until 999. She was the daughter of Fulk II, Count of Anjou and Gerberga and sister of Geoffrey Greymantle. She successfully increased Angevin fortunes being married a total of five times. Her family had become upwardly mobile to the point that, as a member of just the third generation from Ingelger, Adelaied-Blanche had married into the highest ranks of the older nobility of western Francia. Her first marriage was to Stephen, the powerful Count of Gévaudan[3] and Forez in eastern Aquitaine. She was no more than fifteen at the time[5] and he was much older. Still, they had three children who survived to adulthood. Stephen died in the early 960s and after his death she ruled the lands as countess-regent for her sons William, Pons and Bertrand. She continued to govern Gevaudan and Forez while her remaining two sons learned to rule their father's counties. Additionally, after her oldest son William's death in 975 she raised his infant son Stephen. Her brother Guy (a.k.a. Guido II) was made Count-Bishop of le Puy in 975 amidst local opposition and at his request Adelaide, acting for her sons Guy and Bertrand, led an army to aid him in establishing the "Peace of God" in le Puy. In 982, as the widow of her second husband, Raymond III, count of Toulouse, she wed Louis V of France, son of Lothair of France. The two were crowned King and Queen of Aquitaine at Brioude by her brother Bishop Guy of le Puy. But the marriage lasted just over a year due to the couple being unable to peacefully live together. There was also a significant age difference—he being just fifteen and Adelaide-Blanche being over forty. Adelaide found herself in a precarious situation with king Lothair but was rescued by Count William I of Provence who she subsequently married in c. 984. Count William of Provence died in 994 shortly after becoming a monk at Avignon. In 1010 king Robert II of France along with Odo II, Count of Blois went to Rome to secure an annulment from Robert's second wife, Constance of Arles, Adelaide-Blanche's daughter by William I. Pope Sergius IV, a friend to the Angevin counts, upheld the marriage and additionally upheld Adelaide's struggle to maintain control of lands at Montmajour Abbey. These lands, at Perth, had been donated by Count William I of Provence with his wife Adelaide-Blanche, as well as by a previous donation by William's father, Boson. A dispute over these lands arose by four brothers, sons of Nevolongus, who pope Sergius threatened with excommunication if they did not withdraw their claim. The claim was withdrawn and the lands remained under the control of Adelaide-Blanche acting as regent for her son William II of Provence. Her fifth marriage was to Otto-William, Count of Burgundy,[c] who subsequently died 21 September 1026. Adelaide-Blanche herself died in 1026, aged approximately eighty-six. The location of her death was probably at Avignon, since the year of her death is recorded by Arnoux, a monk of the abbey of Saint-André, near Avignon. She was buried in Montmajour Abbey, near Arles, considered at the time as the burial place of the family of counts of Provence. Marriages and children

She married first, c. 955, Stephen, Count of Gévaudan.[14] Children of this marriage were: William, (c. 955-975). Pons, Count of Gévaudan and Forez. He died aft. 26 February 1011. Bertrand, Count of Gévaudan. Almodis of Gévaudan, she married Adalbert I de Charroux, Count de la Haute

Her second marriage was to Raymond III, Count of Toulouse and Prince of Gothia, in 975. He died in 978.


She married as her third husband Louis V of France and the two were crowned King and Queen of Aquitaine but the marriage ended in annulment. As her fourth husband she married, c. 994—996, William I of Provence

Together they had: Constance of Arles, who later married Robert II of France.


Ermengarde, she married Robert I, Count of Auvergne. Tota-Adelaide, she married Bernard I, Count of Besalú.

Her final marriage was to Otto-William, Count of Burgundy. He and Adelaide had no children. [


From Wikipedia, the free encyclopedia


William I (c. 950 – after 29 August 993), called the Liberator, was Count of Provence from 968 to his abdication. In 975 or 979, he took the title of marchio or margrave. He is often considered the founder of the county of Provence.


He and his elder brother Rotbold II were sons of Boso II of Arles and Constance of Viennois, daughter of Charles-Constantine...


He married 2nd (against papal advice) in 984, Adelaide-Blanche of Anjou, daughter of Fulk II of Anjou and Gerberga, and their daughter was: •Constance of Arles (986–1034), married Robert II of France.[1]


William I Taillefer


Birth: unknown

•Provence-Alpes-Côte d'Azur, France •Death: Aug., 993, France


William I of Provence, Marquis of and founder of Provence, Count of Arles. Nicknamed the Liberator.


William was the son of Boso II, Count of Avignon and Arles, and Constance of Viennois, the grandson of Rotbald I, Charles Constantine, Count of Vienne and Teutberge of Troye. Brother of Rotbold II. He was born circa 950 in Provence, and died in 993 in Avignon.


William married Arsenda, daughter of Arnold of Comminges, and had one son, •William II, Count of Provence, husband of Gerberge of Macon.


Secondly, he married Blanche of Alix of Anjou, the daughter of Foulques II d' Anjou m Gerberge du Maine. They had three children: •Constance of Provence, wife of Robert II, King of France •Ermengarde, wife of Robert I, Count of Auvergne •Toda, wife of Bernard I, Count de Besalu....


See more at


===============

5. Adelaide 'Blanche' D' ANJOU 1444 1870 1871 1872 (Foulques II 'le Bon' D' 3, Foulques I 'the Red' D' Comte d'Anjou 2, Ingelger I D' Comte d'Anjoi, Viscomte d'Orleans 1) was born Cir 0945 in Anjou, Pays-de-la-Loire, France 1873 and died in 1026 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France.1874 Adelaide married Etienne DE BRIOUDE Cir 0963.1871 Etienne was born Cir 0940 in Brioude, Haute-Loire, Auvergne, France and died Bef 0972 in Gevaidam. Alpes-de-Haute-Provence, France.


The Child from this marriage was: 8. i. Pons DE GEVAUDAN was born Cir 0970 in Gevaudan, Alpes-de-Haute-Provence, France.


Adelaide next married Raymond V 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse (See Link for Ancestry), son of Raymond IV DE TOULOUSE Comte de Toulouse and Guidinilde DE (TOULOUSE) UNKNOWN, Cir 0972.1871 Raymond was born Cir 0950 in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France and died Cir 0990 of Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France.


The Child from this marriage was: 9. i. William III 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse, Albi & Quercy was born Cir 0975 in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France and died in Sep 1037 of Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France. Another name for William was William DE TAILLIFER. William married Emma Venaissin DE PROVENCE Heiress of Lands in Provence (See Link for Ancestry),68 daughter of Rotbaud III Venaissin DE PROVENCE Comte de Provence and Ermengarde DE (PROVENCE) UNKNOWN, circa 1000.68 Emma was born Abt 0987 in Forcalquier, Alpes-de-Haute-Provence, France 68 and died after 1063 in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France.68


Adelaide next married Louis V 'Do Nothing' 'de Carolus' DE FRANCE King of France [979-987] (Last Carolingian King),26 son of Lothair 'de Carolus' DE FRANCE King of France [954-986] and Emma Of ITALY, Abt 0982 in but divorced by 984.1875 Louis was born Abt 0967 in Laon, Aisne, Picardy, France 26 and died Abt 22 May 0987 in Died in a hunting accident.26


Adelaide next married William II DE PROVENCE Comte de Provence et Arles (See Link for Ancestry),1444 1879 son of Boso II D' AVIGNON Comte de Avignon and Arles and Constance DE PROVENCE, After 0984.1871 1874 William was born Abt 0950 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France,1874 died Cir 0994 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France,1880 and was buried in Died as a monk in Avignon, France.


Children from this marriage were:


10. i. William III DE PROVENCE Comte des Provence et Arles 1554 was born Cir 0985 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France and died in 1018. William married Gerberge DE BURGUNDY Comtesse de Bourgogne (See Link for Ancestry),68 daughter of Eudes 'Otto' Guillaume Of BURGUNDY Comte de Bourgogne and Ermentrude DE ROUCY, about 1002.68 Gerberge was born Abt 0986 in Bourgogne, France.68

11. ii. Constance DE PROVENCE 1633 1881 1882 was born Cir 0986 in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France,1882 died 25 Jul 1032 in Meulan, Yvelines, Ile-de-France, France,1883 and was buried in St. Denis Basilica, Paris, Ile-de-France, France.


12. iii. Odile de PROVENCE was born Abt 0987 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France and died after 1012.


http://washington.ancestryregister.com/ANJOU00006.htm#i4393


5. Adelaide 'Blanche' D' ANJOU was born Cir 0945 in Anjou, Pays-de-la-Loire, France and died in 1026 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France. Adelaide married Etienne DE BRIOUDE Cir 0963.1871 Etienne was born Cir 0940 in Brioude, Haute-Loire, Auvergne, France and died Bef 0972 in Gevaidam. Alpes-de-Haute-Provence, France.


The Child from this marriage was: 8. i. Pons DE GEVAUDAN was born Cir 0970 in Gevaudan, Alpes-de-Haute-Provence, France.


Adelaide next married Raymond V 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse (See Link for Ancestry), son of Raymond IV DE TOULOUSE Comte de Toulouse and Guidinilde DE (TOULOUSE) UNKNOWN, Cir 0972.1871 Raymond was born Cir 0950 in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France and died Cir 0990 of Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France.


The Child from this marriage was:


9. i. William III 'Taillifer' DE TOULOUSE Comte de Toulouse, Albi & Quercy was born Cir 0975 in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France and died in Sep 1037 of Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France.


Adelaide next married Louis V 'Do Nothing' 'de Carolus' DE FRANCE King of France [979-987] Last Carolingian King son of Lothair 'de Carolus' DE FRANCE King of France [954-986] and Emma Of ITALY, Abt 0982 in but divorced by 984. Louis was born Abt 0967 in Laon, Aisne, Picardy, France and died Abt 22 May 0987 in Died in a hunting accident.


Adelaide next married William II DE PROVENCE Comte de Provence et Arles son of Boso II D' AVIGNON Comte de Avignon and Arles and Constance DE PROVENCE, After 0984. William was born Abt 0950 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France died Cir 0994 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France,1880 and was buried in Died as a monk in Avignon, France.


Children from this marriage were: 10. i. William III DE PROVENCE Comte des Provence et Arles was born Cir 0985 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France and died in 1018. William married Gerberge DE BURGUNDY Comtesse de Bourgogne daughter of Eudes 'Otto' Guillaume Of BURGUNDY Comte de Bourgogne and Ermentrude DE ROUCY, about 1002.68 Gerberge was born Abt 0986 in Bourgogne, France


11. ii. Constance DE PROVENCE was born Cir 0986 in Toulouse, Haute-Garonne, Midi-Pyrenees, France,1882 died 25 Jul 1032 in Meulan, Yvelines, Ile-de-France, France,1883 and was buried in St. Denis Basilica, Paris, Ile-de-France, France. Other names for Constance were Constance de TOULOUSE, and Constance of ARLES.1308 Constance married Robert I 'the Pious' DE CAPET King of France [996-1031] son of Hugh I 'Capet' DE FRANCE King of France [987-996] 1st of Capet Kings and Adelaide DE POITOU, before 1002. Robert was born 27 Mar 0972 in Orleans, Loiret, Orleanais Centre, France, died 20 Jul 1031 in Meulan, Yvelines, Ile-de-France, France and was buried in St. Denis Basilica, Paris, Ile-de-France, France. 4 Another name for Robert was Robert II "the Pious" DE FRANCE King of France [996-1031].


12. iii. Odile de PROVENCE was born Abt 0987 in Arles, Bouches-du-Rhone, Provence, France and died after 1012.


http://en.wikipedia.org/wiki/Adelaide-Blanche_of_Anjou

read more

View All

Immediate Family

Text ViewAdd Family

Showing 12 of 33 people


Guillaume II le Liberateur, comt...

husband


Constance of Arles, queen consor...

daughter


Lucia de Provence, comtesse cons...

daughter


Guillaume III le Pieux, comte de...

son


Ermengarde of Arles

daughter


Louis V 'le Fainâeant' de Franc...

husband


Raymond III, Count of Toulouse a...

husband


Guillaume III Taillefer, comte d...

son


Étienne II de Brioude, comte de...

husband


Pons, comte de Gévaudan

son


Ermengarde / Humberge de Limoges...

daughter


Almodis de Limoges de Gévaudan

daughter

Tertullus de Gâtinais Sénéchal of Anjou ★ Ref: NV-100 |•••► #FRANCIA 🇫🇷🏆 #Genealogía #Genealogy

____________________________________________________________________________

26 ° Bisabuelo de: Carlos Juan Felipe Antonio Vicente De La Cruz Urdaneta Alamo

____________________________________________________________________________



<---------------------------------------------------------------------------------------------->

 (Linea Materna)

<---------------------------------------------------------------------------------------------->

Tertullus de Gâtinais, Sénéchal de Anjou es tu 26º bisabueloYou→ Carlos Juan Felipe Antonio Vicente De La Cruz Urdaneta Alamo→  Morella Álamo Borges

tu madre → Belén Borges Ustáriz

su madre → Belén de Jesús Ustáriz Lecuna

su madre → Miguel María Ramón de Jesús Uztáriz y Monserrate

su padre → María de Guía de Jesús de Monserrate é Ibarra

su madre → Manuel José de Monserrate y Urbina, Teniente Coronel

su padre → Antonieta Felicita Javiera Ignacia de Urbina y Hurtado de Mendoza

su madre → Isabel Manuela Josefa Hurtado de Mendoza y Rojas Manrique

su madre → Juana de Rojas Manrique de Mendoza

su madre → Constanza de Mendoza Mate de Luna

su madre → Alcalde de Mendoza Manzanedo

su madre → Juan Fernández De Mendoza y Manuel

su padre → Sancha Manuel

su madre → Sancho Manuel de Villena Castañeda, señor del Infantado y Carrión de los Céspedes,

su padre → Manuel de Castilla, señor de Escalona

su padre → Fernando "el Santo", rey de Castilla y León

su padre → Alfonso IX de Leon

su padre → Fernando II, rey de León

su padre → Berenguela de Barcelona, ​​reina consorte de León y Castilla

su madre → Douce I de Gévaudan, condesa de Provence

su madre → Gerberge, condesa de Provence

su madre → Geoffroi I, conde de Provence

su padre → Guillaume III le Pieux, conde de Provence

su padre → Adélaïde la Blanche d'Anjou, Reine consort d'Aquitaine

su madre → Fulco II, conde de Anjou

su padre → Fulk, conde de Anjou

su padre → Ingelger, conde de Anjou

su padre → Tertullus de Gâtinais, Sénéchal de Anjou

su padreVerificación de consistenciaMostrar camino corto | Comparte este camino

Puede estar conectado de otras maneras.


Muéstrame


 AÑADIR FOTO

Tertullus de Gâtinais, diputado de Sénéchal d'Anjou  

Género: Masculino

Nacimiento: circa 823

Rennes, Anjou, Francia

Muerte: 870 (43-51)

Chateau Landon, Sena y Marne, Ile De France, Francia

Lugar de entierro: San Martín, Tours, Indre y Loira, Francia

Familia directa:

Hijo de Hugh de Bourges

Marido de Petronelle de Gâtinais (D'auxerre)

Padre de Ingelger, conde de Anjou

Añadido por: Jean-Jacques Chacun el 7 de febrero de 2007

Gestionado por: Guillermo Eduardo Ferrero Montilla y 213 personas más

Comisariada por: Terry Jackson (Switzer)

 0 0 Partidos 

Investigue a esta persona

1 Inconsistencia  NUEVO

 Contactar con los gerentes de perfil

 Ver árbol

 Editar perfil

Visión de conjunto

Medios (3)

Cronograma

Discusiones

Fuentes

Revisiones

ADN

Acerca de 

Inglés (predeterminado) editar | historia

Tertulf o Tertullus es una figura legendaria, que no aparece en ningún registro contemporáneo conocido. No debe ser considerado histórico. El Gesta Consulum Andegavorum dice "Torquatus sive Tortulfus genuit Tertullum", y registra que Carlos II el Calvo, rey de los francos occidentales le concedió la propiedad. Era el senescal de Gâtinais. Su hijo Ingeler fue el primer conde de Anjou.


Según la leyenda, Tertulf era un cazador y forajido que vivía en el bosque. En el momento en que los daneses estaban asolando Francia, se unió a Carlos el Calvo para defender a Francia contra los nórdicos. Fue recompensado con tierra.


Supuestamente era descendiente de la princesa Plantina, hermana de la princesa de las hadas Melusine. Linda historia


Casa de anjou


Angevin (pronunciado / ˈændʒəvɪn /; francés, del latín medieval Andegavinus, de Andegavia "Anjou") es el nombre aplicado a los residentes de Anjou, una antigua provincia del Reino de Francia, así como a los residentes de Angers. También se aplica a tres dinastías medievales distintas que se originaron como recuentos (desde 1360, duques) de la provincia occidental francesa de Anjou, de los cuales angevin es la forma adjetival, pero luego llegaron a gobernar áreas mucho más grandes, incluyendo Inglaterra, Irlanda, Hungría, Croacia, Polonia, Nápoles y Sicilia, Albania y Jerusalén. La Primera Dinastía Angevin (1128-1485), también llamada la Casa de Plantagenet, gobernó Inglaterra de una forma u otra desde el reinado de Enrique II, comenzando en 1154, hasta que la Casa de Tudor llegó al poder cuando Ricardo III cayó en la Batalla de Bosworth Field en 1485. También gobernaron Irlanda y reclamaron Jerusalén. La segunda dinastía angevina (1246-1435) o la casa de ancianos o ancianos de Anjou fue una rama cadete de la dinastía de los Capetos, establecida por Carlos, conde de Anjou, el hijo menor de Luis VIII de Francia. En su momento, la casa de los Capetos de Anjou gobernó Nápoles y Sicilia, Hungría y Polonia. La Tercera Dinastía Angevin (1350-1480) o la Casa Júnior o Menor de Anjou gobernaron Nápoles. Como Felipe V de España también había sido duque de Anjou, es posible hablar de una cuarta dinastía angevina, Bourbon-Anjou, pero no se practica con frecuencia. La casa de los Capetos de Anjou gobernó Nápoles y Sicilia, Hungría y Polonia. La Tercera Dinastía Angevin (1350-1480) o la Casa Júnior o Menor de Anjou gobernaron Nápoles. Como Felipe V de España también había sido duque de Anjou, es posible hablar de una cuarta dinastía angevina, Bourbon-Anjou, pero no se practica con frecuencia. La casa de los Capetos de Anjou gobernó Nápoles y Sicilia, Hungría y Polonia. La Tercera Dinastía Angevin (1350-1480) o la Casa Júnior o Menor de Anjou gobernaron Nápoles. Como Felipe V de España también había sido duque de Anjou, es posible hablar de una cuarta dinastía angevina, Bourbon-Anjou, pero no se practica con frecuencia.


Casa de Ingelger


El primer conde gobernante del condado de Anjou fue un oscuro noble del siglo noveno llamado Ingelger, [1] quien inició la Casa de Ingelger. Ingelger o Ingelgarius (muerto en 888) fue un noble franco. Las generaciones posteriores de su familia creyeron que él era el hijo de Tertullus (Tertulle) y Petronilla. [2] Alrededor de 877 heredó las tierras de su padre Tertulo de acuerdo con el Capitular de Quierzy que Charles the Bald había emitido. Las posesiones de su padre del rey incluyeron a Château-Landon en beneficium, y él era un casatus en Gâtinais y Francia. Los registros contemporáneos se refieren a Ingelger como miles optimus, un gran militar. [3] La tradición familiar posterior hace que su madre sea pariente de Hugh el Abad, [4] un influyente consejero de Louis II y Louis III de Francia, de quien recibió preferencia. Por Louis II, Ingelger fue nombrado vizconde de Orleans, ciudad que estaba bajo el dominio de sus obispos en ese momento. [3] En Orléans, Ingelger hizo una alianza matrimonial con una de las principales familias de Neustria, los señores de Amboise. Se casó con Adelais, cuyos tíos maternos fueron Adalard, arzobispo de Tours, y Raino, obispo de Angers. Más tarde, Ingelger fue nombrado prefecto (comandante militar) en Tours, luego gobernado por Adalard. [3] En algún momento, Ingelger fue nombrado Conde de Anjou, en un momento en que el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] qué ciudad estaba bajo el gobierno de sus obispos en ese momento. [3] En Orléans, Ingelger hizo una alianza matrimonial con una de las principales familias de Neustria, los señores de Amboise. Se casó con Adelais, cuyos tíos maternos fueron Adalard, arzobispo de Tours, y Raino, obispo de Angers. Más tarde, Ingelger fue nombrado prefecto (comandante militar) en Tours, luego gobernado por Adalard. [3] En algún momento, Ingelger fue nombrado Conde de Anjou, en un momento en que el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] qué ciudad estaba bajo el gobierno de sus obispos en ese momento. [3] En Orléans, Ingelger hizo una alianza matrimonial con una de las principales familias de Neustria, los señores de Amboise. Se casó con Adelais, cuyos tíos maternos fueron Adalard, arzobispo de Tours, y Raino, obispo de Angers. Más tarde, Ingelger fue nombrado prefecto (comandante militar) en Tours, luego gobernado por Adalard. [3] En algún momento, Ingelger fue nombrado Conde de Anjou, en un momento en que el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] [3] En Orléans, Ingelger hizo una alianza matrimonial con una de las principales familias de Neustria, los señores de Amboise. Se casó con Adelais, cuyos tíos maternos fueron Adalard, arzobispo de Tours, y Raino, obispo de Angers. Más tarde, Ingelger fue nombrado prefecto (comandante militar) en Tours, luego gobernado por Adalard. [3] En algún momento, Ingelger fue nombrado Conde de Anjou, en un momento en que el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] [3] En Orléans, Ingelger hizo una alianza matrimonial con una de las principales familias de Neustria, los señores de Amboise. Se casó con Adelais, cuyos tíos maternos fueron Adalard, arzobispo de Tours, y Raino, obispo de Angers. Más tarde, Ingelger fue nombrado prefecto (comandante militar) en Tours, luego gobernado por Adalard. [3] En algún momento, Ingelger fue nombrado Conde de Anjou, en un momento en que el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] cuyos tíos maternos fueron Adalard, arzobispo de Tours, y Raino, obispo de Angers. Más tarde, Ingelger fue nombrado prefecto (comandante militar) en Tours, luego gobernado por Adalard. [3] En algún momento, Ingelger fue nombrado Conde de Anjou, en un momento en que el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] cuyos tíos maternos fueron Adalard, arzobispo de Tours, y Raino, obispo de Angers. Más tarde, Ingelger fue nombrado prefecto (comandante militar) en Tours, luego gobernado por Adalard. [3] En algún momento, Ingelger fue nombrado Conde de Anjou, en un momento en que el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] en un momento en que el condado se extendía tan al oeste como el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5] en un momento en que el condado se extendía tan al oeste como el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos, [5] pero los estudiosos modernos tienen más probabilidades de verlo como resultado de los influyentes parientes de su esposa. [3] Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf y fue sucedido por su hijo Fulk the Red. [5]


Condes de la Casa de Ingelger Ingelger (870–898), padre de Fulk I the Red (898–941), padre de Fulk II the Good (941–958), padre de Geoffrey I Greymantle (958–987), padre de Fulk III Después del reinado de Geoffrey I Greymantle, la casa reinante de Ingelger se transformó en la Casa de Anjou, siendo su primer miembro su hijo, Fulk III. Esta recién bautizada Casa de Anjou luego se dividió en dos ramas, una que gobernaba el reino de Jerusalén y la otra que perpetuaba la Casa de Plantagenet y gobernaba Inglaterra. Miembros posteriores de esta casa incluyeron a Fulk, un cruzado que se convirtió en rey de Jerusalén, cuyo hijo, Geoffrey, se casó con Matilda, la Dama de los ingleses. Su apodo Plantagenet, llamado la dinastía, [6] que fue perpetuado por su hijo, Henry, quien fue el primero de la familia en gobernar Inglaterra. [7]


Condes de la casa de Anjou Fulk III el negro (987-1040), padre de Geoffrey II Martel (1040-1060), tío de Geoffrey III el barbudo (1060-1067), hermano de Fulk IV el malhumorado (1067– 1109, junto con su hijo Geoffrey IV) (1098-1106), padre de Fulk V the Young (1106-1129), también rey de Jerusalén como Fulk I


Monarcas de Jerusalén y Monarcas de Inglaterra


Angevinos de jerusalén


En 1127 Fulk se preparaba para regresar a Anjou cuando recibió una embajada del rey Balduino II de Jerusalén. Balduino II no tenía herederos varones, pero ya había designado a su hija Melisende para que le sucediera. Balduino II quería salvaguardar la herencia de su hija casándola con un poderoso señor. Fulk era un rico cruzado y experimentado comandante militar y viudo. Su experiencia en el campo demostraría ser invaluable en un estado fronterizo siempre en manos de la guerra. Sin embargo, Fulk resistió por mejores términos que la simple consorte de la Reina; él quería ser rey junto a Melisende. Balduino II, reflexionando sobre la fortuna de Fulk y las hazañas militares, consintió. Fulk abdicó su asiento de condado de Anjou a su hijo Geoffery y se fue a Jerusalén, donde se casó con Melisende el 2 de junio de 1129. Más tarde Balduino II reforzó a Melisende " s posición en el reino al hacer su único guardián de su hijo por Fulk, Baldwin III, nacido en 1130. Fulk y Melisende se convirtieron en gobernantes conjuntos de Jerusalén en 1131 con la muerte de Baldwin II. Desde el principio, Fulk asumió el control exclusivo del gobierno, excluyendo a Melisende por completo. Favoreció a sus compatriotas desde Anjou hasta la nobleza nativa. Los otros estados cruzados del norte temían que Fulk intentara imponer la soberanía de Jerusalén sobre ellos, como había hecho Balduino II; pero como Fulk era mucho menos poderoso que su suegro fallecido, los estados del norte rechazaron su autoridad. excluyendo a Melisende por completo. Favoreció a sus compatriotas desde Anjou hasta la nobleza nativa. Los otros estados cruzados del norte temían que Fulk intentara imponer la soberanía de Jerusalén sobre ellos, como había hecho Balduino II; pero como Fulk era mucho menos poderoso que su suegro fallecido, los estados del norte rechazaron su autoridad. excluyendo a Melisende por completo. Favoreció a sus compatriotas desde Anjou hasta la nobleza nativa. Los otros estados cruzados del norte temían que Fulk intentara imponer la soberanía de Jerusalén sobre ellos, como había hecho Balduino II; pero como Fulk era mucho menos poderoso que su suegro fallecido, los estados del norte rechazaron su autoridad.


La muerte de Fulk, como se muestra en MS de William of Tyre's History and Old French Continuation, pintada en Acre, 13C. Babero. Nat. Française.) También en Jerusalén, Fulk estaba resentido por la segunda generación de cristianos de Jerusalén que habían crecido allí desde la Primera Cruzada. Estos "nativos" se centraron en el primo de Melisende, el popular Hugo II de Le Puiset, conde de Jaffa, que fue devotamente leal a la Reina. Fulk vio a Hugh como un rival, y en 1134, para exponer a Hugh, lo acusó de infidelidad con Melisende. Hugh se rebeló en protesta y se aseguró a Jaffa, aliándose con los musulmanes de Ascalon. Pudo derrotar al ejército que Fulk le puso en su contra, pero esta situación no pudo sostenerse. El patriarca intercedió en el conflicto, quizás a instancias de Melisende. Fulk aceptó la paz y Hugh fue exiliado del reino por tres años, una sentencia indulgente. Sin embargo, se hizo un intento de asesinato contra Hugh. Fulk, o sus partidarios, comúnmente se creían responsables, aunque nunca surgieron pruebas directas. El escándalo fue todo lo que se necesitó para que el partido de la reina se hiciera cargo del gobierno en lo que equivalía a un golpe de palacio. El autor e historiador Bernard Hamilton escribió que los partidarios de Fulk "se aterrorizaron por sus vidas" en el palacio. El autor e historiador contemporáneo William of Tire escribió sobre Fulk "nunca intentó tomar la iniciativa, incluso en asuntos triviales, sin el consentimiento (de Melisende)". El resultado fue que Melisende mantuvo el control directo e incuestionable sobre el gobierno desde 1136 en adelante. En algún momento antes de 1136 Fulk se reconcilió con su esposa, y nació un segundo hijo, Amalric. En 1143, mientras el rey y la reina estaban de vacaciones en Acre, Fulk murió en un accidente de caza. Su caballo tropezó, cayó, y el cráneo de Fulk fue aplastado por la silla, "y sus cerebros brotaron de las orejas y las fosas nasales", como describe William de Tiro. Lo llevaron de regreso a Acre, donde permaneció inconsciente durante tres días antes de morir. Fue enterrado en la Iglesia del Santo Sepulcro en Jerusalén. Aunque su matrimonio comenzó en conflicto, Melisende lloró por él en privado y en público. Fulk fue sobrevivido por su hijo Geoffrey de Anjou por su primera esposa, y Baldwin III y Amalric I por Melisende. Balduino III ascendió al trono con su madre como co-gobernante, en 1143. Su primer reinado fue atado con disputas con su madre sobre la posesión de Jerusalén, hasta 1153. cuando se apoderó personalmente del gobierno. Murió en 1162, sin herederos, y el reino pasó a su hermano, Amalric I, aunque hubo cierta oposición entre la nobleza a Agnes; estaban dispuestos a aceptar el matrimonio en 1157, cuando Balduino III todavía era capaz de engendrar un heredero, pero ahora el Houte Cour se negó a respaldar a Amalric como rey a menos que su matrimonio con Agnes fuera anulado. Debe admitirse que la hostilidad hacia Agnes puede ser exagerada por el cronista William de Tiro, a quien evitó que se convirtiera en Patriarca latino de Jerusalén décadas más tarde, así como por los continuadores de William como Ernoul, quien insinúa un desaire sobre su carácter moral. : "car telle n'est que roine doie iestre di si haute cite comme de Jherusalem" ("no debería haber una reina para una ciudad tan santa como Jerusalén"). Sin embargo, la consanguinidad fue suficiente para la oposición. Amalric estuvo de acuerdo y ascendió al trono sin esposa, aunque Agnes continuó teniendo el título de Condesa de Jaffa y Ascalon y recibió una pensión de los ingresos de ese feudo. La iglesia dictaminó que los hijos de Amalric y Agnes eran legítimos y conservaron su lugar en el orden de sucesión. A través de sus hijos, Agnes ejercería mucha influencia en Jerusalén durante casi 20 años. Almaric fue sucedido por su hijo por Agnes, Baldwin IV. A través de sus hijos, Agnes ejercería mucha influencia en Jerusalén durante casi 20 años. Almaric fue sucedido por su hijo por Agnes, Baldwin IV. A través de sus hijos, Agnes ejercería mucha influencia en Jerusalén durante casi 20 años. Almaric fue sucedido por su hijo por Agnes, Baldwin IV.


El matrimonio de Amalric I de Jerusalén y Maria Comnena en las esposas de Tyre Almaric, Agnes of Courtenay, ahora casada con Reginald de Sidón, y Maria Comnena, la reina viuda, que se había casado con Balian de Ibelin en 1177. Su hija de Agnes, Sibylla, era Ya era mayor de edad, madre de un hijo, y estaba claramente en una posición fuerte para suceder a su hermano, pero la hija de María, Isabella, tenía el apoyo de la familia de su padrastro, los Ibelins. En 1179, Baldwin comenzó a planear casarse con Sibylla con Hugo III de Borgoña, pero para la primavera de 1180 todavía no se había resuelto. Raymond III de Trípoli intentó un golpe de estado y comenzó a marchar sobre Jerusalén con Bohemund III, para obligar al rey a casar a su hermana con un candidato local de su elección, probablemente Baldwin de Ibelin, el hermano mayor de Balian. Para contrarrestar esto, el rey rápidamente arregló su matrimonio con Guy de Lusignan, el hermano menor de Amalric, el agente del reino. Un partido extranjero era esencial para traer la posibilidad de ayuda militar externa al reino. Con el nuevo rey francés Felipe II como menor, el estado de Guy como vasallo del rey y el primo primogénito de Sibylla, Enrique II de Inglaterra, que le debía al Papa una peregrinación penitencial, fue útil.


William of Tire descubre los primeros síntomas de lepra de Baldwin (MS of L'Estoire d'Eracles (traducción francesa de la historia de William of Tyre), pintada en Francia, 1250, Biblioteca Británica, Londres). En 1182, Baldwin IV, cada vez más incapacitado por su lepra , llamado Guy como bailli. Raymond impugnó esto, pero cuando Guy cayó en desgracia con Baldwin al año siguiente, fue reelegido bailli y se le dio posesión de Beirut. Baldwin llegó a un acuerdo con Raymond y Haute Cour para convertir a Baldwin de Montferrat, el hijo de Sibylla por su primer matrimonio, su heredero, antes que Sibylla y Guy. El niño fue coronado co-rey como Balduino V en 1183 en una ceremonia presidida por Raymond. Se acordó que, si el niño muriera durante su minoría, la regencia pasaría a "los herederos más legítimos" hasta que sus parientes, los reyes de Inglaterra y Francia y Federico I, emperador del Sacro Imperio Romano, y el Papa pudieron juzgar entre los reclamos de Sibylla e Isabel. Estos "herederos más legítimos" no fueron nombrados. Balduino IV murió en la primavera de 1185, y fue sucedido por su sobrino. Raymond era bailli, pero había pasado la tutela personal de Baldwin V a Joscelin III de Edessa, su tío abuelo materno, alegando que no deseaba sospechar si el niño, que no parece haber sido robusto, muriera. Balduino V murió durante el verano de 1186, en Acre. Ninguna de las partes prestó atención a la voluntad de Baldwin IV. Después del funeral, Joscelin nombró a Sibylla como la sucesora de su hermano, aunque tuvo que aceptar divorciarse de Guy, tal como su padre se había divorciado de su madre. con la garantía de que se le permitiría elegir un nuevo consorte. Una vez coronada, ella inmediatamente coronó a Guy. Mientras tanto, Raymond había ido a Naplusa, hogar de Balian y María, y convocó a todos esos nobles leales a la princesa Isabel y los Ibelinos. Raymond quería en cambio que ella y su esposo Humphrey IV de Toron fueran coronados. Sin embargo, Humphrey, cuyo padrastro Raynald de Chatillon era un aliado de Guy, lo abandonó y juró lealtad a Guy y Sibylla.


Listas de monarcas de Jerusalén


Melisende y Fulk (1131–1153) Fulk perdió influencia después de 1136 y murió en 1143. Melisende continuó reinando por derecho legal Balduino III (1143–1162, coronado como co-gobernante y heredero de Melisende 1143; reclamó el poder total en 1153 Melisende - Regente y asesor, 1154–1161) Amalric I (1162–1174) Baldwin IV (1174–1185, Raymond III de Trípoli - Regente, 1174–1177, Guy of Lusignan, Regente, 1183–1184) Baldwin V (1185 –1186), Raymond III de Trípoli (Regente, 1185–1186) Sibylla y Guy (1186–1190) Jerusalén se perdió en 1187; Sybilla murió en 1190, pero Guy se negó a ceder la corona; reinado disputado hasta 1192, después de lo cual los reyes gobernaron sobre una estrecha franja costera. Isabel I (1192-1205) Con Conrado I (1192) Con Enrique I (1192-1197) Con Amalrico II (1197-1205) Los angevinos de Jerusalén se extinguieron con la muerte de Isabel de Jerusalén. Hubo varias disputas sobre el trono de Jerusalén, hasta que los sarracenos lo conquistaron. Sin embargo, aunque Outremer (el nombre de Jerusalén bajo los cruzados) se perdió para los sarracenos, el reclamo del título de Rey de Jerusalén continuó transmitiéndose a través de varias generaciones, hasta que casi todos los monarcas en Europa usaron el título.


House of Plantagenet


Armorial de Plantagenet País Reino de Inglaterra, Reino de Francia, Señorío de Irlanda, Principado de Gales Casa matriz Casa de Anjou (continuación)


Títulos Rey de Inglaterra Conde de Anjou Señor de Irlanda Duque de Normandía Duque de Aquitania Conde de Maine Duque de Bretaña Príncipe de Gales Señor de Chipre Plantagenet reclamación a Francia Plantagenet reclamación a Jerusalén Plantagenet reclamación a Sicilia Plantagenet reclamación a Roma Plantagenet reclamación a Castilla Fundador Henry II de Inglaterra Gobernante final Ricardo III de Inglaterra Año de fundación 1154 Origen étnico francés, inglés (ver detalles) Cadetes sucursales Casa de Lancaster Casa de Beaufort Casa de Tudor (no agnático) Casa de York La Casa de Plantagenet (pronunciado / plænˈtædʒɨnɨt /), o Primera Casa de Anjou, fue una casa real fundada por Enrique II de Inglaterra, hijo de Geoffrey V de Anjou. Los reyes Plantagenet gobernaron por primera vez el Reino de Inglaterra en el siglo XII. La dinastía ganó varias otras propiedades construyendo el Imperio Angevin, que en su apogeo se extendía desde los Pirineos hasta Irlanda. Gobernaron Inglaterra desde 1154 hasta 1485. La rama inicial gobernó desde Enrique II de Inglaterra hasta la deposición de Ricardo II de Inglaterra en 1399. Después de eso, dos ramas de Plantagenet nombraron la Casa de Lancaster y la Casa de York se enfrentaron en una guerra civil conocida como las Guerras de las Rosas por el control de la casa. Después de tres monarcas Lancastrianos gobernantes, la corona volvió a la primogenitura con tres monarcas Yorkistas gobernantes; el último fue Ricardo III de Inglaterra, quien fue asesinado en la batalla durante 1485. El nombre de Plantagenet en sí tiene sus orígenes como el apodo de Geoffrey V de Anjou. [8] El nombre se deriva de la escoba común de la planta, que se conoce en el idioma latino como planta genista. Se afirma más comúnmente que el apodo surgió porque usaba una ramita en su sombrero. Se ha dicho que su importancia se relaciona con su flor dorada [8] o la creencia contemporánea en su alma vegetativa. [8] El apellido Plantagenet, desde el siglo XV, solo se ha aplicado retroactivamente a los descendientes de Geoffrey de Anjou, y no se usó como un término contemporáneo, ya que la casa en sí no usó ningún apellido hasta que el reclamante legitimista Richard Plantagenet, duque de York, padre tanto de Eduardo IV como de Ricardo III, asumieron el nombre alrededor de 1448. [8] Geoffrey V Plantagenet (1129–1151), padre de Enrique I Curtmantle (1151–1189, junto con su hijo Enrique II el Joven, 1170–1183), también rey de Inglaterra como Enrique II, padre de Ricardo I Corazón de León (1189–1199 ), tío de Arturo I (1199–1203) solo se aplicó retroactivamente a los descendientes de Geoffrey de Anjou, y no se usó como un término contemporáneo, ya que la casa en sí no usó ningún apellido hasta que el reclamante legitimista Richard Plantagenet, duque de York, padre de Eduardo IV y Ricardo III, asumió el nombre sobre 1448. [8] Geoffrey V Plantagenet (1129–1151), padre de Enrique I Curtmantle (1151–1189, junto con su hijo Enrique II el Joven, 1170–1183), también rey de Inglaterra como Enrique II, padre de Ricardo I Corazón de León (1189–1199 ), tío de Arturo I (1199–1203) solo se aplicó retroactivamente a los descendientes de Geoffrey de Anjou, y no se usó como un término contemporáneo, ya que la casa en sí no usó ningún apellido hasta que el reclamante legitimista Richard Plantagenet, duque de York, padre de Eduardo IV y Ricardo III, asumió el nombre sobre 1448. [8] Geoffrey V Plantagenet (1129–1151), padre de Enrique I Curtmantle (1151–1189, junto con su hijo Enrique II el Joven, 1170–1183), también rey de Inglaterra como Enrique II, padre de Ricardo I Corazón de León (1189–1199 ), tío de Arturo I (1199–1203)


El reclamo de Henry al trono inglés llegó a través de su madre, la emperatriz Matilda, quien había reclamado la corona como la hija de Enrique I de Inglaterra. [9] El hermano de la emperatriz Matilda, William Adelin, había muerto en los restos del Barco Blanco, dejando a Matilda, el único hijo legítimo sobreviviente de su padre. [9] Sin embargo, a la muerte de Henry en 1135, el primo de Matilda, Stephen de Blois, recibió el apoyo de gran parte de la nobleza anglo-normanda, y pudo coronarse en su lugar. [10] Se produjo una guerra civil muy reñida conocida como La Anarquía, con Matilda obteniendo el apoyo de su medio hermano ilegítimo, Robert, primer conde de Gloucester. [11] El equilibrio se balanceó en ambos sentidos durante la guerra, Matilda ganó el control en un punto y llevó el título de "Dama del Inglés" antes de que Stephen la obligara a salir a Anjou. [12] Los disturbios y la inestabilidad continuaron durante todo el reinado de Stephen, mientras que en el continente, Geoffrey logró tomar el control del Ducado de Normandía para los Angevins en 1141, pero aparentemente no mostró interés en hacer campaña a través del Canal. [13]. En 1204, Anjou se perdió ante el rey Felipe II de Francia. Fue otorgado nuevamente como un apanage para el hijo de Luis VIII, John, quien murió en 1232 a la edad de trece años, y luego para el hijo menor de Louis, Charles, más tarde el primer rey angevino de Sicilia.


Lista de los reyes de Inglaterra Casa de Plantagenet Enrique II de Inglaterra (Curtmantle) (19 de diciembre de 1154 - 6 de julio de 1189) Enrique el Joven Rey (14 de junio de 1170 - 11 de junio de 1183) Ricardo I de Inglaterra (Ricardo Corazón de León) (3 de septiembre de 1189 - 6 de abril de 1199) Juan de Inglaterra (John Lackland) (27 de mayo de 1199 - 19 de octubre de 1216) Enrique III de Inglaterra (28 de octubre de 1216 - 16 de noviembre de 1272) Eduardo I de Inglaterra (Edward Longshanks) (20 de noviembre de 1272 - 7 de julio de 1307 ) Eduardo II de Inglaterra (7 de julio de 1307 - 25 de enero de 1327) Eduardo III de Inglaterra (25 de enero de 1327 - 21 de junio de 1377) Ricardo II de Inglaterra (21 de junio de 1377 - 29 de septiembre de 1399) En 1399, después de la muerte de su tío Juan de Gaunt Richard desheredo al hijo de Gaunt y su primo, Henry de Bolingbroke, que había sido exiliado previamente. Henry invadió Inglaterra en junio de 1399 con una pequeña fuerza que creció rápidamente en número. Al afirmar inicialmente que su objetivo era solo reclamar su patrimonio, pronto se hizo evidente que tenía la intención de reclamar el trono para sí mismo. Al encontrar poca resistencia, Bolingbroke depuso a Richard y se coronó como el rey Enrique IV. Richard murió en cautiverio a principios del año siguiente; probablemente fue asesinado. Con la ascensión de Henry, la Casa de Lancaster llegó al poder en Inglaterra.


Casa de Lancaster


Enrique IV de Inglaterra (Henry Bolingbroke) (30 de septiembre de 1399 - 20 de marzo de 1413) Enrique V de Inglaterra (20 de marzo de 1413 - 31 de agosto de 1422) Enrique VI de Inglaterra (31 de agosto de 1422 - 11 de abril de 1471) Casa de York Eduardo IV de Inglaterra (4 de marzo de 1461 - 9 de abril de 1483) Eduardo V de Inglaterra (9 de abril de 1483 - 25 de junio de 1483) Ricardo III de Inglaterra (26 de junio de 1483 - 22 de agosto de 1485) Con la muerte de Ricardo III, la Casa de Plantagenet se extinguió. Aunque Enrique VII, quien reemplazó a Richard, se había casado con su sobrina Isabel de York, su dinastía no era, en esencia, Angevin. Sin embargo, Henry descendía de John of Gaunt a través de una línea femenina. La primera casa de Anjou, o la primera dinastía angevina, había terminado. Pero otro ya había sido perpetuado. La segunda dinastía angevina fue la Casa de los Capetos de Anjou.


Casa de los Capetos de Anjou


País Reino de Sicilia, Reino de Nápoles, Reino de Hungría, [14] [15] [16] [17] Reino de Polonia, Imperio latino, Principado de Acaya, Despotate de Epiro, Reino de Albania Casa de padres Casa de Cape


Títulos Conde de Anjou Conde de Provenza Rey de Sicilia Rey de Nápoles Rey de Hungría Rey de Polonia Emperador de Constantinopla Déspota de Epiro Rey de Albania Príncipe de Acaya Fundador Carlos I de Nápoles Gobernante final Joan II de Nápoles Año de fundación 1266 Etnia Razas de cadetes francos Casa de Anjou-Hungría Casa de Anjou-Nápoles Casa de Anjou-Taranto Casa de Anjou-Durazzo


Más tarde, el escudo de armas de la Casa de los Capetos de Anjou (reyes de Jerusalén). La Casa Capetiana de Anjou, a veces conocida como la Casa de Anjou-Sicilia, fue una importante casa real europea y rama cadete de la Casa directa de Capet. Fundado por Carlos I de Sicilia, hijo de Luis VIII de Francia, el rey de los Capetos gobernó por primera vez el Reino de Sicilia durante el siglo XIII. Más tarde, la Guerra de las Vísperas sicilianas lo obligó a salir de la isla de Sicilia, dejándolo solo en la mitad sur de la península italiana, el Reino de Nápoles. La casa y sus diversos cadetes influirían en gran parte de la historia del sur y centro de Europa durante la Edad Media, hasta su desaparición en 1434. En su momento, la Casa gobernó Nápoles y Sicilia, Hungría y Polonia.


Historia


Carlos de Francia, hijo de Luis VIII, fue hecho conde de la provincia occidental francesa de Anjou por su hermano mayor, el rey Luis IX en 1246. En 1266, el papa le concedió a Carlos la corona de Nápoles y Sicilia a cambio de derrocar al gobernantes de los territorios de Hohenstaufen. Carlos fue expulsado de Sicilia en 1282, pero sus sucesores gobernaron Nápoles hasta 1435. Esta Casa de Anjou incluyó las ramas de Anjou-Hungría, que gobernó Hungría (1308-1385, 1386-1395) y Polonia (1370-1399), Anjou -Taranto, que gobernó los restos del Imperio latino (1313–1374) y Anjou-Durazzo, que gobernó Nápoles (1382–1435) y Hungría (1385–1386). La línea se extinguió en la línea masculina con la muerte del rey Ladislas de Nápoles en 1414, y se extinguió totalmente con la muerte de su hermana Joan II en 1435.


Casa de Valois-Anjou


Escudo de armas de la Casa de Valois (condes de Anjou).


Escudo de armas de la casa de Valois-Anjou (duques de Anjou).


La casa Valois de Anjou, o la casa más joven de Anjou, era una familia noble francesa, derivada de la familia real, la casa de Valois. Eran monarcas de Nápoles, así como varios otros territorios. La casa comenzó en la década de 1350, cuando el rey Juan II de Francia, de la línea de Capetians de la Casa de Valois, llegó al poder. Su abuela paterna, Marguerite, condesa de Anjou y Maine, había sido una princesa de la Casa de los Capetos de Anjou o la dinastía del élder Angevin. Era la hija mayor del rey Carlos II de Nápoles y le dio el condado y luego el ducado de Anjou al segundo hijo del rey Juan II de Francia, Louis. En un par de décadas, la reina Juana I de Nápoles, también de la línea principal de Angevin, se dio cuenta de que no tendría hijos. Aunque había herederos existentes de la rama principal, por ejemplo, la línea de cadetes Anjou-Durazzo, ella decidió adoptar a Louis como su heredero final. Así, además de la lucha de los angevinos con los aragoneses en el sur de Italia, las dos líneas angevinas, senior y junior, ahora comenzaron a competir entre sí por la posesión del Reino de Nápoles. La línea Anjou-Durazzo fue inicialmente exitosa en asegurar el control de Nápoles, pero la Casa Valois de Anjou logró asegurar la Provenza y continuó disputando el trono, con Louis II en realidad control de la ciudad de Nápoles desde 1389 hasta 1399. La extinción de La línea de la Casa de Anjou-Durazzo en 1435 aseguró temporalmente Nápoles para la Casa Valois de Anjou, pero fueron expulsados ​​de Nápoles por Alfonso V de Aragón en 1442. René, el último duque de esta, tercera línea de Angevin, murió en 1480, y Anjou volvió a la corona francesa. Con la muerte de su sobrino el duque de Maine en 1481, todas las posesiones angevinas, incluida Provenza, volvieron a la corona. Las pretensiones angevinas a Nápoles fueron continuadas intermitentemente por la Casa de Lorena, que descendía de la hija mayor de René, Yolande, particularmente durante la Guerra Valois-Habsburgo de 1551 a 1559, cuando François, duque de Guisa, miembro de una rama cadete de la familia. , dirigió una expedición francesa fallida contra Nápoles.


Tertulo TERTULLE Nacido: ABT 0823 en: de, Rennes, Anjou, Francia Casado: ABT 0844 en: ,, Anjou, Francia Murió: en: Padre: Torquat Tortulfe de RENNES Madre: Notas: [42] Esposa: Petronille AUXERRE Nacimiento: ABT 0825 en: de, Anjou ,, Francia Falleció: en: Padre: Hugh BORGOÑA Madre: Notas: [1325] NIÑOS Nombre: Ingelger INGELER I [40] Nació: ABT 0840 en: Anjou, Francia, Francia, Francia Casado: en: Murió: 0888 en: St Martin, Tours, In, France Cónyuges: Aelinde Rescinde de AMBOISE, Melinda de BUSCANCOIS


Tertulle "El bretón" Senescal de los Gastinais Conde de Anjou 0821 - ____ [S790] [S1945]


Se casó con Petronilla ____ - ____ [S790] [S1945] dau del Conrado Conde de París (? Dau de Hugo 'le Abbe'? Ileg. Hijo de Carlomagno)


http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~agrandchildsheritage/anjou.html


Gobernador de Rennes, Senescal de The GATINAIS


http://fmg.ac/Projects/MedLands/ANJOU,%20MAINE.htm#_Toc256354717TERTULO. El Gesta Consulum Andegavorum registra que "Torquatus sive Tortulfus genuit Tertullum", registrando que Charles II "le Chauve", rey de los francos occidentales, le concedió la propiedad [27]. Tertullus no es más convincente que Tortulfus como el nombre de una figura en el noroeste de Francia a mediados del siglo IX. Como es el caso con su supuesto padre, es posible que Tertulo no fuera una persona histórica. m PETRONILLA, hija de --- Duque de Borgoña y su esposa ---. La Gesta Consulum Andegavorum registra el matrimonio de "Tertullus nobilem dux" y "ducis Burgundiæ filiam nomine Petronillam" [28]. El Chronico Turonensi nombra "Ingelgerius comes Andergavensis", el hijo de la pareja, como "nepos Hugonis Ducis Burgundiæ" [29]. Los nombres de Gesta Consulum Andegavorum " aunque según otras fuentes, la conexión fue a través de la madre de Ingelger. No se ha encontrado ningún otro registro de ningún duque de Borgoña que pudiera haber estado relacionado con Petronilla. Al igual que con su esposo, es posible que Petronilla y su padre no fueran personas históricas. Tertulo y su esposa tuvieron un hijo. aunque según otras fuentes, la conexión fue a través de la madre de Ingelger. No se ha encontrado ningún otro registro de ningún duque de Borgoña que pudiera haber estado relacionado con Petronilla. Al igual que con su esposo, es posible que Petronilla y su padre no fueran personas históricas. Tertulo y su esposa tuvieron un hijo.

http://www.fordham.edu/halsall/source/anjou.html


De Louis Halphen y René Poupardin, Chroniques des Comtes d'Anjou et des Seigneurs d'Amboise (París: Picard 1913). Este texto probablemente fue compuesto entre 1100-1140 por un monje de Anjou, un territorio del oeste de Francia. Es un relato mitologizado del surgimiento de los condes de Anjou ("cónsules", en la terminología del monje) desde el siglo X hasta finales del siglo XI (la siguiente sección termina con la muerte de Fulk Nerra en 1040). Las leyendas aquí comienzan con cuentos de la familia de los difuntos carolingios.


Las notas al pie son las de Halphen y Poupardin. He incluido algunos textos explicativos en negrita entre corchetes en el texto, así como el latín para ciertas palabras, donde la traducción por sí sola parecía demasiado empobrecedora.


Había un cierto hombre de Armórica Gallia llamado Torquatius, cuya raza [género] era antiguamente expulsada de Armórica por los bretones por orden del emperador Maximus. Los bretones, que ignoraron el uso apropiado del antiguo nombre romano, le dieron a este hombre el nombre corrupto de Tortulfus. Charles el Calvo, en el año en que expulsó a los normandos de Anjou y de todo su reino, convirtió a este hombre en el guardabosques del bosque llamado Nido de Mirlo. Como muchos relatan la historia, su raza [género] vivió durante mucho tiempo en los bosques, a pesar de la oposición de los bretones. Este hombre era un paisano que había crecido en los pays de Redon [pagus Redonicus, un área del suroeste de Bretaña], vivía de sus habilidades de caza y la abundancia de la naturaleza: hombres de este tipo (como algunos dicen) los bretones llamamos birgi, mientras que los francos los llamamos "cazadores". ni le hubiera faltado mucho para llenar el vacío [es decir, ejercer la realeza sin trabas] si la brevedad de la vida no le hubiera alcanzado: porque se apresuraba a remendar, con una sabiduría y bondad maravillosas, todos los males que habían caído en el reino y la república durante las luchas anteriores con sus hermanos. Había destruido la tiranía de Nominöe, pseudo-rey de los bretones, ya que la voluntad de Dios y de sus santos, especialmente por la ayuda de San Florentius, ya se oponía poderosamente a este último; y domó las traiciones de muchos otros enemigos también. Porque Dios, glorioso y maravilloso en sus santos, se muestra aún más maravilloso y glorioso cuando hace maravillas a través de ellos. porque se apresuraba a remendar, con una maravillosa sabiduría y bondad, todos los males que habían caído sobre el reino y la república durante las luchas anteriores con sus hermanos. Había destruido la tiranía de Nominöe, pseudo-rey de los bretones, ya que la voluntad de Dios y de sus santos, especialmente por la ayuda de San Florentius, ya se oponía poderosamente a este último; y domó las traiciones de muchos otros enemigos también. Porque Dios, glorioso y maravilloso en sus santos, se muestra aún más maravilloso y glorioso cuando hace maravillas a través de ellos. porque se apresuraba a remendar, con una maravillosa sabiduría y bondad, todos los males que habían caído sobre el reino y la república durante las luchas anteriores con sus hermanos. Había destruido la tiranía de Nominöe, pseudo-rey de los bretones, ya que la voluntad de Dios y de sus santos, especialmente por la ayuda de San Florentius, ya se oponía poderosamente a este último; y domó las traiciones de muchos otros enemigos también. Porque Dios, glorioso y maravilloso en sus santos, se muestra aún más maravilloso y glorioso cuando hace maravillas a través de ellos. dado que a este último ya se le oponía poderosamente la voluntad de Dios y de sus santos, especialmente por la ayuda de San Florentius; y domó las traiciones de muchos otros enemigos también. Porque Dios, glorioso y maravilloso en sus santos, se muestra aún más maravilloso y glorioso cuando hace maravillas a través de ellos. dado que a este último ya se le oponía poderosamente la voluntad de Dios y de sus santos, especialmente por la ayuda de San Florentius; y domó las traiciones de muchos otros enemigos también. Porque Dios, glorioso y maravilloso en sus santos, se muestra aún más maravilloso y glorioso cuando hace maravillas a través de ellos.


Charles también reprimió la hostilidad de los normandos, una hostilidad con la que primero habían devastado, y luego poseído violentamente, esa franja de nuestra tierra de la Galia que toca el océano. Él vengó su violencia y redujo su poder a la nada. Por este motivo, los soldados acudieron en tropel a él de todas partes: a estos hombres se los quitó y los consideró queridos, y a quien estimaba por encima de los demás a los que honraba, y lo alababa en proporción a su fuerza y ​​su fidelidad.


Entre estos hombres, tuvo a Tertulo querido, de quien estamos hablando, por sus méritos, y le dio una esposa y un pedazo de feudo en el castillo de Landonense, y le dio una tenencia compuesta por otras tierras, tanto en el Gâtine y en otros lugares de Francia.


De la Fundación para la Genealogía Medieval: http://fmg.ac/Projects/MedLands/ANJOU,%20MAINE.htm

TERTULO.


El Gesta Consulum Andegavorum registra que "Torquatus sive Tortulfus genuit Tertullum", registrando que Charles II "le Chauve", rey de los francos occidentales, le concedió la propiedad [27].


Tertullus no es más convincente que Tortulfus como el nombre de una figura en el noroeste de Francia a mediados del siglo IX. Como es el caso con su supuesto padre, es posible que Tertulo no fuera una persona histórica.


m PETRONILLA, hija de --- Duque de Borgoña y su esposa ---.


Tertullus y su esposa tuvieron un hijo: 1. Ingelger (muerto en 888, enterrado Chateauneuf, eglise St-Martin, NUESTRO ANCESTOR) 2. [FOULQUES (-después del 5 de julio de 905). "Ardradus" donó propiedad "en pago Aurelianense" para el alma de "genitoris mei domni Attonis" con el consentimiento de "frater meus Atto" a Saint-Martin d'Angers por carta fechada el 29 de septiembre de 898, firmada por "Ardradi, Attonis fratris vicecomitis sui ... vicecomitis de Fulconis "[32]. "Fulconis Turononum et Andecavorum vicecomitis ... Guernagaudi vicecomitis vel graphionis ..." suscribió una carta fechada el 5 de julio de 905 bajo la cual "Archambaldus et uxor mea Ingilrada" donó propiedad "en pago Turonico en vicaria Evenense" a Saint-Martin d'Angers [33]. Es poco probable que estas dos entradas se refieran a Foulques "le Roux", quien fue Vicomte de Tours et d'Anjou desde [909] y se instaló como Comte d'Anjou en 929, asumiendo que es correcto que haya nacido en [888] (ver más abajo). Sin embargo, su nombre sugiere una estrecha relación familiar, al igual que sus títulos, que posteriormente pasaron al junior Foulques. Aquí se sugiere que Foulques senior era un hermano menor de Ingelger, pero esto no es más que especulación. También es posible que él fuera el antepasado de los últimos vizcondes de Anjou, que figuran en el Capítulo 5 de este documento.] Aquí se sugiere que Foulques senior era un hermano menor de Ingelger, pero esto no es más que especulación. También es posible que él fuera el antepasado de los últimos vizcondes de Anjou, que figuran en el Capítulo 5 de este documento.] Aquí se sugiere que Foulques senior era un hermano menor de Ingelger, pero esto no es más que especulación. También es posible que él fuera el antepasado de los últimos vizcondes de Anjou, que figuran en el Capítulo 5 de este documento.]


Comte d'Angers

Sénéchal du Gâtinais


http://www.celtic-casimir.com/webtree/3/3025.htm

• Nombre: Tertullus 1 2 • Sexo: M • ALIA: The / Woodman /, Seneschal of the Gâtinais • Título: Conde de Anjou • Nacimiento: 821 en Rennes, Anjou, Francia (Francia) 3 • Muerte: 870 en Anjou, Reino de los francos 3 • Nota: [lawson.FTW]


TERCULLUS de la Casa Británica de Amorica fue nombrado Conde de Anjou en este lado de Mayenne por el Rey Carlos Calvo por su valentía en defender tan galantemente ese país contra los normandos. Se casó con Petrnolla, hija de Conrad el Viejo, conde de París y duque de Franconia, que era consanguíneo del emperador Carlomagno y fue sucedido por su hijo INGELAR.


THERTULLUS, CONDE DE ANJOU, esposa PETRONELLA, hija de Conrad, conde de París; (2) INGELERUS I, Conde de Anjou, casado Adsline de Challon; (3) FULK, "el rojo", nacido en 888, muerto en 938, esposa Roscilla de Blois; (4) FULK II, The Good, Count of Anjou, murió en 958, se casó con Gerberga de Catinais; (5) GEOFFREY I, conde de Anjou, murió el 21 de julio de 987, se casó con Adelaide de Vermandois, también conocida como Adelaide de Chalons, nació en 950, murió en 975-78; (6) FULK III, "el Negro" Conde de Anjou, nacido en 970, muerto el 21 de junio de 1040, casado, segundo, después de 1000, Hildegarde, quien murió el 1 de abril de 1109, casado, quinto, Bertrade de Montfort; (9) FULK V, "The Young", Conde de Anjou, Rey de Jerusalén, nacido en 1092; murió el 10 de noviembre de 1143, quien, como se indicó anteriormente, era el padre de GEOFFREY V "PLANTAGENET", conde de Anjou, duque de Normandía, quien, el 3 de abril de 1127,


http://www.womacknet.net/plantagenet.htm


El anónimo Gesta Consulum Andegavorum del siglo XII nombra a su padre como Tertullus nobilem dux, pero tanto el nombre Tertullus como el título dux son inusuales. Otra fuente del siglo XII, el Chronicon Turonensis (c. 1180) registra que Ingelger era nepos Hugonis ducis Burgundiæ, un sobrino de Hugh, duque de Borgoña, estirado cronológicamente. Los eruditos modernos están divididos en cuanto a la historicidad de Tertulo y Petronilla.


http://en.wikipedia.org/wiki/Ingelger


Ingeler (o Ingelgarius) Orlèans de Anjou, conde de Anjou nació alrededor del año 850 en Rennes, Bretaña, y se cree que es hijo de Tortulf y Petronilla. No se sabe la hora exacta en que Ingelger, un vizconde que poseía tierras alrededor de Orleans y Angers, fue nombrado Conde de Anjou. Durante ese período, el condado se extendía hasta el oeste hasta el río Mayenne. Fuentes posteriores atribuyen su nombramiento a su defensa de la región de los vikingos. Los eruditos modernos tienen más probabilidades de ver la cita como resultado de los influyentes parientes de su esposa. Fue enterrado en la iglesia de Saint-Martin en Châteauneuf. Fue sucedido por su hijo Fulk el Rojo. Fue el fundador de la dinastía Angevin. Ingeler se casó con Elendis de Ambrose y murió en 899.


http://www.celtic-casimir.com/webtree/3/3025.htm


Tertuilus (Tertulle) I Comte d 'Anjou


Moriarty presenta algunas dudas de que Tortellus era el padre de Ingelgerius. Harvey lo llama "semi-mítico" y Turton le presenta un "?"


Es como usted dice el siglo XII _Gesta Consulum_, que cuenta la historia de la dinastía angevina del siglo IX, que proporciona estos detalles genealógicos. En esta fuente, Tertulle era el hijo de Tortulf, quien, según dice, fue nombrado silvicultor real en Limelle, cerca de Angers, por Charles the Bald. Se levantó para favorecer al rey, y su hijo Tertulle se convirtió en un _clientela regis_ en la corte, y recibió el beneficio o feudo de Chateau-Landon en los Gatinais. Pero él no era un conde, solo un _miles_. El rey arregló su matrimonio con Petronilla, pariente de Hugo el Abad (muerto en 886). Su hijo Ingelgar se casó con la nieta del señor de Amboise, quien también era sobrina del arzobispo Adalard de Tours 875-91 y Raino de Angers 880-905. Primero se desempeñó como vizconde de Orleans, luego 'prefecto de Tours', antes de convertirse en Conde de Anjou. Así va la historia. Sin embargo, la _Gesta_ probablemente no sea una fuente confiable para el siglo IX, escrita como estaba muy alejada del período que describe, y bajo la dirección de Fulco IV: como usted dice, es dudoso que Tertulle o Petronilla existieran. Sus nombres son poco probables para el siglo IX. El _gesta_ utiliza formas y lenguaje del siglo XII, lo que no sería el caso si realmente estuvieran trabajando con materiales o fuentes del siglo IX. Además, incluso Ingelgar nunca fue conde de Anjou: su hijo Fulk I solo tomó ese título en 929. El _gesta_ busca legitimar el control ancestral de la dinastía sobre Anjou y el valle del Loira, al conectarlo con Carlos el Calvo y las familias nobles anteriores. Sin embargo, al atribuir una relación con Hugo el abad, puede preservar una tradición de que los antepasados ​​de Fulk I sirvieron en la comitiva del marqués del siglo IX. s de Neustria; Robert the Strong (muerto en 866), Hugo the Abbot (866-86), Odo (886-8), Robert II (886-922). Como su adjunto, Ingelgar bien pudo haber sido vizconde de Orleans y luego de Tours. Si bien aún no he localizado un Tortulf o un Tertulle en las fuentes de la segunda mitad del siglo IX, hay varios Ingelgars. [Ref: Tom Bodley 9 de julio de 1996 msg a sgm]


Los orígenes de esta familia y los matrimonios de hombres y mujeres en sus primeras generaciones son muy debatidos. Bernard Bachrach, en su artículo "Algunas observaciones sobre los orígenes de la dinastía angevina", * Prosopografía medieval * 10 (1989), ha defendido la fiabilidad básica del siglo XII * Gesta consulum Andegavorum * [impreso en * Chroniques des comtes d'Anjou et des seigneurs d'Amboise * editado por Louis Halphen y René Poupardin (París, 1913)]. Aparentemente, esto se basa en varias fuentes escritas mucho antes para derivar a la familia de un Tortulf, un guardabosques de Limelles, cuyo hijo Tertulle fue recompensado por ayuda militar por el rey Carlos II le Chauve con tierras (un 'beneficiario') en Château -Landon y matrimonio con Petronilla, un pariente de Hugues l'Abbé (erróneamente llamado duque de Borgoña). Christian Settipani ha desestimado esta cuenta como totalmente inverosímil, aunque sus argumentos [en "Les comtes d'Anjou et leurs alliances aux Xe et XIe siècles", * Family Trees and the Roots of Politics *, editado por KSB Keats-Rohan (Woodbridge, 1997)], no están del todo claros para mí. Señala que Karl Werner identificó a Fulco I le Roux con un hombre que comenzó su meteórica carrera como "vasallo simple" en 886, lo que demuestra que su padre Ingelger no pudo haber sido contado en la mitad oriental de Anjou como se describe en * Gesta consulum * . Sin embargo, esto también podría tomarse como prueba de que Fulco no podría haber sido el heredero de su abuelo materno, un conde palatino y probablemente su homónimo, o del poderoso señorío de Amboise, que Settipani no rechaza. Sostiene además que Ingelger ' La supuesta madre Petronilla debe ser ficticia ya que es impensable para él que un pariente de Hugues l'Abbé, la figura más poderosa en Francia después del rey, se case con un simple parvenu como el hijo de un guardabosques; pero luego curiosamente arroja dudas sobre el nombre de Tertulle porque esto no se encuentra en ningún otro lugar entre la nobleza. Settipani no sugiere ningún motivo concebible para la invención de los antepasados ​​cuyo trasfondo no refleja gloria y no ofrece ningún derecho de título o poder para sus descendientes; ni explica cómo tal tradición, si es inverosímil y en gran medida infundada, duraría desde los siglos IX y X hasta que se repitieran, por otros cronistas generalmente precisos, para clientes astutos unos cientos de años más tarde que difícilmente se hubieran preocupado por escuchar sobre antecesores no distinguidos por el simple hecho de tener nombres grabados en un tiempo arbitrario en el pasado. Settipani acepta fácilmente la alianza de una heredera considerable en su primera generación "histórica" ​​de la familia angevina, pero descarta la de un mero pariente de grandeza en la anterior. Si la madre de Ingelger no estaba bien conectada, y su padre no era un provincial en lugar de un vasallo real, ¿cómo fue que este prodigio de la escalada social se convirtió en un noble en Anjou elegible para casarse con la heredera de Amboise? sobrina de dos obispos poderosos? ¿Y por qué es increíble que Fulco haya comenzado su carrera como vasallo menor si su padre era un conde, cuando por lo que sabemos, podría haber sido un hijo menor o la descendencia de un segundo matrimonio? Werner y Settipani atribuyen su ascenso gradual para convertirse en conde de Angevins, en su mayor parte, a la influencia de la familia Widonid adquirida a través de su matrimonio con Roscilla de Loches, aunque parece que Fulco ya era un abad laico y vizconde en Angoumois durante algunos años antes de su unión, ya sea por sus propios méritos agresivos o, mucho más probable, por herencia de su padre. [Ref: Peter Stewart, 23 de julio de 2001] ¿Cuándo sabemos que podría haber sido un hijo menor o la descendencia de un segundo matrimonio? Werner y Settipani atribuyen su ascenso gradual para convertirse en conde de Angevins, en su mayor parte, a la influencia de la familia Widonid adquirida a través de su matrimonio con Roscilla de Loches, aunque parece que Fulco ya era un abad laico y vizconde en Angoumois durante algunos años antes de su unión, ya sea por sus propios méritos agresivos o, mucho más probable, por herencia de su padre. [Ref: Peter Stewart, 23 de julio de 2001] ¿Cuándo sabemos que podría haber sido un hijo menor o la descendencia de un segundo matrimonio? Werner y Settipani atribuyen su ascenso gradual para convertirse en conde de los Angevins, en su mayor parte, a la influencia de la familia Widonid adquirida a través de su matrimonio con Roscilla de Loches, aunque parece que Fulco ya era un abad laico y vizconde en Angoumois durante algunos años antes de su unión, ya sea por sus propios méritos agresivos o, mucho más probable, por herencia de su padre. [Ref: Peter Stewart, 23 de julio de 2001] por herencia de su padre. [Ref: Peter Stewart, 23 de julio de 2001] por herencia de su padre. [Ref: Peter Stewart, 23 de julio de 2001]


Tertulle no era conde de Anjou. Es semi legendario y aparentemente recibió algunos beneficios en Gastinais. Se supone que su padre es Torquat, un ingeniero forestal en la región de Anjou. Nunca se han atestiguado fechas. Las personas de arriba están en una parte de un manuscrito escrito por Fulk the Quarrelsome of Anjou en el siglo XI. ¿La primera de las familias históricamente atestiguadas fue la de Tertulle? hijo Ingelger, que era vizconde de Orleans y fue su hijo Fulk el rojo quien fue el primer conde de Angers en la familia. Dos autores para leer en inglés sobre esta familia son Bernard Barach y Constance Brittain Bouchard [Ref: Sally Laine 28 de agosto de 2003 SGM]


Ese es Bernard BACHRACH ... Pero Bachrach en su _Fulk Nerra: El cónsul neorromano, 987-1040 - Una biografía política del conde de Angevin_ TIENE dos tablas genealógicas [pp. 261-2] promocionando a Tertullus ["d. Después de 877"] como el padre de Ingelarius ["d. Ca. 886?"]. También tiene Tortulfus ["un soldado de fortuna ... que operaba en los alrededores de Rennes en la frontera bretona-angevina" [p. 1] ["d. Después de 843"] como el padre de Tertullus. [Ref: Hines 29 de agosto de 2003]


Ingelger no era de una familia noble, sino que era nieto de un guardabosques, según _Gesta consulum Andegavorum_ (aunque los hechos no son definitivos): los sucesos se pueden encontrar fácilmente a través de las órdenes sociales en el momento adecuado, como Fulco, hijo del Freeman Brunardus, suscribiendo el regalo de su padre en París el 1 de abril de 849 [_Polyptique de l'abbaye de Saint-Germain-des-Prés_, editado por Auguste Longnon, 2 vols (París, 1886-1895, reimpreso Ginebra 1978) vol II p 153 ], mientras que el papa elegido en 883 fue nombrado Folcho [cf por ejemplo _Annales Vedastini_]. ... Tertulo era el padre de Ingelger, según _Gesta consulum Andegavorum_. Pudo haber sido señor de Château-Landon, presuntamente recompensado por la ayuda militar del rey Carlos el Calvo con tierras (un "beneficiario") en Château-Landon [op cit p 28: "


[Tertulle de Gatinais, Compte d'Anjou, nacido c.835 en Rennes, Anjou .. Casado Petronella de Auxierre. Un niño conocido, Engelger / Ingelger (muchas ortografías) .mez]

http://www.thepeerage.com/p878.htm#i8779


Tertulle d'Anjou, conde de Anjou ocupaba el cargo de gobernador de Rennes. Obtuvo el título de conde de Anjou.

Niño de Tertulle d'Anjou, conde de Anjou


Engelger d'Anjou + d. c 888


http://fjaunais.free.fr/h0anjou.htm (traducido mediante Google Translate)


Tertulo de Gatinais (alrededor de 835 Rennes -?) (Gen.34 (4), 35 (7), 36 (4)) se casó con Petronilla de Auxerre, (circa 835 -?) (Gen.34 (4), 35 (7 ), 36 (4))


- Ingelger d'Anjou Vicomte d'Angers (c. 855 - c. 890) (Gen. 33 (4), 34 (7), 35 (4))


Senechal: en el sistema administrativo francés de la Edad Media, el sénéchal también era un oficial real a cargo de la justicia y el control de la administración.


Tertulf o Tertullus es una figura legendaria, que no aparece en ningún registro contemporáneo conocido. No debe ser considerado histórico. El Gesta Consulum Andegavorum dice "Torquatus sive Tortulfus genuit Tertullum", y registra que Carlos II el Calvo, rey de los francos occidentales le concedió la propiedad. Era el senescal de Gâtinais. Su hijo Ingeler fue el primer conde de Anjou.

Según la leyenda, Tertulf era un cazador y forajido que vivía en el bosque. En el momento en que los daneses estaban asolando Francia, se unió a Carlos el Calvo para defender a Francia contra los nórdicos. Fue recompensado con tierra.


Supuestamente era descendiente de la princesa Plantina, hermana de la princesa de las hadas Melusine.


Muestra menos

Ver todo

Familia directa

Vista de textoAgregar familia

Mostrando 3 personas


Petronelle de Gâtinais (D'auxerre)

esposa


Ingelger, conde de Anjou

hijo


Hugo de Bourges

padre

 


____________________________________________________________________________